رمان انتقام خون پارت ۵۹

سرم را از روی سینه آرمان بلند میکنم و نگاه اشکی‌ام را به چشمانش میدهم

چشمانی که حالا پشیمانی دارد

اما داغ دل من را آرام نمی‌کند

من می‌توانستم کودکم را دوماه دیگر در آغوش بگیرم و با دیدنش زیر آن دستگاه‌ها قلبم زخمی نشود

هیچ چیز حال بد آن سه روز و حس خائن بودنم را پاک نمی‌کند

آرمان را کنار میزنم و خود را از آغوشش بیرون میکشم

دستم را به دیوار می‌گیرم و با هق هق و به زحمت می‌ایستم

با ایستادن من او که در نزدیکی‌ام زانو خم کرده استم هم به همراه آرمان می‌ایستد

با هق هق جوابش را میدهم

_ببخشم؟……………….چیو بخشم؟………….

دستم را به سمت آرمان می‌گیرم و ادامه میدهم

_نگام نمیکرد………………نمی‌خواست حرفام رو بشنوه…………….سه روز حتی تلفنم رو جواب نداد…………..

دستم کنار بدنم رها میشود

_بچم به جای اینکه تو بغلم باشه توی بیمارستانه………………چرا؟…………….فقط بگو چرا؟

سرش را پایین می‌اندازد اما اشک‌های من تمامی ندارد

_از جفتتون قد یه دنیا دلخورم…………….من آدم انتقام نیستم خودتونم میدونید……….بخشیدم……….اما…………….اما دلم حالا حالاها اونجوری که باید باهاتون صاف نمیشه………………خیلی نامردین

با همان چشمان خیس از کنار آرمین میگذرم و وارد اتاق میشوم

داروهایم را میخورم و بر روی تخت دراز میکشم

دارو‌ها کم کم اثر می‌گذارد و خواب را مهمان چشمانم می‌کنند

●●●●●●●●●●●●●●●●

شال بادمجانی رنگم را بر روی موهایم می‌اندازم و با برداشتن کیفم از اتاق خارج میشوم

این یک هفته عین برق و باد میگذرد و امروز قرار است برای مرخص کردن دخترمان به بیمارستان برویم

بعد از ورود به پذیرایی آرمان را مخاطب قرار میدهم

_من آمادم بریم؟

نگاهش را از موبایلش می‌گیرد و از جایش بلند می‌شود

با لبخند جلو می‌آید و بعد از گذاشتن دستش پشت‌ سرم بوسه محکمی بر پیشانی‌ام میزند

آرمان_بریم

دوشادوش هم از خانه خارج می‌شویم

داخل آسانسور آرایش ملایمی که بر صورتم نشانده‌ام را چک میکنم و پس از ایستادن آن بيرون می‌رویم

داخل ماشین هیچ حرفی بینمان زده نمی‌شود

در این یک هفته برای شیر دادن به دخترکم به بیمارستان رفته‌ام و حالا که قرار است اورا با خود بیاوریم شور و شوق عجیبی دارم

بعد از آن روز آرمان و آرمین آنقدر پیشانی رو را ثابت کردند که بیخیال شدم و سعی کردم فراموش کنم

کمی بعد آرمان ماشین را جلوی بیمارستان پارک می‌کند و همزمان پیاده میشویم

او ماشین را دور می‌زند و کنارم می‌ایستد

دستم را در دست می‌گیرد و با قدم‌های آرام وارد بیمارستان میشویم

بس از هماهنگی‌های لازم به سمت بخش نوزادان می‌رویم

با ورود به بخش و دیدن دخترکم به سمتش پرواز میکنم

پرستار که در حال آماده کردن اوست اورا به آغوشم میدهد

آوینایم را محکم به سینه‌ام میچسبانم و عطر تنش را عمیق نفس میکشم

صدای زمزمه آرام آرمان را می‌شنوم اما واکنشی نشان نمی‌دهم

آرمان_میرم کارای ترخیس رو انجام بدم

قبل از خروجش از اتاق به سمتش برمیگردم

_آرمان؟

می‌ایستد و به سمتم برمی‌گردد

آرمان_جانم؟

_بیا شناسنامش رو از توی کیفم بردار

سری تکان می‌دهد و جلو می‌آید

آرمان همان روز اول برای گرفتن شناسنامه‌اش اقدام کرده بود و دیروز شناسنامه به دستمان رسید

آوینا مجد

دختر ما

کسی که در کنار پدرش حاضرم جانم را برایشان بدهم

آرمان شناسنامه را از داخل کیفم برمی‌دارد و با گفتن اینکه زود برمی‌گردد از اتاق خارج می‌شود

بر روی تخت مینشینم و آوینا را آرام بر روی تخت می‌گذارم

با کمک پرستار اورا آماده میکنم و وسایلش را جمع میکنم

آرمان که برمی‌گردد ساک وسایل را از دستم می‌گیرد و من پس از درآغوش کشیدن آوینا در کنارش قدم برمیدارم

بعد از تشکر از پرستار و غیره از بیمارستان خارج می‌شویم

به سمت ماشین حرکت می‌کنیم

آرمان در ماشین را برایم باز می‌کند و من آرام مینشینم

دلم نمیخواهد آوینا را از خودم جدا کنم

آرمان ساک را بر روی صندلی عقب می‌گذارد و خودش پشت فرمان جای میگیرد

یک دستم را زیر گردن دخترکم نگه میدارم و با دست دیگرم آرام گونه‌اش را نوازش میکنم

چشمانش را بسته است و در آغوشم آرام خوابیده است

آرمان_چیزی نمیخوای؟……..برم خونه؟

صدایش را می‌شنوم اما آنقدر غرق نوازش آوینا هستم که متوجه حرفش نمیشوم

حرفش را مجدد تکرار می‌کند

آرمان_هلما؟…….چیزی نمیخوای…….برم خونه؟

نگاهم را به چشمانش میدهم

_هان؟……نه چیزی نمیخوام بریم خونه

ماشین را روشن می‌کند و به سمت خانه حرکت می‌کند

در راه برعکس حرف من از فروشگاه کمی خرید می‌کند و مجدد به سمت خانه می‌رود

☆هایییییی😃😃

من برگشتم😃

حمایت فراموش نشودددد😥🥺😉

راستی اگر کسی هست که بچه داشته باشه توی کامنتا بگه سوال دارم🥺