رمان زیبای یوسف قسمت۴۳

مهسا مشغول چیدن استکان‌ها به روی سینی بود.

بامداد وارد آشپزخانه شد و هم زمان با نزدیک شدنش گفت:

– کمک نمی‌خوای؟

مهسا گوشه چشمی نثارش کرد و پوزخند زد.

– مگه تا حالا کردی؟

– فقط خواستم به رسم ایرانی بودنمون یک تعارف کرده باشم.

مهسا چپ‌چپ نگاهش کرد و سینی را از روی سینک برداشت.

چرخید و آن را به طرف بامداد گرفت.

آمرانه گفت:

– ببرش بیرون.

بامداد با ابروهایی بالا رفته لب زد.

– گفتم فقط یک تعارف کردم. اومدم ببینم چایی به کجا رسید. ورزیده مخمون رو خورد.

– بی خود شکم خودت رو گردن بقیه ننداز.

سپس از کنارش گذشت و گفت:

– لااقل قندونا رو بیار. روی میزه‌.

میز به اپن چسیده بود و چند صندلی در اطرافش قرار داشت.

آشپزخانه را ترک کردند و وارد سالن شدند.

همه به جز رامبد و جواهری که هنوز تب داشت و حالش خوش نبود، روی مبل‌ها نشسته بودند حتی رقیه با آن دست گچ گرفته و آویزان شده از گردنش.

مهسا سینی را روی میز گذاشت و خواست بشیند، چشمش به بامداد افتاد که کنار آرکا نشست.

با تعجب گفت:

– پس کو قندونا؟

– تو آشپزخونه‌ست.

– مگه نگفتم بیارشون؟

بامداد پشت چشم نازک کرد که مهسا غر زد.

– تو دیگه… .

با حرص نفسش را خارج کرد و به آشپزخانه برگشت.

قندان‌ها را محکم روی میز کوبید و روی دسته مبل نشست.

رو به بامداد خط و نشان کشید.

– تو فقط یک دونه قند بخور… .

حرفش هنوز تمام نشده بود که بامداد با خونسردی سمت میز خم شد و یک حبه قند داخل دهانش پرت کرد.

مهسا فقط تند نفس می‌کشید و بامداد خیره به او خِرخِر قند می‌خورد.

کاملاً مشخص بود که قصد دارد حرصش دهد به همین خاطر مهسا با غیظ روی گرفت.

ماکان به ران ایمان که کنارش بود و با تاسف به رقیه که مقابلشان روی مبل تک‌نفره نشسته بود، نگاه می‌کرد، زد و گفت:

– آره دیگه داداش. خانوم یک دفعه زدن و تمام زحمتمون رو به باد دادن.

رقیه هم در جوابش گفت:

– اصلاً به من چه؟ هی اون قضیه رو تو سرم می‌کوبه. خودتون باید عقلتون می‌کشید و مدرک رو تو انگشتر نمی‌ذاشتین. آخه کی تو انگشتر مدرک به اون مهمی می‌ذاره؟… در ضمن این‌قدر به من گیر ندین. یک ساعته برادرها فقط رو من کلیک کردین، سوژه دیگه‌ای پیدا نمی‌کنین؟ من مریضم!

ماکان با پوزخند گفت:

– وای‌وای‌وای!

ایمان با جدیت گفت:

– سر به سرش نذار ماکان.

رقیه از این حرفش برای ماکان قیافه آمد که حرف بعدی ایمان کفریش کرد.

همان‌طور خیره به رقیه ادامه داد.

– فهمیدم نباید ازش توقعی داشته باشی.

رقیه شوکه شده نگاهش کرد و با صدای بلندی گفت:

– جان؟!

میترا: اِهّ بس کنید دیگه. بعد یک عمر به آرامش رسیدیم، شماها ول کن نیستین؟

سمت میز خم شد و استکانی برداشت.

جرعه‌ کمی از چاییش هورت کشید و با لبخند گفت:

– به جای این بحث‌ها از عصرونه‌تون لذت ببرین.

رقیه طعنه زد.

– هه آره، اون‌ هم کنار همچین آدم‌هایی!

و بدون این‌‌که سرش را بچرخاند، با دست سالمش به ایمان و ماکان اشاره کرد.

میترا که کنارش روی مبل تک نفره دیگری نشسته بود، استکانش را به طرفش گرفت و لب زد.

– بگیر بخور.

رقیه نگاهی به بقیه انداخت و رو به او با دلخوری گفت:

– الآن غیر مستقیم گفتی دهنم رو ببندم؟

میترا لبخند زد و گفت:

– محترمانه گفتم.

