رمان بوی گندم جلد دوم پارت بیست و یک

حاج رضا درون هال نشسته بود و داشت اخبار میدید

بعد از خوردن شام کنارش نشست

_چه خبر بابا…راستی حال بابابزرگ بهتره ؟

حاج رضا نگاهش را از تلویزیون گرفت و بهش داد

_آره خوبه الحمدالله…بهش گفتم چند روزی نیاد بازار تا کامل خوب شه

سری به تایید تکان داد

_کار خوبی کردین

کمی سکوت بینشان شد که حاج رضا خودش سر حرف را باز کرد

_پسرم میخوای چیکار کنی ؟

چشمانش را تنگ کرد

_چیکار کنم…منظورتون چیه ؟

دستی بر ریشش کشید

_ به زندگیت فکر کردی….آرش پاره تنمه ولی امیر این بچه مادرشو میخواد…چه تصمیمی میخوای بگیری ؟

اخمش محو شد آهی کشید و سرش را به پشتی کاناپه تکیه داد

حقیقت این بود که خودش هم نمی‌دانست باید چه چاره ای بیاندیشید

با صدای پدرش به خودش آمد

_هر دوتون اشتباه کردین تاوانشم دادین…
حالا که همه چیز برملا شده…چرا داری دست دست می‌کنی…داری خودتو اذیت میکنی که عذاب وجدانتو کم کنی ؟

دستش را روی پایش گذاشت و ادامه داد

_این راهش نیست پسر…عمر زندگی کوتاهه قدر هر لحظه رو باید دونست…یه موقع به خودت میای…میبینی همه چیو از دست دادی اونوقته که حسرت فایده ای نداره

مات به پدرش زل زد

حاج رضا ایستاد و دست بر شانه‌اش گذاشت

_به حرف هام خوب فکر کن…شما حالا یه بچه دارین…آینده اون خیلی مهمه درست تصمیم بگیر…درست

با کلافگی به رفتن پدرش خیره شد

سرش پر از افکار جورواجور بود

در این مدت بارها خواسته بود برود و گندم را با خود بیاورد ، اما همیشه یک چیزی مانعش بود…حس گناه و عذاب وجدان هیچگاه ولش نمی‌کرد….او به گندم خیلی بد کرده بود، خیلی حالا هم انگار داشت خودش را مجازات میکرد تا درد خودش را کم کند…

آن شب با گریه آرش از خواب بلند شد

گردنش حسابی تیر میکشید و این درد ناشی از اعصابش بود

مسکن را بدون آب قورت داد و آرش را از گهواره‌اش بلند کرد

پسرک حسابی عرق کرده بود و یکسره گریه میکرد

پوفی کشید و روی تخت نشست اولین کاری که کرد لباسش را از تن در آورد

تمام جانش خیس بود نگران دست بر پیشانیش گذاشت داغ نبود پس دردش چه بود !

_هیش…آروم بابا…چیه ؟

بغض کرده مشتش را وارد دهانش کرده بود و با چشمان اشکیش آغوش پدرش را طلب میکرد

بغلش کرد و پشتش را نوازش کرد

ریحانه خانم با صدای گریه بچه به سمت اتاق رفت و از لای در نیمه باز صدایش زد

_امیرجان آرش واسه چی گریه میکنه…نکنه شیر میخواد ؟

پسرک را در بغلش تکان داد و سعی کرد بخواباندش

_چیزی نیست مامان….خودم آرومش میکنم… گشنش نیست

دیگر چیزی نگفت و با ناراحتی به اتاقش بازگشت در این روزها خوب میفهمید که امیر چقدر پخته تر شده بود…با وجود این بچه حالا مسئولیت پذیرتر شده بود…

بچه ای که امشب فقط میخواست بیقراری کند با گریه میخواست دردش را به پدرش بگوید و امیر عاجز بود از فهمیدنش

