رمان قَراوُل پارت ۲۸

حتی ذره ای درک نمی کند … در شهر همه چیز رواج بود … اینجا ده بود … روستا بود … مردمش مردم شهر نبودند … فضایش فضای شهر نبود … اصلا هیچ چیزش مانند شهر نیست
– درست نمیشه … دیگه هیچی درست نمیشه … این از من بدش میاد الان میره کل دِهو پر می کنه … همش تقصیر توئه
البرز چندین بار نفس عمیق می کشد بلکه خودش را مهار کند … از او بدش می آید؟ … کدام احمقی از این دخترک مظلوم چشم آبی بدش می آید آخر؟
این گریه کردن ها دیگر چه کوفتی است؟
– گریه نکن ببینم چیکار باید بکنم … گریه نکن رو اعصابی
آشوبِ ساکت را وادار به پرخاشگری می کند
– همه ی اینا تقصیر توئه دستور نده به من … تقصیر توی بی قید و بنده
البرز در کمال خون سردی گوشه ی شالش را لمس می کند … آنقدر مشکلات بزرگی داشت که لب به لب دیده شدن با یک دختر برایش خنده دار به نظر می رسید ‌… خب دیده که دیده … مقصر اوست که حریم خصوصی بقیه را دیده
– الان چیکار کنم؟ … کلمو بکوبم به این درخت پشت سرت؟ … یا بشینم با هم عین ننه مرده ها گریه کنیم؟ … همه چی هم روال میشه بعدش لابد؟
کاش ذره ای خودش را جای آشوب می گذاشت … یک اپسیلون درکش می کرد فقط
– چه خاکی به سرم کنم خدا!
البرز سعی می کند منطقی برایش توضیح دهد بلکه این گریه هایش را تمام کند
– الان تو گند بزنی به اون چشمات درست میشه اوضاع؟ … اشکاتو پاک کن … پاشو بریم هرکی هرچی گفت پا من … پاشو آبغوره هاتم بس کن
– نمیام … دیگه نمیام تو ده … روم نمیشه بیام همینجا میمونم
البرز دارد کم کم از این صبور بودنش فاصله می گیرد … همه ی بدبختی هایش یک طرف … آشوب هم یک طرف
– گریه اتو جمع می کنی و راه میفتی یا بغلت کنم ببرمت وسط ده،این دفعه بقیه ی دهاتتونم ببینن؟
آشوب وحشت زده نگاهش می کند … هیچ رد شوخی ندارد!
همچنان می خواهد به گریه اش ادامه دهد که دست البرز زیر زانوهایش می رود
صدای جیغش دست خودش نیست دیگر!
– میام میاااام … خودم میام
دست از زیر زانوهایش عقب می برد و آشوب بی صدا اشک می ریزد … البرز بلند می شود و دستش را می گیرد و کمک می کند بر خیزد
میان گریه های آشوب او غر های بی سر و ته می زند
– آش نخورده و دهن سوخته شدیم!
آشوب فقط با پاهای لرزان قدم بر می دارد و ذهنش آنقدر درگیر است که توانایی فکر کردن به حرف های او را ندارد
چه کند؟ … چه بگوید؟ … درباره ی اینکه در یک نخلستان روی دستان مردی بوسیده شد چگونه از خودش دفاع کند؟ … برای دی آشوب چگونه توضیح دهد؟
– حداقل آشو بخوریم گربه!
چرت و پرت می گوید بلکه دخترک را عصبی کند و از این حال و هوا درش بیاورد … اما آشوب جز افکار مغشوشش دیگر صدایی نمی شنود
پا در داخل ده می گذارد … خبری نیست … همه چیز همانطور است که بود
کوکب هنوز فرصت پخش کردن پیدا نکرده … همین فردا است که انگشت نمای ده شود
مرد باید راهش را کج کند و سمت دیگری برود … این اطراف شلوغ شده … هیچ دوست ندارد دخترک را در وضعیت بدی قرار دهد
– مراقب خودت باش گربه!
آشوب حتی جمله ی خداحافظی اش را هم نمی شنود … حتی مرضیه هم نیست که با او صحبت کند … چقدر تنهاست … چقدر در شرایط بدی گیر افتاده است … آخرش بی حیایی های جدیدش کار دستش داد!
فقط یک راه برایش مانده …
با قدم های سست و ناتوان … با ذهنی پر از فکر های ترسناک و با قلبی پر از وحشت خودش را به خانه ی صغری می رساند
طبق معمول مشغول شستن جلوی درب است … با دیدن حال ناجور آشوب شلنگ از دستش می افتد
– آشوب؟
حالش آنقدر نابود است‌که صغری هم نگفته فهمیده!
با دیدن خاله صغرایی که در حال حاضر تنها کسش بود دوباره می زند زیر گریه!
________________