رمان شاه دل پارت 42

فنجان خالی را آرام روی میز چوبی کوچک میگذارد و با نفس عمیقی خیره ی آسمان می‌شود

دقایق زیادی سپری نشده بود که صدای اس ام اس موبایلش باعث شد چشم از آسمان بگیرید و گوشی را از کنارش بردارد

کیوان پیام فرستاده بود

“سلام
ناهار میام خونه”

در کوتاه ترین جمله حرفش را زده بود
از خوشحالی کم مانده بود پرواز کند

روز های زیادی بود که در تنهایی ناهار میخورد و معلوم نیست آفتاب از کدام طرف در آمده که کیوان میخواهد برای ناهار بیاید!

بدون معطلی نوشت:

“باشه منتظرم”

سینی را برداشت و از بالکن خارج شد
عجیب بود که برای یک ناهار ساده آنقدر خوشحالی خرج میکند!

کنار اجاق گاز ایستاد و بعد از کمی فکر تصمیم گرفت قیمه درست کند
خوب می‌دانست که کیوان چه غذایی را بیشتر میپسندد

با حوصله ی تمام ناهار را گذاشت و منتظر کیوان ماند
..
با بیشترین حوصله و وسواسی که از خودش سراغ داشت میز را چید
درحالی که ظرف سالاد را روی میز می‌گذاشت صدای در خانه بلند شد

عجیب بود که کیوان همیشه کلید داشت و حالا در میزد
شاید هم فراموش کرده بود کلید با خودش ببرد!

جلوی در اول نگاهی درون آینه به خودش انداخت و بعد با لبخندی کوتاه در را باز کرد

زودتر از خودش کیوان با همان چهره ی خسته اش زمزمه کرد:

-سلام

بدون اینکه منتظر جوابی باشد وارد خانه شد که افرا هم پشت سرش با صدای بلندی گفت:

-سلام،کار خوبی کردی اومدی ناهار

لبخندی که قصد داشت روی لبش قرار دهد شبیه هر چیزی بود الا لبخند!

نگاه های سرد و مغرورش هیچ تغییر نکرده بود
درون قلبش پوزخندی به خودش زد که فکر میکرد کیوان دوباره مثل سابق شده است!

اما باز هم دلش میخواست خوش خیال باشد
با قدم های تندی خودش را نزدیک آشپزخانه کرد و گفت:

-ناهار آماده است بیا کیوان

کیوان سری تکان داد و به طرف اتاق حرکت کرد
چند دقیقه بعد با لباس های راحتی که نشان میداد حالا حالا ها خانه باشد بیرون آمد و پشت میز نشست

عجیب دلش میخواست تمام مدتی که در خانه است در چشم هایش خیره شود به اندازه ی تمام این روز ها حرف بزند
اما حیف که نگاه های جدی او که خیره به غذایش بود اجازه ی هر گونه حرفی را از او سلب میکرد

تمام مدت تنها با غذایش بازی میکرد
رفتار های کیوان باعث شده بود اشتهایش کور شود

دقیقا نمیدانست چه زمانی گذشته است که کیوان از پشت میز بلند شد و همان طور که از آشپزخانه خارج میشد گفت:

-ممنون

برای تشکرش هم باید خدا را شکر کند؟!
تنها لبخندی کوتاه روی لبش نشاند و مشغول جمع کردن میز شد

-کارات تموم شد بیا حرف دارم

صدای کیوان باعث شد لحظه ای دست از کار بکشد
اما در نهایت مانند خودش تنها سری تکان داد و ظرف هارا داخل سینک قرار داد

بی خیال بقیه ی کارهایش با کنجکاوی از آشپزخانه بیرون رفت و دقیقا روبه رویش نشست:

-میشنوم

عجیب بود که دلش میخواست برای یک لحظه هم که شده ماننده خودش رفتار کند!

کیوان برای لحظات کوتاهی در سکوت خیره اش شد و در نهایت حرف هایش را شروع کرد:

-جفتمون هم خوب میدونیم که الان همه چیز تغییر کرده

دلش میخواست درون قلبش فریاد بکشد دروغ میگویی من هیچ چیز نمیدانم..هیچ چیز!
اما فقط سکوت کرد

-حالا میتونیم ی تصمیم جدی تر واسه زندگیمون بگیریم

از حرف هایش بو های خوبی به مشمام نمی‌رسید
با صدایی که گویا از ته چاه بیرون بیاید گفت:

-چه تصمیمی مثلا؟

دستش را روی پیشانی اش کشید و گفت:

-چیزی که من قبلا نتونستم انجام بدم!

فکر هایی که در سرش بود زیاد هم خوشایند نبود!

اخمی کرد و گفت:

-هر چی که میخوای بگی رو بدون طفره رفتن زود تر بگو کیوان

لبش را به دندان گرفت و حرف هایش را تمام کرد:

-جدا شیم افرا

تیر خلاص را زده بود!
قلب و احساساتش را با بی رحمی تمام به یغما برده بود
در آن لحظه تنها در سکوت نگاهش میکرد و حضم حرف هایش به شدت کار دشواری بود

“دل یک زن
تمام دنیای اوست
شاه دنیایش باش ای مرد!
نه سردار سپاهی که احساساتش را در هم میشکند..”

(کامنت فراموش نشه✨)