رمان تقاص پارت ۱۷

پارت شانزده
_بچه ها بیاید ناهار.
گوشی را خاموش می‌کنم…شاید کمی غذا خوردن مغزم را به کار بی اندازد.

از اتاق خارج میشوم و سر سفره مینشینم.
آنقدر حواسم پرت آن تصویر است که نمیشنوم مادرم و شیما چه می‌گویند.

با برخورد دست شیما با زانو هایم به خودم می ایم:جانم.

_کجایی ابجی؟پیش یار؟
لبخندی به شیطنت میزنم و دل به دلش میدهم و میگویم:یه جوری ازم دل برده که حتی یه ثانیه از فکرش در نمیام

کشیده او میگوید و مادرم با ذوق میپرسد:من پسره و میشناسم مامان؟

می‌خندم و میگویم:کدوم پسر آخه مادر من.دارم باهاتون شوخی میکنم…من حالا حالا ها بیخ ریش خودتم.

….
روی تخت دراز کشیده ام.
چشمانم همه جای تصویر را می‌نگرد.از تصویر خارج میشوم و به پستی که نقاشی آن تتو بود نگاه می‌کنم.

به کامنت زیرش که کسی نوشته بود:خواهش میکنم عزیزم قابل شمارو نداره.

مطمئنم این کامنت را قبل از نهار ندیدم.
کامنت هارا کامل می‌خوانم.شخص ناشناس نوشته بود:ممنونم از خانم دلشادی هنرمند و بچه های هنرمند گالری دلشاد بابت این کار تمیز و مخصوص.

انگاری که رهارا دو دستی تقدیمم کرده بود خوشحال بودم.

روی ایدی خانم دلشادی که جوابش را داده بود زدم و پست هارا دیدم…آدرس گالری اش را زده بود.

این یک سرنخ بود.
بی توجه به ساعت که حدودا ده شب را نشان می‌داد به خاله رویا زنگ زدم و پر از ذوق گفتم:پیدا کردم….پیدا کردم.

او ترسیده میگوید:چی رو؟هاله؟چی رو.
درحالی که از خوشحالی گریه میکنم میگویم:یه سرنخ واسه رسیده به رها خاله…بخدا پیداش میکنم.

هر دو کمی گریه میکنیم و بعد با عمو میثم صحبت میکنیم که فردا ساعت نه صبح بروم آنجا و با هم به آن گالری برویم.

….
_چجوری پیداش کردی هاله؟
گوشی را به سمتش میگیرم و میگویم:دیروز بهم یه عکسی فرستاد از رها…ببین…این تابلو رو میبینی بالای سرش؟

اما او چشمانش روی چهره ی رها میچرخد:رهای من..قربون چشمات برم بابا.

و من نم اشک را در چشمانش میبینم
لبخندم آرام آرام از روی صورتم پاک می‌شود و درونم پر میشود از یک حسرت…حسرت یکبار شنیدن همچین حرفی از سمت پدرم.

به یکباره عمو میثم به خودش می آید و میگوید:خب نگفتی.

لبخند مضحکی میزنم و شروع به ادامه دادن میکنم‌:منم تو پیجش همین عکسو دیدم…همین تابلورو گذاشته بود و زیرشون ببینید.. از اون گالری تشکر

کرده…آدرسشو پیدا کردم و الانم خدمت شمام.
چشمانش رنگ قدردانی می‌گیرد و میگوید:با اینکه روز اول خیلی بهت شک داشتم اما الان….خیلی بهت مدیونم هاله…مرسی.

لبخندی میزنم و میگویم:رها بهترین دوست منه عمو…مطمئن باش هیچوقت از جانب من خطری تهدیدش نمیکنه.

میدونم میدونم پارت کوتاهیه
بیاید یه کاری کنیم هفته ای یه پارت تا جایی که میتونم بلند قبوله؟