رمان در پرتویِ چشمانت پارت ۴۱

رمان در پرتویِ چشمانترمان در پرتویِ چشمانترمان در پرتویِ چشمانترمان در پرتویِ چشمانترمان در پرتویِ چشمانتتقریبا از ظهر قیامت شد در زندگی اش
حمله های ارمیا و نعره هایش برای ارتباط او با رهام
زبان تلخ و نیش دار آرمان
و در این بین پرسش های متعدد خانواده اش برای دانستن حقیقت

همه و همه دست به دست هم داده بود تا تنش را بلرزاند
تماس عمه اش و ترتیب یک مهمانی از جانب خودش بدترین اتفاق بود

آن شب …
همه چیز گفته شد
نه به خانواده بلکه به پوریا
بحث او با پوریا همه چیز را لو داد
از چگونگی ارتباطش با رهام تا برگشت پوریا و اصرارش برای ازدواج با او

چند ساعت قبل …

_ به تو چه که من با کی در ارتباطم!

پوریا نیش خندی زده و گفت :

_ کاش لااقل با یکی بودی که جرات داشتی ازش بگی رفتی با یه اوباش بی…

نگذاشت حرفش به پایان برسد و زبان تیز کرد:

_ حرف دهنتو بفهم هی هیچی بهت نمیگم

پوریا رو به پدرش کرده و گفت :

_ می بینی دایی؟ میبینی؟ شما که جانماز آب می کشی ببین دخترت از پسرهمسایه چطور دفاع میکنه!

_ دهنتو ببند همه چیزو قاطی نکن بحث منو تو به رهام ربطی نداره

پوریا _ اتفاقا ربط داره نصف مشکلات من سر اونه

_ این تو بودی که عین بختک افتادی رو زندگی من

پوریا با لبخندی که بیشتر تمسخر آمیز بود خیره اش شد
عمه اش پوفی کشیده و خودش را با دست باد زد
انگار بحث شان خیلی هم برای دیگران جذاب نبود
این وسط حرکت پدرش او را به مرز جنون می رساند
هر وقت عصبی می شد پیشانی ماساژ می داد

پوریا آهی کشیده و گفت :

_ خیلی خودتو دست بالا میگیری دختردایی!

_ شما بهتره جای تمرکز کردن رو کارای من به فکر بدست آوردن محموله باشی

همین جمله کافی بود تا رنگ پوریا عوض شده و مادرش دست از باد زدن خود بردارد
نگاه همه حالا به آن دو بود
قضیه محموله چه بود ؟

پوریا _ از چی داری حرف میزنی ؟

خوب خودش به نفهمی میزد !

_ از همون محموله عتیقه ای که قرار بود با تحت فشار گذاشتن رهام از طریق من بهش برسی

لب های پوریا چندباری بازو بسته شد
انگار مغزش یاری نمی کرد برای ساخت دروغی جدید

_ بهتره جور دیگه برنامه ریزی کنی چون اصلا روش خوبی رو برای تحریک رقیب انتخاب نکردی

با پایان جمله اش ارمیا بلند شده با ضربه ای که باعث شد خون از لب پوریا جاری شود او را بدرقه کرد

عمه اش در شوک فقط سوال می پرسید و بعد با چرندیاتی بی ارزش از خانه خارج شد

حال…

شیشه شیر خالی دانیال را روی عسلی گذاشت
پتوی نرمش را رویش انداخته و دراز کشید

خیره به مژه های فرش شد به آن موهای موج دارش
یک کودک و اینهمه زیبایی؟

کم کم چشمانش سنگین شد
اما خوابش تکه تکه میشد
هر ده دقیقه انگار کسی بیدارش میکرد که ناخودآگاه چشم باز میکرد

نگاهی به دانیال می انداخت و دوباره می خوابید

تا اذان صبح چندباری همینطور شد

صدای اذان را که شنید اولین قطره اشکش چکید
تنها کسی که این روزها از همه بهتر او را می فهمید

بلند شد و وضو گرفت
وارد اتاق که شد دید که مادرش بالای سر دانیال نشسته و با شیشه شیرش می داد

سلامی زمزمه کرده و جانمازش را پهن کرد
موهای بورش را زیر چادر داده و دستان سردش را کنار گوشهایش قرار داد

_ دو رکعت نماز صبح می‌خوانم قربه اله ا…
ا…اکبر

آرام شده بود

صدای مادرش از پشت سرش شنید:

_ بچه دوستته دیگه؟

حق داشت بعد از این اتفاقات به او شک کند

برگشت سمتش و نگاهش را به دانیال دوخت

_ خوابید؟

مامان _ آره

_ راستی امروز اعلام نتایج کنکوره زینب بهم گفت قراره بعدش برین بیرون

مادرش فقط نگاهش کرد
دخترش را خوب می شناخت

جانماز را جمع کرده و بچه را از مادرش گرفت و روی تشک گذاشت

بخاطر دانیال تشک پهن کرده بود و هردو روی زمین می خوابیدند

پتویش را برداشته و کنار مادرش دراز کشید
سر روی پایش گذاشت و چشم بست
بهترین راه برای فرار از موقعیت خوابیدن بود

دست مادرش روی گونه اش نوازش وار چرخیده و گفت:

_ هرکی رو بتونی بپیچونی منو نمیتونی …بهتر از هرکسی می شناسمت کی داری راست میگی کی دروغ؟

چشم باز کرد

_ اگه بچه دوستم نباشه؟

مامان _ امیدوارم به پسر زهره خانوم مرتبط نباشه

ته دلش خالی شد
هنوز نباید چیزی می گفت

_ گفتم که یکی از دوستام سرطان گرفته رفته شیمی درمانی و…کسیو نداره مجبور شد بهم رو بزنه

نفس آسوده مادرش بار سنگینی روی قلبش انداخت

فعلا تا زمانی که پوریا دهانش را گل گرفته بود همینطور ادامه می داد
خسته خوابش برد و دیگر هیچ نفهمید