رمان مائده…عروس خونبس پارت ۴۲

در اتاق را میبندد و خیره نگاهش میکند

_مائده چرا اینجوری میکنی؟ یه مهمونیه دیگه!

سرش را تکان میدهد
مطمئن بود پدرش یک نقشه ای داشت!

_تو بابای منو نمیشناسی مهیار….

جلو میرود و کنارش زانو میزند
_مثلا چیکار میخواد بکنه؟

_چمدونم…. من میترسم مهیار
بعده این همه مدت به آرامش رسیدم حالا…

_حالا چی؟ کی میتونه آرامشمونو ازمون بگیره!؟

سرش را پایین انداخت….
ترس تمام جانش را گرفته بود!
کاش میشد امشب به این مهمانی نرفت…

_اصلا…

حرفش را ادامه نداد

_اصلا چی؟

_نمیدونم!

لبخند میزند و دستانش را میگیرد
_هیچ کس نمیتونه منو و تورو از هم جدا کنه… اینو بهت قول میدم
حالام اینقدر نگران نباش! به چیزای خوب فکر کن

لبخند میزند
یهو نگران لب میزند
_آراز کجاست؟

_پیشه خورشید

با چشمان گشاده شده نگاهش میکند
_خورشید!!!؟

_نگران نباش مائده… آراز رو خیلی دوست داره

_میترسم آراز
خیلی نگرانم این روزا!

_ای بابا…. نگران چی؟

_من میرم پایین توام آماده شو که بریم کم کم

فقط سرش را تکان میدهد، هنوز دلش رضایت نمیدهد که برود!

مهیار که از اتاق رفت، از جایش بلند شد و به سمت کمدش رفت
به پیراهن هایش نگاه میکرد…ولی فکرش جای دیگر بود

بالاخره یک پیراهن را انتخاب کرد و پوشید
موهایش را دم اسبی بست و روسری اش را سرش کرد
در ساک کمی از لباس های آراز را گرفت و کنار کذاشت

در را که باز کرد پشت در مهیار را دید که آراز در بغلش خواب بود

آرام پچ زد
_خوابید؟

_آره
مادربزرگ براش لالایی خوند خوابید

بچه را آرام از بغلش گرفت و روی تخت نشست

_درو ببند مهیار

_چشم

در را بست و مائده نگاه کرد
پیراهن کرمی رنگی برتن داشت که با شال سیاه

_چقدر ناز شدی!
خیلی بهت میاد این پیراهن

فقط در جوابش لبخند زد…
آرام و قرار نداشت! دلش بدجوری شور میزد، سعی کرد کمی آرام باشد

_لباستو عوض کن مهیار… بریم

_چشم
چی بپوشم؟

شانه ای بالا انداخت
_نمیدونم

تک خنده ای کرد گفت
_سیاه بپوشم ست شیم؟

_نه سیاه چیه من مُردم!؟

اخم ریزی کرد گفت
_خدانکنه چی میگی

حرفی نزد فقط با لبخند نگاهش کرد

جلوی آیینه می ایستد و موهایش را شانه میکند

_خیلی خوشتیپ شدی آقا!

لبخند عمیقی میزند
_قابل ندارمااا

خنده میکند و آراز را بغل میکند

_بچه رو بده من دارم، تو ساکشو نگهدار

_باشه

از خدا خواسته آراز را در بغلش داد
این روزا ها یکسره در بغلش بود و او مجبور بود بغلش کند!
یه موقعه هایی هم باید بغلش میکرد و در اتاق راه میرفت تا بخوابد
دیگر کمری برایش نمانده بود…!

باهم در کوچه راه میرفتند
متوجه ی رنگ پریده اش شد!

_مائده رنگت چرا پریده!

_چیزی نیست بریم

_آخه من نمیفهمم تو از چی میترسی!

خودش هم نمیدانست… ولی دلش آرام نمیگرفت!

دم در که رسیدند در زدند
مادرش با مهربانی در را برایشان باز کرد و هر سه تایشان را بوسید و در آغوش گرفت

_خوش اومدین… بفرمایین تو

باهم از پله ها بالا رفتند و وارد خانه شدند
پدرش را دید!
بعد از چند ماه دیده بودَش!؟

دوباره یاد آن دوران افتاد….
کتک هایی که از پدرش و مهدی بخاطر محمد میخورد…

با آمدن در این خانه دوباره یاد محمد افتاد….
اون اتاقی که روز عروسی مهدیه باهم حرف زدند…
دعوای مهیار و محمد….

چشمانش را از درد بست

وقتی چشمانش را باز کرد خودش را در آغوش پدرش دید!

هیچ وقت نمیتوانست آن دوران را فراموش کند…
هیچ وقت نمیتوانست پدرش و برادرش را ببخشد!
هیچ وقت…….

بعد از سلام و علیک روی مبل نشستن
پدرش آراز را از بغل مهیار گرفته بود و حالا در بغل خودش بود!

_مبارکتون باشه… ایشالله دامادش کنید

صدای مهیار بود که بلند شد
_ممنونم…

ولی مائده در اینجا نبود!
جسمش اینجا و روحش جای دیگر!
به اتاق ها و دیواره های خانه نگاه میکرد، در اینجا کلی با خواهر و برادرش خاطره داشت!

اینقدر هواسش پرت شد که متوجه ی سرفه های آراز نشد!

یکهو به خودش آمد و پسرکش را در بغل مهیار دید که از حال رفته است!

سریع به سمتش هجوم برد و پسرکش را در آغوش گرفت…

جیغ زد….
فریاد کشید….

ولی آرازش بیدار نمیشد!