رمان شاه دل پارت 30

در تمام مواقعی که حالش بد بود به خواب می‌رفت
خوابی که فراموشی همراه داشت و تمام درد های بیداری را تسکین میداد
ولی حالا خواب از چشم هایش ربوده شده بود و قطره ی اشکش باعث می‌شد زخم گوشه ی لبش سوزشش شدیدی پیدا کند
عجیب بود!
شاید خیلی چیز ها عجیب بود و غیر عادلانه!
زندگیست دیگر با تمام درد و زخم هایش!
سکوت اتاق باعث شد کم کم خواب مهمان چشم های نم دارش شود
گاهی اوقات خواب بهترین راه فرار است!
——–
با گرسنگی شدید از اتاق خارج شد
همه جا سکوت بود و تنها صدای آزار دهنده ی جاروبرقی بود که گوش هایش را آزار می‌داد

مهمان ها رفته بودند و حیف که نتوانست سری به آنها بزند

سرش تیر میکشید با عصبانیت جاروبرقی را خاموش کرد و به طرف مبل حرکت کرد

اخم هایش هم دوست داشتنی بود؟!
افرا هم اخم داشت و چه شیرین بود این شباهت بینشان!

همان طور که روی میز را دستمال میکشید آرام و با طعنه رو به کیوان گفت:

_شنیدم خالت اینا قصد برگشت ندارن!

چرا فکر میکرد با شنیدن این خبر او خوشحال میشود!
منتظر عکس العمل او بود؟!

با بی تفاوتی تمام سرش را تکان داد:

_به جهنم

تمام حرف هایش همین بود.
حضور آنها هیچ اهمیتی نداشت حالش آنقدری بد بود که حوصله قانع کردن افرا را نداشته باشد
با همان دل ضعفه ی شدیدش از خانه خارج شد
هوای بیرون آزاد بود و چیزی آزارش نمی‌داد!

…….

روز بعد با تمام سردرد هایش روبه‌روی دکتر نشست و از تمام ناگفتنی های زندگی اش گفت

گفت و گفت و حالا فهمید حرف زدن چقدر حالش را بهتر میکند
چه چیزی بهتر از آن؟!

نیم ساعتی در مطب بود و یک ریز حرف میزد که صدای موبایلش باعث شد برای لحظه ای سکوت کند
پدرش بود.

با یادآوری آن روز ها که حالا با تمام جزئیات جلوی چشمانش بود از پدرش دلگیر تر شد
ولی جوابش را داد
حاجی از او خواست هر کجا که هست خودش را به خانه برساند که حرف های مهمی برای او دارد

این بار هم مثل دفعه ی قبل حرف هایشان نیمه تمام باقی ماند
با کنجکاوی از مطب خارج شد گرچه این بار خودش هم دوست داشت برای آن دکتر مهربان حرف بزند
چه خوب درکش میکرد!

تمام راه فکرش درگیر بود و به حرف های حاجی فکر میکرد
جلوی در کلید را در قفل چرخاند و وارد خانه شد
اما مهمان ها بیشتر از یک حاجی بودند!

مگر چه خبر بود!
این روزها گویا مهمان زیادی به خانه اشان رفت و آمد میکرد
خانواده ی خاله اش به همراه پدر و مادرش.
پیرمردی که دفتر بزرگی در دست داشت هیچ آشنا نبود!

این روز ها رفتار هایش با افرا هم چندان خوب نبود
با اخم در کنار هم شام و ناهار می‌خورند و در سکوت به خواب می‌رفتند
ولی در حضور آنها افرا با لبخند نزدیکش شد و کتش را از دستش گرفت

سلام آرامی کرد و با کنجکاوی روی مبل نشست
گویا افرا را زودتر با خبر کرده بودند که بوی غذایش تا سرکوچه هم می‌رفت
دلش ضعف می‌رفت برای دستپخت بی نظیرش!

پیرمرد لبخندی به چهره ی کیوان زد:

_خب پسرت هم که اومد

گنگ حرف میزد..!
همه ی این ها به کنار سودا و خاله اش برای چه آمده اند؟!

حاجی آرام روبه کیوان گفت:

_میخوام مغازه رو بزنم به نامت بهتره از این به بعد کارای خودت رو شروع کنی

منظورش همان مغازه ی فرش فروشی بود.
راست می‌گفت کیوان تمام عمرش هیچ کاری انجام نداده بود و حاجی بود که به او پول می‌داد
شاید با خبر شده بود که پیش روانشناس رفته
لابد با خودش فکر کرده حالا پسرش عقلش را به دست آورده!

کاش پدرش مانند غریبه ها رفتار نکند
چرا آنقدر خشک و رسمی رفتار میکرد
به راستی که هیچ شباهتی به پدر و پسر ندارند!

در شک حرف های پدرش بود
در سکوت تمام برگه هایی که پیرمرد نشان میداد امضا کرد و حالا آن مغازه‌ اولین چیزی بود که به نامش شده!

نگاه های سودا عجیب بود
شاید عجیب و ترسناک!
ولی چرا کسی به چشم های او خیره نمیشد!

(نظرات شما بهم انرژی میده پس کامنت فراموش نشه)