رمان قَراوُل پارت ۱۱

سرش را به روی اعصاب ترین حالت ممکن بالا می اندازد
– اسمت بهت نمیاد … حال نمی کنم … همون گربه خوبه!
نگاهش از سر تا ناخون پایم را می گردد و من معذب سرعتم را بیشتر می کنم
– نظرم رو کمر باریک بود … که اونم با این لباست دیگه نیستی
نفسم را عصبی بیرون می دهم و سعی می کنم واکنشی نشان ندهم تا خودش بس کند
– این کمرت توان حمل فرشِ زنه رو نداشت … می شکستی نمی رسیدم … زبون تو دهنت نیست بگی نمی تونی ببری براش؟ … مرد نداره این دهِ بی صاحاب شما؟
شنیده بودم شهری ها بیش از حد پررو اند اما حال به چشم می بینم … این دیگر از پررو هم پررو تر است
– الان چرا حرف نمی زنی؟ … واسه بار دوم میگم … نمی خورمت … گربه خور نیستم فقط گوشت حلال! … بره ای چیزی بودی شاید می خوردم ولی گربه … نچ حلال نی!
به جان دی آشوب یک کلام دیگر چرت و پرت بگوید در همین خلیج فارس غرقش می کنم!
با حرص دامنِ عبای مشکی رنگم را بالا می گیرم تا در ماسه ها به فنا نرود
– آشوب؟
یا صاحب وحشت! … صدای محمدرضا است … برادر کوچولوی مرضیه
هول کرده می ایستم و بر می گردم سمت صدا
بله … محمدرضای دست به کمر شده من و مرد شهری را می نگرد
– آقا کی باشن؟
ابروهای البرز که در کنارم ایستاده بالا می روند
– محمدرضا اینجا چیکار می کنی عزیزم؟
با چشمان ریز شده البرز را می نگرد که خنده ام می گیرد
– توپم افتاد سمت ساحل اومدم برش دارم … مزاحمه؟
با البرز اشاره می کند … او هم تک خنده ای از گلویش خارج می شود منتظر به من چشم می دوزد
حال چه به این بچه بگویم؟ … بگویم مزاحم است و خودم را راحت کنم؟
نه حقش نیست … او یک انگلیسی را به خاطرم ترساند … فرش صنم را جنتلمنانه از من گرفت و خودش حمل کرد … حتی حالا هم برای اینکه کسی مزاحمم نشود دارد همراهی ام می کند … بی انصافی است به خاطر پررو بازی هایش بگویم مزاحم است!
– نه خوشتیپم … می خواستم از ساحل رد بشم برای اینکه انگلیسیا یه وقت نیان سرِ راهم ایشون همراهم میاد.
محمدرضا توپش را زیر بغل می زند و تیز به البرز نگاه می کند که برای اولین بار ساکت است
– خیلی خب … حواسم بهت هست!
عقب عقب می رود و با انگشت وسط و اشاره اش به چشمان خودش و البرز اشاره می کند … یعنی همان حواسم بهت هست!
به راه می افتم که صدای خنده اش بلند می شود … چقدر … چقدر قشنگ می خندید!
دندان های سفید ‌و صدای خنده ای مردانه
– من تو این دهات پیر نمیشم به ولله
لبخندی ناگهانی از خنده اش بر لبم می نشیند … خنده مسری است دیگر!
– دهاتمون مرد داره!
بالاخره به پایان ساحل نزدیک می شویم
– اون بچه لاغر مردنی کجاش خوشتیپ بود؟ … خوشتیپم عزیزم بستی به ریش‌ِ نداشتش مارو سنگ میزنی!
من او را سنگ میزنم؟ … او یک دفعه مرا بوسید … حال هم که انگار رفیق گرمابه و گلستان باشیم در دِهِ کوچک ما یک دم با من سخن می گوید
– میشه انقدر با من حرف نزنین؟ … یکی می بینه برام حرف در میارن
دست درون جیب های شلوارش فرو می کند و مسخره نگاهم می کند
– بیارن … اصلا می خوام برات حرف در بیارن … با من!
می گوید و من‌ِ بی جنبه ناگهان دامن‌ِ عبایم گیر می کند زیر پایم و همین مانده که روی ماسه ها بیفتم که پنجه های کشیده اش دور بازویم حلقه می شوند
– یواااش … واسه چیِ تو آخه حرف در بیارن … نیفتی یه جات بشکنه تو زود می شکنی!
چشمانم از خجالت بسته می شوند … برای بار دوم آن هم نزد او دست و پا چلفتی بازی درآوردم
خدا لعنتت کند دختر که همیشه در بدترین زمان ها بدترین سوتی هارا می دهی
بدنم را صاف می کنم و با صدایی از ته چاه درآمده زمزمه می کنم
– دستمو ول کنید!
دستم را رها می کند
– حرف درمیارن؟
– نه! نامحرمین!
لباسم را می تکانم و گمانم کلافه اش کردم … خب نامحرم بود دیگر … من به دی آشوب قول ها داده بودم … یکیشان هم این بحث محرم و نامحرم است
او می گوید درست است که وضع مملکت رو به سمت دیگری رفته ولی تو باید همیشه یادت بماند،محرم و نامحرم موضوع مهمی است
– یه بار دیگه بگو نامحرمی تا بگیرم…. لاالهه الاالله … این چه کوفتیه تو گرفتی دست؟
می خواست چه بگوید که حرفش را نصفه گذاشت؟ … از سر تا ناخون پایم قرمز می شود از خجالت … خدا را شکر به کوچه ی خاکی می رسیم
– دیگه انگلیسی نیست … خودم میرم ممنونم!
می گویم و دامن لباسم را بالا می گیرم و می دوم …گویی فرار را به قرار ترجیح داده باشم
قلب احمق تو چرا تند تن می زنی دیگر؟
مردانِ ده به جز خان و خانزاده ها حق ندارند در چشم هیچ دختری نگاه کنند … این نترسِ لعنتی کیست که هرکار دلش می خواهد می کند؟ … با من شوخی می کند … می بوسد … بغل می کند … پیراهن در می آورد … با انگلیسی ها در می افتد … این مرد مرموز شهری کیست؟
نفس نفس زنان به درب چوبی خانه می رسم … آنقدر با سرعت دویدم که زانو هایم خالی کرده … روی دو زانو خم می شوم و سعی میکنم نفس هایم را منظم کنم
اعتراف می کنم … آن مرد البرز نام حقیقتا جذاب است!
________________