خودش کم درد نداشت نبود گندم داشت آتشش میزد اگر بود این بچه هم حالا آرام بود

از دستش عصبانی بود مطمئناً وقتی او را میدید یک سیلی بهش میزد ، دختره احمق

زیر گوش پسرک لالایی مورد علاقه‌اش را خواند تا آرام بگیرد دریغ از آرام شدن هر از چند دقیقه یکبار گریه اش اوج میگرفت انگار فقط میخواست پدرش را بیدار نگه دارد

خسته و کلافه به پهلو دراز کشید این شب چرا تمام نمیشد ؟

مشغول نوازش کردنش شد

_بخواب دیگه بابایی…اَه

بیقرار نمیخوابید و ناآرامی میکرد

دستش را روی شکمش کشید

با شدت گرفتن گریه‌اش دستش را همان‌جا نگه داشت

شکمش حسابی سفت شده بود

نگاهی به چشمان اشکیش انداخت و آه غلیظی کشید

پس به خاطر همین گریه‌اش قطع نمیشد سریع از جایش بلند شد و داروهایش را از داخل کشو برداشت

دیدن وضعیت پسرکش حالش را خراب‌تر میکرد شیرخشک باعث شکم دردش بود این دردها هر چند وقت یکبار به سراغش میامدن

با زور و هزار جور قربان صدقه دارو را به خوردش داد ، مگر آرام میشد…

محکم بغلش کرد و شکمش را نوازش کرد

_هیش تموم شد…الان خوب میشی بابا

یک بچه یک‌ساله طاقت این دردها را داشت؟

پسرک دستهایش را همانطور روی شکمش مشت کرده بود

دلش برایش ضعف رفت و ته ریشش را روی صورتش کشید

_ مامانی میاد بازم شیر میخوری…تپل میشی

پسرک حالا کمی آرام شده بود و صداهای نامفهومی از دهانش خارج میشد

با خنده سرش را بالا اورد و چشمانش را تنگ کرد

_چی میگی توله…یکساعته داری بغل گوشم وق میزنی..‌.خواب نداری تو ؟

از لحن پدرش به خنده افتاد و پاهایش را تکان داد

جون کشداری گفت و بوسه های عمیقش را از نوک پا تا روی سرش نشاند

پسرک خوشش میامد که نمیخوابید و با همان زبان نامفهومش سعی میکرد حرف بزند

امیر کلافه سرش را از بالش برداشت

_جان جدت بخواب…چی میگی واسه خودت

پسرک پر سر و صدا خودش را روی تخت گهواره‌وار تکان داد

دوست داشت مثل زن‌ها یک گوشه بنشیند و زار زار به حال خودش و این زندگی گریه کند این بچه هم بی خیال دنیا امشب بدجور بدخوابش کرده بود

پوفی کشید و در بغلش گرفت

_بخواب آرش…بزار بابا هم بخوابه…

با چشمان گرد مشکیش به اخمهای درهم پدرش نگاه کرد

پسرک چه میدانست مشکلات پدرش را…

انگشت پدرش را محکم گرفت و به سمت دهانش برد با این کار میخواست نشان دهد که نیازمند همصحبتی با پدرش است

مثل اینکه خواب بهش نیامده بود عین میرغضب به پسرک زل زد و انگشتش را از بین لبهایش برداشت

_بده ببینم بی‌صاحابو‌…بخواب تا عصبی نشدم

نق آرامی زد و سرش را در گردنش فرو کرد خودش را مخفی کرده بود که عصبانیت پدرش را نبیند

لبخند محوی زد و گاز آرامی از لپش گرفت

_خوب بلدی خودتو تو دل من جا کنی مثل مامانت…

آخر حرفش را زمزمه‌وار گفت و آهی کشید

کمی بعد آرش در آغوشش با آرامش خوابش برد و این از نفس‌های تندش معلوم بود

آرام از روی سینه‌اش برداشت و روی تخت گذاشت

پسرک در خواب ناله‌ آرامی کرد سرش را بوسید و پتو را رویش مرتب کرد

دیگر خواب از سرش پریده بود سیگار و فندکش را برداشت و به سمت تراس رفت

******

فریماه ظرف حلوا را از جلویش برداشت

صدای اعتراضش بلند شد

_عه چیکار می‌کنی فری…داشتم میخوردما !

