رمان او خدایم بود پارت ۶

# پارت ۶

( جانان)

با تابش نور روی صورتم چشم‌هایم را باز کردم.

دیشب بدون آنکه لباسم را عوض کنم روی تخت خوابم برده بود.

موهای فرشده‌ام را از روی پیشانی کنار زدم و خم شدم تا گوشی ام را از روی پاتختی بردارم.

ساعت حوالی ۸ صبح بود.

خمیازه کشان، کش و قوسی به تنم دادم و سعی کردم از جایم بلند شوم.

بدن درد امانم را بریده بود.

گوشی ام شروع به زنگ خوردن کرد. پوفی کردم و جواب دادم.

صدای خندان ستاره در گوشم پیچید.

_ علیک سلام عروس خانم

_ وایی ستاره، تو کار رو زندگی نداری؟

_ کار و زندگی من تویی عشقم.

_ ایش، برو گمشو اول صبحی.

_ من رو باش که از کی وایسادم پای گاز هی آرد تفت دادم اون وقت آخرش به آدم چه چیز ها که نمی‌گن.

_ آرد چی! چی می‌گی؟

_ عشق سروش مغزت رو پوکنده.

_ داری کاچی درست می‌کنی؟

_ چه عجب موتورت روشن شد، خسته نباشی دلاور.

_ نمی‌خواهد زحمت بکشی عزیزم، نیازی نیست.

_ چی داری می‌گی برای خودت، من و خانم جانت و خواهر شوهرت تا یک ساعت دیگه میاییم خونتون.

_ ستاره.

_ کوفت ، چایی رو دم کنی رسیدیم.

با حرص گوشی را روی تخت کوبیدم.

آش نخورده و دهان سوخته حکایت حال آن لحظه‌ام شده بود.

اصلا با نبودن سروش باید چه می‌کردم؟
می‌گفتم شوهرم روز اول ازدواجمان کجا غیبش زده!

در دل هرچی که بلد بودم را نثارش کردم و از جایم بلند شدم.

خداروشکر که در همین اتاق حمام هم بود.

لباسم را از تنم بیرون آوردم و شیر آب را باز کردم، شاید سردی قطرات آب روی پوستم حالم را می‌توانست عوض کند.

خسته بودم و هجوم افکار در ذهنم کلافه ام کرده بود.

زن هایی که در آغوشِ یک نفر

بلند بلند گریه می کنند, مظلوم اند.

و زن هایی که در تنهایی گریه

می کنند,مظلوم تر.

اما

زن هایی که هنگام ظرف شستن

اشک می ریزند

مظلوم ترین هایِ خودخورِ تودار اند.

…………………………….

(سروش)

چشم هایم را که باز کردم دلارام در بغلم خوابیده بود.

سرش را روی قفسه سینه‌ام گذاشته بود، آرام از بغلش بیرون آمدم و پیراهنم را از روی زمین برداشتم و تنم کردم.

عجیب بود گوشی‌ام را پیدا نمی‌کردم.

_ چیزی گم کردی؟

به دلارام که نیم خیز در تخت نشسته بود نگاه کردم.

_ بیدارت کردم ببخشید، دنبال موبایلم می‌گردم. فکر کنم خونه جا مونده.

_ دیشب که اومدم دنبالت بهت زنگ زدم جواب دادی.

متعجب به او چشم دوختم. حتما جانان جواب داده بود.

_ ماشینت رو لازم دارم.

_ سوئیچ و ریموت رو کانتره ؛ ولی کجا با این عجله.

دکمه هایم را تند تند شروع به بستن کردم.

_ باید برم بهت زنگ می‌زنم.

_ من رو بی خبر نذار.

سوئیچ را برداشتم و از آپارتمان دلارام فوری بیرون رفتم.

………………….

(جانان)

با سینی حاوی چای و شیرینی که در یخچال بود به سالن رفتم.

خانم جان: زحمت نکش مادر

لبخند زدم و کنار خانم جان نشستم.

مرضیه نگاهی به اطراف انداخت

مرضیه: جانان جون نگفتی سروش کجا است؟

لبخند زورکی زدم و مانده بودم چه بگویم که ستاره نجاتم داد.

ستاره: مرضیه جون براتون کاچی بریزم؟

مرضیه: قربون دستت یکم بریز.

ستاره مشغول پر کردن کاسه‌ی مرضیه شد که با شنیدن صدای در از جایم بلند شدم.

خودش بود و با نان سنگک کنجدی در دستانش جلو آمد و مشغول احوال پرسی شد.

مرضیه: قبل از اینکه بیای سراغت رو از جانان گرفتم، جالب بود نمی‌دونست شوهرش کجا است.

سروش: وقتی که جانان خواب بود رفتم بیرون، نمی‌خواستم بیدارش کنم.

مرضیه: از همین روز اول چقدر لوسش کردی سروش.

نان را از سروش گرفتم و به آشپزخانه رفتم.

پشت سرم هم ستاره با سینی چایی راه افتاد.

_ وایی چقدر خواهرشوهرت عفریته است و رو نکرده بود.

قیچی را از درون کشو برداشتم.

