بامداد عاشقی پارت ۵۳

نمی‌دونم اما هیچ دلم نمی‌خواست محتوای نوشته شده داخل نامه رو ببینم..
شاید میدونستم..!
داشتیم برمیگشتم یزد و من تمام راه هایی که ممکن بود از طریقش با آریا ارتباط برقرار کنم رو امتحان کردم..
و در آخر بی هیچ نشانه ای قصد برگشت کردیم..
رفتن این دفعه کاملا متفاوت بود..شاید دیگه برگشتی درکار نباشه..
قبل از رفتن داخل برگه ای شماره ی موبایلم رو نوشتم و به بقالی سر کوچه دادم گفتم هر کس سراغی از من گرفت شماره رو بهش بده..
تمام وسیله هام رو از جمله نامه رو داخل کیفم جا دادم و راه افتادیم..
دوباره مثل قبل با قطار رفتیم و خونه ی خاله ساکن شدیم..
با دلی که سراسر آشوب بود وارد اتاق شدم..
روبه روی پنجره نشستم و در آخر با هیجانی وصف ناپذیر نامه رو از کیفم در آوردم..
گرچه نمیدونستم از طرف کی هستش اما گویا الهام شده بود بهم که کسی جز آریا نمیتونه باشه..
کاش هرگز نمیخوندم که نامه برای بار دوم منو کشت!
“سلام
الان که داری این نامه رو میخونی من ازت خیلی دورم..نه تنها در یک شهر نیستیم بلکه زیر آسمون یک کشور هم نیستیم!
تقصیر خودت بود که بارها شکست خوردی..میدونی هرگز فکر نمی‌کردم که بتونم دوباره دلت رو به دست بیارم اما ساده تر از این حرفا بودی خانم!
روزی که جلوی اون کسری بی همه چیز غرورم رو با خاک یکسان کردی برای من مردی آنا حسینی!
نمی‌دونم شاید حالا که در برابر نگاه های خانواده ات غروری ازت به جا نمونده دلم خنک شده..!
بازی بود که خودت شروع کردی میدونی که من هرگز بازنده نیستم تو که باید خوب بفهمی..
فکر کردن بهش هم مانند کابوس میمونه برای من..ازدواج..اونم با تو!
شاید مثل جک باشه و شاید کابوس!
همون موقع ها باید میرفتم..تنها چیزی که چند ماه منو نگه داشت این بود که مثل خودم بشکنمت..
حالا دیگه راحت میتونم کشوری داخل که آثاری ازت نیست زندگی کنم..
به درود خانم حسینی!

آریا”
متوجه نشدم که کی قطرات اشکم برگه رو خیس کرده..
از جام بلند شدم و برگه رو مچاله کردم و پرت کردم روی زمین و داد زدم
_نهههههه
حسی که تمام وجودم رو در بر گرفته بود نفرت بود..
بتی که ازش ساخته بودم فرو ریخته بود و ترکش هاش قلبم رو با خاک یکسان کرده بود
چه خوب که صدای فریادم به طبقه پایین نمی‌رفت!
حنجره ام می‌سوخت و خسته بودم و با دلی شکسته کنار دیوار سر خوردم..
از خودمم حالم به میخورد به خاطر کسی مثل اون گریه میکردم..
حالتم دست کمی از جنون نداشت!
برای لحظه ای گریه ام قطع شد و در سکوت خیره به دیوار شدم..
تنها صدای موبایلم بود که سکوت سنگین اتاق رو میشکست…
امیر بود که دست از سرم برنمیداشت
ولی مگه توانی برای پاسخ دادن داشتم!
کلمه کلمه ی حرفاش مانند پتک روی سرم کوبیده میشد..
عشق!
حالا چه کلمه ی نامفهوم و نا آشنایی بود
می‌خواستم با چه کسی برم زیر یک سقف!
تاریکی‌ همه ی اتاق رو گرفته بود..
فراموشش میکردم!
قبل تر ها عشق بود که اجازه ی فراموشی نمی‌داد..
ولی نفرت قدرت زیادی داشت
توی تاریکی دستم رو به طرف گوشی دراز کردم و جواب دادم
_بله
صدام گرفته و آروم بود ولی صدای امیر سراسر عصبانیتی بود که تا کنون ندیده بودم ازش
_معلوم هست کدوم جهنمی هستش..دو هزار بار بهت زنگ زدم
عذاب وجدان داشتم به خاطر آریای بی همه چیز امیر رو نادیده گرفته بودم کسی که تمام مدت پشتم بود
_داستان داره امیر
صدای غمیگنم حالیش کرد که چیزی شده.. عصبانیتش فروکش کرد و با مهربانی همیشگی گفت
_چی شده آنا
سکوت کردم و قطره ای اشک دوباره از چشمم چکید
_دق نده منو بگو چی شده
امیر نعمت بزرگی بود که خدا بهم داده بود..تمام وقت ها به حرف هام گوش میداد
_میام واست توضیح میدم
شب بود و باید فردا می‌رفتم
_کجایی مگه؟
_فردا میام سرکار
بدون حرفی قطع کردم و به طرف دست‌شویی رفتم..
قول میدم خودم رو نو بسازم..آنایی که آریا به خاک تبدیل کرد رو از نو می‌سازم
جلوی آینه ایستادم و صورتم رو شستم
همراه قطرات اشکی که شسته میشد آریا هم برای همیشه از قلبم شسته و بیرون رفت..
گرچه سخت بود اما از نو روی پای خودم می ایستادم..
فردا دوباره برمیگشتم سرکارم و کنار امیر ادامه میدادم..
باعث تأسف هستش که به خاطر کسی مثل آریا گریه کنم..
تنها اشتباه من این بود که بچگی کردم..
“بچگی کردم و از لای لجن گل چیدم”
از دست شویی با قلبی که به سنگ تبدیل شده بود خارج شدم
از فردا همه چیز متفاوت شروع خواهد شد..روزی برای من!

(پارتی که قول دادم..کامنت فراموش نشه 😊)