رمان آرزم پارت ۱۵

– آرام … ارواح مرده هات بذار یه امروز بی جنگ بگذره … فردا بیا باهم کشتی می گیریم … این دست بی صاحاب داره رنگ میگیره
یک نگاه چپ قطعا برای پررو بازی هایش کافی نیست
– سلیم اهل دوست دختر نبود که … چطوری شده؟
دست پشت کمرم می گذارد و به جلو هلم می دهد تا حرکت کنم
من هم مجبوری همراهش
– میگه دلم سریده … من از کجا بدونم زندگی خودشه
نمی دانم چرا … شاد می شوم
سلیم مرد خوبی است
یک مرد ایده ال … مهربان … با معرفت … جنتلمن … تنها مشکلش داشتن رفیقی به نام سردار است
– چقد بامزه … سلیم عاشق بشه … خیلی بامزه میشه … خوش بحال دختره اون واقعا مرد خوبیه
از کنار و بالا نگاه بدی به من میکند
– می دونی داشتم فکر میکردم تنها مشکلش چیه؟
با لحنی پر از خنده می گویم … حقش است
– داشتن یه رفیقی مثل تو … قطعا دختره اگه مسئلشون جدی باشه یکی از شرطاش ول کردن توئه
سری به علامت تاسف تکان می دهد
سمت کانکسی که تنقلات می فروشد می رویم
– بعدش باید بره بشینه تنگ باباش … سلیم پای خدا هم وسط باشه برخلاف تو انتخابش منم خانم
اولین بار است خانم صدایم می زند
ذوق دارد … این لحن مردانه با صدای زمخت که خانم را جاری می کند ذوق ندارد؟
– اون دیگه کار عشق و علاقس … جاتو میگیره دختره … تو میمونی و من … مثل همیشه
این کلمات حساب شده اند
سردار همیشه قصد دوری داشت … اکنون این کلمات میگویند اگر میخواهی میتوانی نزدیک شوی
اگر نخ را بگیرد یعنی برنامه ای در سر دارد
برنامه ای که گول زدن من کلید همه پلن های آن است
– هوم … خوبه … هی تو منو از راه به در کن … هی من کاری نکنم آخرشم تو اون مغز کوچولوت بشم یه زن باره
لعنتی … لعنتی
باهوش است
باهوش است که یک جواب منطقی نمی دهد
فهمیده که امتحانش می کنم؟
– سردار … می دونستی خیلی عوضی؟
همانطور که سمت کانکس می رود تا آب بخرد و من همانجا ایستاده ام می گوید
– روزی صد بار میگی … کافیه انقدر توی مغزت پلنای بچگونه نچینی که من خرابشون کنم
دهنم کج می شود و از پشت تن تنومندش را می نگرم
تیشرت مشکی رنگی که بازوهای لعنتی اش در آن در حال بیرون زده اند
قد بلند … هیکل چهارشانه … یک مرد فوق کاریزماتیک
آرزوی هر دختری است
حتی گاهی از هم صحبتی او با آهو هم بدم می آید
این حجم از حسادت من را می ترساند
نکند از این راه ضربه بزند؟
بطری آب به دست سمت من می آید
– میگه این ورا آب نیست … بیا با همین راه میفته کارمون
سری تکان می دهم
کنار پیاده رو روی دو زانو خم می شوم و دستانم را جلویم می گیرم
متقابل کنارم می نشیند و درب بطری را باز میکند
اول دست حنایی خودش را می شوید
رنگ گرفته … خیلی با پوست برنزه اش فرقی ندارد که رنگ معلوم باشد
– بیا رنگ نگرفته اصلا … کولی بازی دراوردی رنگ گرفته
آب روی دستهایم میریزد
آهسته و با تومانینه دستانم را مالش می دهم و حنارا پاک می کنم
– هر وقت پیش توام باید یه نقش و نگاری بذاری … تازه جا چنگات رو گردنم رفته دستامو حنا زدی … دست خودت چش بود؟ … این چیه الان رفتی نقاشی کردی؟
بالاخره حنای خشک شده را پاک می کنم
حال من میمانم و یک جفت دست زیبا
به غیر از آن که قسمت که دستان او خراب کرده بود بقیه اش خیلی زیبا بود
با ذوق نگاه می کنم
– تو بی احساسی نمیفهمی … ببین چقدر خوشکله
از جا بلند می شود و بطری خالی را در سطل زباله کنار می اندازد
لباس بلند کمی اذیتم می کند اما دوستش دارم
– آرام …
آخ
لحن تلفظ اسمم
بر می گردم سمتش
اشاره می کند به سر و موهایش
یعنی موهایت را در آن روسری فرو کن تا پدرت را در نیاورده ام
بی‌ توجه به او با لبخند روی صندلی می نشینم … یک صندلی درون پیاده رو … رو به دریا … به او ربطی نداشت که موی من را کسی ببیند یا نه … هیچ ربطی نداشت
چشم های خماری که ریز می کند و قدم هایی که به سمتم برداشته می شود
هر وقت شاخک هایش تیز میشد اینگونه خونسرد و ترسناک رفتار می کرد
آرام با یک دست درون جیب سمتم می آید
قطعا دارد اتفاقی می افتد … قطعا
خم می شود … درست کنار گوشم
روسری را روی موهایم ناملایم جلو می کشد
پچ پچ ضعیفش خشکم می کند
– دستتو گرفتم … با آخرین سرعت می دویی … قبل اینکه با گلوله دوتامون سوراخ شیم
یک لرز تمام عیار بدنم را فرا میگیرد
کسی دنبالمان است؟
وقتی او می گوید حتما هست
پر روسری ام را از پشت درون یقه لباس فرو می کند مبادا در حال دویدن از سرم بیفتد
اکنون ترس نمی گذارد برای این حساس بودنش روی موهایم ذوق کنم
یک جمله … فقط یک جمله از او کافی است تا آرام بگیرم … چرا نام مرا آرام خالی گذاشتند؟ … چرا نگذاشتند آرامِ سردار؟
-نترس … همینجام من
یک آن انگشتانش را بین انگشتان ظریفم می چپاند
تمام ترس هارا رها می کنم و فقط می دوم
می دوم همراه اویی که تا وقتی هست کسی نمی تواند به من آسیب بزند

مغز مریضم داره آهو و سلیمو پارتنر می کنه 🙂
نظرتون؟