رقیه چپ‌چپی نثارش کرد و استکان را گرفت که از صدای جیغ جواهر چای داغ روی شلوارش ریخت.

***

– نه… نه.

زیر لب ناله می‌کرد و هذیان می‌گفت.

با افتادن سایه‌ای رویش وحشت زده چشم‌هایش را باز کرد؛ ولی فقط سقف سفید را دید.

قلبش تند میزد.

پس کابوس دیده بود.

رامبد بالای سرش نبود.

طعم دهانش تلخ بود و احساس ضعف می‌کرد.

سردش بود؛ ولی بابت عرق روی پیشانیش حدس میزد که تب کرده.

سرم را از دستش خارج کرد و از تخت پایین رفت.

سرش گیج نمی‌رفت؛ اما بابت سست بودنش تلو می‌خورد.

از اتاق خارج شد.

اتاق، خانه، همه چیز برایش نا آشنا بود؛ اما اهمیتی نداد. فقط می‌خواست به یک فضای باز برسد.

باید هوا می‌خورد.

با تکیه به دیوار داشت قدم برمی‌داشت.

صدای بحث بچه‌ها را از فاصله دوری می‌شنید؛ اما باز هم اهمیت نداد.

هوا می‌خواست، هوا.

باد سرد و به همراهش بوی سیگار را از روبه‌رو احساس کرد که سرش را بلند کرد.

با دیدن رامبد که پشت به او در چهارچوب ورودی ایستاده بود، دوباره آن وحشت به جانش افتاد؛ اما این‌بار خشم هم همراهش بود.

این هیکل را هیچ وقت نمی‌توانست فراموش کند.

حس می‌کرد چشمانش در کوره آتش می‌سوزند و نفس‌هایش داغ‌تر از آن بود.

به اطراف نگاه کرد.

چشمش به گلدان روی قفسه کمد دیواری زینتی که سمت چپش قرار داشت، افتاد.

به رامبد نگاه کرد.

رامبد پشت به او داشت سیگار می‌کشید.

خیلی میل داشت در جمع سیگار بکشد، حیف که بقیه مانعش شدند.

جواهر خیره به او به دسته گل چنگ زد که گلدان هم به دنبالش از روی قفسه بلند شد.

آرام و بی صدا داشت جلو می‌رفت.

چشمانش آتش داشت و تصویر رامبد درون مردمک‌هایش می‌سوخت.

به یک قدمیش که رسید، رامبد متوجه‌اش شد؛ اما جواهر سریع‌تر از او به خودش جنبید و با جیغ گلدان را به سرش کوبید.

طولی نکشید که همه داخل راهرو ریختند و با دیدن رامبد از هوش رفته و خون روی سرامیک‌ها جا خوردند.

میترا هین بلندی کشید و دستش را روی دهانش گذاشت.

با بهت گفت:

– جواهر؟!

جواهر وحشت زده به عقب رفت.

یک نگاهش روی رامبد بود، یک نگاهش روی بقیه.

با لرز و ترس گفت:

– م… من… من… .

روی زمین افتاد که میترا به طرفش رفت.

پویا به سمت رامبد رفت و گفت:

– ان‌شاءالله که ض… ضربه س… سطحیه.

کنارش روی پنجه‌هایش نشست و موهایش را کنار داد تا بتواند زخم را ببیند؛ ولی خون با فشار داشت خارج میشد.

رو به بقیه کرد و گفت:

– متاسفانه نی… نیست. زنگ بزنین اورژانس.

مهسا نچی کرد و حبیب حین تماس گرفتن از جمع فاصله گرفت.

این اواخر چه‌قدر پایشان به بیمارستان کشیده میشد.

جواهر با گریه گفت:

– دورش کنین. از جلو چشم‌هام دورشون کنین. دورشون کنین!

صدایش رفته‌رفته داشت بین هق‌هق‌هایش بلندتر میشد، طوری که دیگر داشت جیغ می‌کشید.

– فدات بشم آروم باش، الآن می‌برنش.

جواهر حرف‌های میترا را درک نمی‌کرد و بلند هق میزد.

میترا عصبی گفت:

– مگه حالش رو نمی‌بینین؟ ببرینش دیگه.

پویا که دستپاچه شده بود، لکنتش هم بیشتر شد.

– ن‌… نمی… نمیشه که. ممکنه س… سرش آسیب ببینه.

به مهسا نگاه کرد و گفت:

– خب ب… ببرینش از این‌جا.