نگاه پرحرصی بهش کرد

_فری و کوفت…فری و زهر هلاهل…این چندمیه هان…بابا مریض میشی از بس حلوا خوردی….این بچه به چیزای دیگه هم نیاز داره‌ها !!

دست به سینه شد

_خب چیکار کنم…نمیتونم جلوی خودمو بگیرم که…توام به جای این حرف ها ظرف رو بده بهم…

دست دراز کرد تا ظرف حلوا را ازش بگیرد
اما فریماه بدتر از او عقب کشید

_عمرا…الکی چشاتو واسه من گرد نکن…
خر نمیشم

پوفی کشید و زانوهایش را بغل کرد

_خب چیکار کنم…این ویار دست از سرم برنمیداره

فریماه کمی دلش به حالش سوخت

ظرف را جلویش گرفت

_بیا فقط یه دونه میتونی برداریا…زود بخور تا خورشید خاله منو نکشته

لبخندی زد و تند حلوا را برداشت با ولع شروع به خوردن کرد طعمش بدجوری به دلش نشسته بود چشمانش را بست و نفسی گرفت

این بچه زیادی به شیرینی‌جات علاقه مند بود از صبح هوس حلوا کرده بود و با فریماه مشغول درست کردنش شده بود حالا هم از بس خورده بود شکم درد امانش را بریده بود
هر چند دقیقه یکبار حالت تهوع بهش دست میداد

مادربزرگ هم هی پشت در سرویس در رفت و آمد بود و غر میزد

_آخه چقدر بهت گفتم مادر….زیاده روی نکن به گوشت نرفت که نرفت

مشتی آب به صورتش پاشید

به چهره زرد و نزارش درون آینه زل زد
این بچه نفسش را بریده بود

همانجا کف سرویس نشست و زانوهایش را بغل کرد مادربزرگ همچنان با نگرانی به در ضربه میزد

_دختر در و باز کن…یکساعته داری چیکار می‌کنی ؟

سرش را بالا گرفت

_خوبم مادرجون….شما برید الان میام

زیر لب چیزی گفت که نفهمید

کمی همانجا نشست تا حالش بهتر شود
سر و وضعش را درست کرد و بیرون آمد

سر سفره شام مادربزرگ حسابی توی فکر بود
چندباری صدایش زد و علتش را پرسید ولی انگار که در هپروت بود جواب درستی بهش نداد او هم زیاد اصراری نکرد و بعد از جمع کردن سفره به اتاقش پناه برد

این اتاق مجردی مادرش بود و حالا او تصاحبش کرده بود همه چیز همانطور مثل گذشته دست نخورده باقی مانده بود

عروسکی با لباس محلی روی دیوار آویزان شده بود لبخندی زد و برش داشت

یعنی این بچه دختر میشد یا پسر ؟

انگار برای اولین بار حس میکرد بچه‌ای هم وجود دارد….

دستی بر شکمش کشید در این مدت یک ذره هم احساس محبت به طفلک درونش نداشت

چه مادری بود !!

یک بچه اش را ول کرده بود در یه شهر دیگر این سو هم بچه بی‌گناهش را میخواست نادیده بگیرد

اشک هایش آرام روی صورتش ریختن

از درون فرو ریخته بود ولی در ظاهر خودش را قوی نشان میداد از این بایدها خسته بود
دوست داشت تمام دردهایش را بیرون بریزد
چرا آرامش بهش نیامده بود…. او فقط دلش یک جو شادی میخواست به همین سادگی….

خدایا در ملک بزرگت این خواسته کوچک اصلا به چشم می‌آید…همان را ازم دریغ کردی…