_ هیس آروم می‌شنوه.

_ به درک ، بزار بشنوه زنیکه پرو. روز اول عروسی‌ات ببین چطور آتیش می‌سوزونه.

_ کمک نمی‌خواهید؟

صدای مرضیه بود که به کانتر تکیه زده بود.

ستاره هل شد و سینی از دستش روی زمین افتاد.

مرضیه با پوزخند ادامه داد.

مرضیه: اوا ستاره جون جانان تازه عروسه تو دیگه چرا دست و پاجلفتی شدی‌

کارد می‌زنند خونم در نمی‌آمد. سعی کردم آرامشم را حفظ کنم.

من: چیزی نشد ، ستاره جون شما و آبجی مرضیه برید بشینید من هم الان میام.

با رفتن مرضیه و ستاره تکیه شیشه های روی زمین را جمع کردم و من هم به جمع ملحق شدم.

خانم جان چادرش را روی سرش مرتب کرد و از جایش بلند شد.

سروش: کجا مادر جون ؟

خانم جان: دیگه بهتره زحمت رو کم کنیم پسرم.

به حرف آمدم.

من: این حرف ها چیه خانم جان، این‌جا خونه خودتونه.

خانم جان: پیرشی دخترم خوشحالم که خوشبختیت رو می‌بینم.

در دل به ساده لوحی خانم جان خندیدم.

پیرزن چه فکرهایی که پیش خودش نکرده بود . اصلا چه می‌دانست که چه غم بزرگی روی دلم سنگینی می‌کند.

یک روز سرانجام طاقتم طاق می شود

و با صدای بلند جواب همه را خواهم‌ داد.

آدم هایی که سکوت می کنند

یک روز فریاد می کشند

از جلد خود بیرون می آیند

و کس دیگری می شوند

وحشتناک و غمگین

و آن وقت است

که دیگر کنترل شان از دست خارج می شود!

امان از روزی که صبر آدمی لبریز شود.

ستاره و مرضیه هم آماده شده بودند.

با رفتن آن‌ها ، سروش برای بدرقه شان رفت و من هم مشغول جمع کردن بشقاب های میوه شدم.

ظرف های کثیف را درون سینک گذاشتم و شیر آب را باز کردم.

_ من می‌رم دوش بگیرم، تا برمی‌گردم میز رو بچین.

حرصم گرفته بود، فکر می‌کرد من کلفت و نوکرش هستم.

شاید باید تلافی همه دق ودلی هایم را سرش خالی می‌کردم.

………………….

(سروش)

موهای خیسم را با سشوار خشک کردم و از اتاق بیرون رفتم.

خبری از میز و صبحانه نبود.

راهم را به طرف اتاقش کج کردم.

پشت میز آرایش نشسته بود و مشغول شانه کردن موهای خوش رنگش بود.

_ میز رو جمع کردی؟

_ نچیده بودم که جمع کنم.

_ اون وقت چرا؟

_ اون جایی که خوابیدین بهتون صبحانه ندادن؟

_ پس برای همین ناراحتی!

به طرفم برگشت.

_ ناراحت نیستم.

_ جنازه گوشی‌ام توی وان حمام که چیز دیگه‌ای میگه.

در چشم هایم زل زد

_ خیلی وقیحی.

_ تو دیشب من رو …

_ چون دیشب اتفاقی بین ما نیفتاد دلیل نمیشه که هر غلطی دوست داشتی انجام بدی. فکر نمی‌کردم پسر حاج عمو این‌قدر راحت آغوشش رو برای هر غریبه‌ای باز کنه.

با خشم غریدم

_ مراقب حرف زدنت باش گربه کوچولو.

_ اگه نباشم؟ حقیقت تلخه ؛ ولی واقعیت داره آقا سروش.

بازویش را محکم در دستم گرفتم.

_ از اول بهت گفته بودم که من آدم این جور ازدواج ها نیستم، بهت گفته بودم که توقعی از من نداشته باشی نگفته بودم؟ فکر نمی‌کردم این قدر بی منطق باشی.

_ هر وقت من هم‌ به عنوان یک زن متاهل شبم رو تا صبح تو بغل یک مرد دیگه صبح کردم بیا با من حرف از با منطق بودن بزن.

تاب نیاوردم و سیلی محکمی به او زدم.

گوشه لبش پاره شد.

فریاد کشیدم

_ خفه شو جانان، خفه شو. فقط کافیه کوچک ترین چیزی ازت ببینم، مثل سگ می‌کشمت.

بازوی ظریفش را رها کردم.

روی زمین نشست و بی صدا اشک می‌ریخت.

دست خودم نبود و به شدت عصبانی شده بودم.

سیگارم را روشن کردم و به کنار پنجره رفتم.

عصرِ یک‌ روز

در حوالیِ نوجوانی ام

سیگاری آتش کردم

و‌ فکر‌کردم‌

مرد شدم

حالا پس از گذشت سال ها

آخرین سیگارم را خاموش می کنم

و‌ فکر می‌کنم

‌مرد شده ام.

( کامنت فراموش نشه مهربون ها)