مهسا به کمک میترا رفت تا جواهر را بلند کند.

جواهر با زاری قدم برداشت.

پشت سرش بقیه دخترها هم به طرف اتاق رفتند.

جواهر را روی تخت که گوشه اتاق بود، گذاشتند.

میترا وادارش کرد دراز بکشد که ممانعت کرد.

– نه.

میترا آهی کشید و کنارش نشست.

رقیه طرف دیگر جواهر روی بالش نشست و با تاسف به همتا که کنار پنجره ایستاده بود، نگاه کرد و سر تکان داد.

همتا چشم از او گرفت و رو به جواهر گفت:

– ازش شکایت کن.

میترا یک لحظه از حرفش شوکه شد؛ ولی او هم به جواهر که مبهوت و وحشت‌زده می‌نمود، گفت:

– آره، شکایت کن. شکایت کن تا پدرش رو دربیارن.

جواهر با بغض زمزمه کرد.

– حکمش چیه؟

آرزو که انتهای تخت نشسته بود، خیره به زمین جواب داد.

– اعدام.

جواهر پرسید.

– به نظرتون اون بهش تن میده؟ تسلیم میشه؟

سکوت بقیه باعث شد دوباره اشک‌هایش سرازیر شود.

– اون بی ناموس… .

هق‌هق کرد که رقیه با همان دست سالمش بغلش کرد.

– رامبد برات بمیره.

جواهر در حالی که سرش روی شانه‌ رقیه بود، لب زد.

– هیچ وقت نمی‌بخشمش. به خدا واگذارش کردم. خدا جوابش رو بده.

رقیه بازویش را نرم فشرد و آهی کشید.

آرزو برای این‌‌که حالش را بهتر کند، پرسید.

– می‌خوای با مادرت صحبت کنی؟

جواهر شوکه شده سرش را از روی شانه رقیه برداشت و گفت:

– میشه؟

میترا دستش را دور شانه‌هایش حلقه کرد و با لبخند جواب داد.

– چرا نشه؟ الآن دیگه همه چیز تموم شده.

جواهر دوباره هق زد و میترا با چشم و ابرو به آرزو که پشت سرش بود، اشاره کرد سریع شماره‌گیری کند.

آرزو پرسید.

– شماره‌اش چنده؟

جواهر دماغش را بالا کشید و اشک‌هایش را پاک کرد.

خیره به گوشی شماره را گفت و آرزو همین که متوجه بوق تماس شد، گوشی را به طرفش گرفت.

علاوه بر جواهر بقیه هم هیجان داشتند.

با صدایی که در گوش جواهر پیچید، جواهر با گریه نالید.

– مامان!

مشخص نبود شخص پشت خط چه می‌گفت، فقط صداهای نامفهومی از او شنیده میشد.

صداهایی مثل ناله و گریه که با جیغ همراه بود.

جواهر پشت سر هم او را صدا میزد و احتمالاً چیزی هم از حرف‌هایش نمی‌فهمید.

نسیم از صحنه پیش آمده بغضش گرفت و از اتاق خارج شد.

مهسا زمزمه کرد.

– این‌که مادرش رو سکته داد.

آرزو نگاهش را از او گرفت و به جواهر داد.

حال جواهر به گونه‌ای نبود که بتواند درست صحبت کند.

نود و نه درصد فقط داشت گریه می‌کرد، البته که صدای گریه مادرش هم شنیده میشد.

آرزو از تخت پایین رفت و به گوشی چنگ زد.

– الو؟ سلام…. .

از اتاق خارج شد که ادامه حرف‌هایش شنیده نشد.

جواهر به سکسکه افتاده بود و میترا با گریه او را در آغوش گرفته بود.

نیش اشک چشمان همتا را خیس کرد.

لبخند تلخی زد و به حیاط نگاه کرد.

مادر نعمت بود؛ ولی بعضی‌ها از این نعمت محروم بودند.

وقتی دید بغضش نمی‌خواهد ساکت بایستد، تک‌خندی زد و سریع از اتاق خارج شد.

***

ایمان سرش را با تاسف تکان داد و گفت:

– من چی به تو بگم؟

رامبد عصبی گفت:

– خواهشاً هیچی.

ایمان تکیه‌اش را از دیوار کنار پنجره گرفت و رو به او که روی تخت دراز کشیده و سرش هم باندپیچی شده بود، گفت:

– هیچی؟ واقعاً توقع داری هیچی نگم و بیخیال بگذرم؟

– این زندگی منه، لازم نیست تو دخالت کنی.

