رمان آزَرم پارت ۶۴

چشمانش گشوده می شود … تار می بیند … چندین بار پلک می زند تا همه چیز واضح شود
اینجا کجاست دیگر؟
از جا بلند می شود و اطراف را می نگرد
روی دیوار سمت چپ … عکس قاب گرفته ی مردی که دیوانه وار عاشقش است را می بیند و تازه سینوس های مغزش به کار می افتند
بیهوشش کرد؟ … خودش با او چکار کرد؟ … بطری شیشه ای را بر سرش کوبید
چه کردند با هم؟ … چه کردند با آرام و سردار عاشق؟
گذشته می گذرد … مانند یک آتش سوزی که بالاخره مهار می شود و خاموش اما خاکسترش روی در و دیوار آینده می ماند
صالح و روزبه تقاص گناهانشان را پرداختند
روزبه زودتر پشیمان شد و از دنیا گریخت اما صالح … او هرگز پا پس نکشید … این زجر … این خورد شدن … این حقیر شدن حق صالح است
آرام سریع از روی تخت بر میخیزد … سرش را ما بین دستانش می گیرد و ننگ بر شما چه کردید با آرام؟
اکنون فقط یک چیز اهمیت دارد آن هم سالم بودن آهوست
اگر یک تار مویش کم شده باشد تمام این خانه ی نفرت انگیز سردار را به آتش می کشید
در این ماجرا آهو بی گناه ترین است … خواهر کوچکش معصوم ترینِ این داستان غم انگیز است
با سرعت سمت درب اتاق می رود
این خانه … خانه ی روزبه است … یک خانه ی بزرگ قدیمی
سردار ده سال این خانه را نگه داشت
شب و روزش را اینجا گذراند تا یادش بماند … تا خشمش فرو کش نکند … تا هر زمان که خواست عقب بکشد پدرش را جای جای این خانه ببیند
آرام می دانست و مانند احمق ها خودش را به ندانستن زد … خودش را امید وار کرد … چه ابلهانه گمان می کرد که عشق جای نفرت را می گیرد
از آخرین پله می گذرد و نگاهش معطوف مردی می شود که پشت به او … رو به پنجره ی بزرگ پذیرایی ایستاده
دود سیگاری که از بالای سرش خارج می شود را می بیند آرام
هیچکس جز آنها در خانه نیست
آرام بدون جلو رفتن دهان می گشاید
– فکر می کردم با مرگ آراز آروم میگیری … فکر می کردم وقتی صالح خاک ریخت روی جسد پسرش آروم میگیری … نگرفتی … شدی اژدهای هفت سر … گفتم دخترشو بگیری آروم میگیری … گفتم زخم های که صالح زده و درمان می کنم و تو میشی همون آدم گذشته … احمقم … می دونستم خانوادمو نابود می کنی ولی همه ی خودمو دادم بهت … منه احمق مردی رو نوازش کردم که برادرمو کشت … مقصر همه ی اینا منم … مقصر مرگ بابات منم … مقصر زیر خاک بودن آراز منم … مقصر هیولا شدن تو منم
اشک هایش می ریزد و دست سردار روی شیشه ی پنجره می نشیند
فشار می دهد و رنج می کشد
ناگهان بر میگردد و صدای فریاد بلندش پرده ی گوش آرام را می درد
– آراز و من نکشتممممم … من اگر می خواستم داغ خانواده بذارم به دل صالح هم تو هم آهو سر به نیست بودین … این پنبه ای که کردی تو گوشتو در بیار … آرازو من نکشتمممم
فاصله ی بینشان زیاد نیست … در حد چند گام بلند … اما فاصله ی قلب هایشان زیاد شده
آرام مقابله به مثل می کند و جیغ می زند
– تو اسلحه گذاشتی روی سرش … تو تحقیرش کردی … تو از صالح براش گفتی … کثافت کاریای صالح ربطی به آرازِ معصوم نداشت که توی صورتش کوبیدی … تو باعث شدی اون از خجالت خودشو پرت کنه پایین … تو تو تو … همش تو
دستانش را به دو طرف باز می کند و خنده ی غم انگیزی می کند
– بیا موفق شدی … صالح افتاد زندان … آراز مرد … تن من دست خورده ی یه افعی شد … قلب من تیکه پاره شد … روح من از هم دریده شد … خوشحال باش … تمام وجود صالحو از هم پاشیدی
مانند ابر بهار گریه می کند دخترک … او کم آورده … مگر آرام چقدر توان دارد؟ … چقدر می تواند تحمل میکند؟
او یک زن است … نحیف است … ظریف است … این درد تن ظریفش را دریده
– من … من … من حس می کنم بهم تجاوز شده سردار … می فهمی باهام چیکار کردی؟
از میان تمامِ آن کلمات غمناک فقط یک کلمه در مغز سردار زنگ می خورد … تجاوز
پلکش می پرد … تجاوز؟
دیگر نمی فهمد چه می کند مرد … فقط می داند که وسیله ی سالمی در خانه نمانده
میزند … می شکند … همه چیز را به درک واصل می کند و آرام همانجا کز می کند و دست روی گوش هایش گذاشته و از ترس می لرزد
میزی که به پنجره کوبیده می شود … شیشه هایی که فرو میریزند … شیشه های تزئینی که هر ذره ی شان جایی می افتد … مبلمانی که روی زمین می افتد … پرده های که از قلاب کشیده می شوند … دست های خشمگینی که همه چیز را تار و مار می کنند … مرد عصبی که طاقتش طاق شده است … بدن عضلانی که رگ هایش در حال ترکیدن است … صدای زمخت مردانه ای که فریاد های دهشتناک را بروز می دهد … قطعا نام دیوانه برازنده ی اوست … سردارِ دیوانه
امروز … روز مرگ سردار است … صالح مانند یک خوک کثیف گریخت … آرام حرف از تجاوز می زند
دوباره آن کلمه ی تجاوز در ذهنش پر رنگ می شود و بی مهابا مشتش را درون صفحه ی تلویزیون می کوبد
تن نحیف آرام همان گوشه نزدیک پله ها می لرزد و خودش را بغل گرفته … با همان یک کلمه سردار را به گلوله بست و اکنون شاهد جان دادنش شده
سردار نفس نفس می زند … عربده می کشد و دیگر وسیله ای نمانده که نابود کند
مردمک چشم هایش گشاد تر از هر زمان دیگری است
خون از مشتش می چکد و دست مریزاد آرام … یک گردان حریفش نیست و تو با یک کلمه به جنون کشاندی اش
بالاخره می ایستد … می ایستد چون دیگر چیزی برای تخریب و شکستن نیست
همه چیز را نابود کرد
آرام چشم هایش را بسته و همچنان می لرزد
پس از ثانیه های کوتاه … فقط صدای کوبیده شدن درب به گوش می رسد
تمام جان آرام آتش می گیرد و گریه ی زنانه اش در این خانه ماندگار خواهد شد
نام آن عشق بازیِ عبادت گونه تجاوز نبود دختر صالح … نبود