رمان تقاص پارت ۱۶

رویا)
آلبوم عکس هارا ورق میزنم و با دیدن عکس های رها میگریم…کدام مادری طاقت دوری از فرزندش را دارد…رها همه چیز من بود…

اتاقش را برای بار هزارم خودم کثیف کرده و خودم مرتب میکنم و خارج میشوم.

همزمان با من میثم وارد خانه میشود:چیشده؟چیکار کردین؟

_یه چیزایی دستگیرمون شده ولی خب هنوز ردی از رها نزدیم…

_چرا به پلیس چیزی نمیگید؟چرا ازشون کمک نمیخواید؟

خود را روی مبل پرت می‌کند و میگوید:چی بگیم بهشون رویا؟بگیم ما یه پیج پیدا کردین نمیگن از کجا؟نمیفهمن ما عمادو کشتیم؟

ساکت میشوم.
پر از بغض روی مبل مینشینم و او شروع میکند:رویا…
آخرین باری که باهم صحبت کردیم را به خاطر ندارم…او برای رها پدری مهربان بود…

همسری خوب برای من بود اما مردی عصبی بود…من میثم را دوست داشتم و توانستم با همه چیزش کنار بیایم.

_منو ببخش که نتونستم شوهر خوبی برات باشم.
به او لبخندی میزنم و میگویم:همه ی این سالهارو با پیدا کردن رها برام جبران کن اون موقع دیگه هیچ گله ای ازت ندارم.

‌…..
(هاله)
پست آشپزی را دوباره پلی میکنم و سعی میکنم پاستاهارا مرتب در سیخ چوبی فرو کنم.

نوتیف پیامی از اینستاگرام بالای گوشی ام می آید

.
به سمتش میروم و با چیزی که میبینم خشکم می‌زند.
همان فرد است…happy.
سریع پیامش را سین میکنم.عکسی فرستاده آن را باز می‌کنم…

عکس رهای دست بسته…گوشه ای افتاده و دستانش بسته است و مشخص است که اصلا حواسش نیست که کسی از او عکس میگیرد…

بغض کرده چند بار روی صورتش زوم میکنم…رنگ پریده است.

پیام دوم:یکم دقت نیاز داری هاله…داری پیدامون میکنی‌.میبینی که ما منتظرتیم…هم من…هم رها.

برایش تایپ میکنم:تو کی هستی…بگو چی میخوای از جون ما.

سین می‌کند و جوابی نمی‌دهد.
_سوزوندی که دختر…
با صدای مادرم نگاه از گوشی میگیرم.لبخند دستپاچه ای میزنم:یهو حواسم پرت شد..اشکال نداره کلا دوتاست.بقیه شو تو درست کن من میام الان.

و سریع از آشپزخانه خارج میشوم و وارد اتاقم میشوم.
چند باری عکس را نگاه می‌کنم…اتاقی مرتب با تخت و کمد.

چشمم را همه جا میچرخانم تا شاید سرنخی باشد.
از صفحه اسکرین شات میگیرم تا به عنوان مدرک داشته باشم.

هیچ چیز به ذهنم نمی‌رسد…او مرا هم می‌شناخت.
ددباره برایش تایپ میکنم:هرچقدر پول بخوای بهت میدیم…فقط دست از سر رها بردار.

اما آفلاین است.
روی تخت دراز میکشم…چشمانم را میبندم:فکر کن هاله فکر کن.

دوباره عکس را باز می‌کنم…نگاهم اینبار روی تابلوی گوشه ی اتاق که قسمت کوچکی از آن مشخص است زوم می‌شود…چشمم را ریز میکنم…این همان طرح است..

سریع وارو صفحه اش میشوم و به پست دومش نگاه می‌کنم.

این ها هر دو یک تابلو بودند.
پارت شانزده
_بچه ها بیاید ناهار.
گوشی را خاموش می‌کنم…شاید کمی غذا خوردن مغزم را به کار بی اندازد.