– زندگی تو؟!

دوباره اخم کرد و به تخت نزدیک‌تر شد.

– زندگی تو زد و زندگی یک دختر معصوم رو به لجن کشوند.

دوباره سرش را به چپ و راست تکان داد و گفت:

– من واقعاً چرا باهات رفیقم؟

رامبد پوزخندی زد و گفت:

– تازه به این فکر افتادی؟

در تمام مدت نگاهش نمی‌کرد و با تخسی اخم کرده بود.

– گفتم رامبد متجاوزه اشکالی نداره حداقل با اهلشه. چرا اون دختر رامبد؟ هان؟ چرا اون؟ اون که نه هر*** بود، نه ج*** چرا با اون، اون کار رو کردی؟

رامبد چشمانش را محکم بست و دندان به روی هم فشرد.

– هه آره باید هم ساکت باشی، آخه جوابی نداری که بدی!

شقیقه‌هایش را با انگشت‌های اشاره و شست یک دستش فشرد و گفت:

– اوف رامبد هر وقت بهش فکر می‌کنم مغزم سوت می‌کشه!

– … .

چشم غره رفت و گفت:

– نمی‌خوای چیزی بگی؟

– چرا… برو.

– باشه، میرم. فقط فعلاً دور و بر خونه من آفتابی نشو.

رامبد با حیرت چشمانش را باز کرد و بالاخره نگاهش کرد.

نیشخندی زد و گفت:

– قطع رفاقت؟!

ایمان تخت را دور زد و به سمت پارچ روی عسلی رفت.

در همان حین گفت:

– خفه شو بابا. دختره اون‌جاست، هر وقت تو رو می‌بینه تشنج می‌کنه.

نگاه رامبد سرد و گستاخ شد.

– اون‌که حقش.

آب توی گلوی ایمان پرید.

– رامبد خیلی پررویی!

رامبد بدون این‌که نگاهش کند، صدایش را کمی بالا برد.

– بحث پررو بودن من نیست. می‌خواست تو کارم دخالت نکنه.

ایمان لیوان را روی عسلی کوبید و گفت:

– تو هم این‌جوری تنبیه‌ش کردی آره؟

– ببین داداشِ من، من که شرمنده نمیشم پس نه خودت رو خسته کن، نه سر من رو درد بیار. الآن هم برو. مرسی که اومدی و سرم رو خوردی. نمیام خونه‌ت تا مهمون‌هات گم‌ شن. خیالت راحت شد؟ حالا برو.

ایمان زمزمه کرد‌.

– خیلی پررویی.

رامبد با چشمانی بسته و اخمی درهم لب زد.

– این رو یک بار گفتی.

***

پویا مقابل در ورودی سالن روی اولین پله نشسته بود.

میترا آرام نزدیکش شد و کنارش نشست.

پویا تا متوجه‌اش شد، کمی کنار کشید و دوباره به درخت‌ها نگاه کرد.

میترا هم خیره به درخت‌های حیاط گفت:

– شنیدم که اون روز شما جونم رو نجات دادین.

پویا به طرفش سر چرخاند که میترا هم نگاهش کرد.

– وقت نشد ازتون تشکر کنم. ممنون که جونم رو نجات دادین. شاید اگه شما نبودین، من هم الآن این‌جا نبودم.

پویا نگاه گرفت و زمزمه کرد.

– ن… نه بابا این چ… چه حرفیه. و… وظیفه‌ام رو انجام دادم.

و چه خوب بود که میترا از فحش‌هایی که به او داده بود چیزی نمی‌دانست!

– این‌جا چی کار می‌کنین؟

میترا با شنیدن صدای ماکان فوراً به آب‌پاش که روی باغچه کوچک کنارش بود، چنگ زد و حین آب دادن گل‌ها گفت:

– دارم گل‌ها رو آب میدم.

پویا هاج و واج نگاهش کرد.

ای نامرد!

چرخید و به ماکان که با اخم کم رنگی نگاهش می‌کرد، نگاه کرد.

آب دهانش را قورت داد.

بلند شد و میترا زیر چشمی نگاهش کرد.

پویا با دست به گل‌ها اشاره کرد و گفت:

– گ… گ… گ… گل‌ها… گل‌ها قشنگن.

لب ماکان به طرفی کج شد و گفت:

– آره، حیاط جاهای قشنگ زیادی داره!

پویا کنایه‌اش را گرفت و با خشم زیر چشمی به میترا نگاه کرد.

مارمولک!