رمان بوی گندم جلد دوم پارت چهل

کاش بودی و می دیدی چگونه بعد از تو در چهاردیواری سیاه نبودنت اسیر شده ام؛

بی آب، بی غذا و حتی بعضی وقتها بی هوا.

تنها تویی که می توانی فرق خنده های تصنعی مرا از واقعی تشخیص دهی.

من هر روز برای همرنگ شدن با رنگ های دروغین اطرافم به عالم و آدم این خنده های تصنعی را تحویل می دهم.

روحم پشت زندان این خنده ها اسیر و نالان نبودن را فریاد می زند.

تنها تو و بودن تو کلید رهایی من از این زندان است.

….

بوی حلوا میاید…

از آن‌هایی که مادرش سالی یه بار تمام همسایه‌ها را خبر میکرد و با هم درست میکردن، از همان‌هایی که عطرش در کوچه میپیچید و گندم هر از گاهی دزدکی بهش ناخنک میزد و گلرخ خانم هم مچش را میگرفت و غر به جانش میزد

….

امروز چه روزی از سال بود ؟ تاریخ را هم گم کرده بود نگاهی به تقویم انداخت نزدیک پاییز بود در خانه‌ غلغله‌ای بود گیج و سرگردان نگاهی به دور و برش انداخت

….

با دیدن لباس مشکی روی تخت اخم پررنگی بین ابرویش نشست با حرص مچاله‌اش کرد و از اتاقش بیرون رفت

…

با ورودش به سالن صدای همهمه خوابید حالا فقط صدای پچ‌پچ‌های درگوشی‌شان میامد

…

گلرخ خانم با دیدن دخترکش چادر را روی صورتش گرفت و بیصدا اشک ریخت

کم مانده بود کفرش دربیاید بی توجه به بقیه و نگاه موشکافانه و پرترحمشان وارد آشپزخانه شد و اولین کاری که کرد لگدی به ماهیتابه بزرگ روی گاز زد حالا همه حلواهای داغ روی زمین ریخته شده بودن

….

مهتاب دست بر دهانش گرفت و با حیرت کمی عقب رفت

….

از خشم نفس نفس میزد بیشتر فامیل از صدای بلندی که شنیده بودن جلوی در آشپزخانه ایستاده بودن

…

با غیض به طرفشان برگشت و فریاد کشید

_برید خونه‌هاتون..
کسی نمرده حلوای کی رو میخواین بخورین ؟

…

همه جوری نگاهش میکردن که انگار دیوانه هست حرف‌های زیر لبیشان نمک روی زخمش میپاشید

….

با خشم جلوی مادرش ایستاد و لباس مشکی مچاله را به طرفش پرتاب کرد

…

_دیگه اینو تو اتاق خوابم نمیبینم ، همه از خونه‌ام میرید بیرون همتون

..

گلرخ خانم اشک گوشه چشمش را گرفت و لباس را از روی زمین برداشت

_آخه دخترم ده روز گذشته انقدر خودتو عذاب نده بزار اونم در آرامش باشه بزار روحش….

..

جنون زده جیغ هیستریکی زد

_نمرده…نمرده…

روح کی در آرامش باشه ؟

امیر من زنده‌ست کسی اونو نکشته خودم دیدم قلبش تند میزد

….

گلرخ خانم دیگر نتوانست خودش را نگه دارد و با زانو روی زمین افتاد و بنای گریه سر داد

وق زده مثل مجسمه نگاهش را از مادرش که بر سینه و پایش میزد گرفت و به بقیه داد که سعی داشتن دلداریش دهند کسی به فکر این دختر نبود کسی گندم را نمیدید که سیاه بخت شده بود

….

جلو رفت و به عمه آتیه‌اش چشم دوخت

_عمه تو حرفمو باور کن…

مامان دیوونه شده زده به سرش، آخه مگه میشه آدم یهو بمیره امیر من زنده بود

….

عمه آتیه در سکوت با دلسوزی نگاهش کرد و چیزی نگفت

حس کرد هوا برای نفس کشیدن کم دارد چنگی به سینه‌اش زد و به ستون تکیه داد

کلمه‌ها بریده بریده از دهانش خارج میشد

_خودم…چشمای….بازشو…دی…‌دیدم صدام کرد…

به سختی نفسش را بیرون داد سمیه بازویش را گرفت و لیوان آبی به دستش داد

_اینو بخور قربونت برم
باید قوی باشی بچه‌هات بهت نیاز دارند

….

با حرص زد زیر لیوان که با صدای بدی افتاد و شکست

_خفه شو چرا شما اینجوری شدین ؟

حالا همه ترسیده بهش خیره بودن در این ده روز یک قطره اشک هم نریخته بود و فقط شبها لباس خونی امیر را در آغوشش میگرفت

….

دستانش را از هم باز کرد و سردرگم نگاهش را روی بقیه گرداند

_شمام اینجوری فکر میکنید…فکر میکنین امیر من مرده ؟

جوابی جز سکوت عایدش نشد

…

نه بلندی گفت و موهایش را در چنگ گرفت

_به خدا نمرده…نمرده، حق نداره

…

با زانو روی زمین افتاد جیغ میزد و امیر را صدا میزد دورش شلوغ شده بود حس میکرد بدنش دارد سبک میشود ….

لبخندی روی لبش نشست حالا میتوانست چشمان مشکیش را ببیند همانی که برقش دلش را ربوده بود

صدای گریه مردانه‌ای را بغل گوشش میشنید
صدای علی بود برادرش سرش را در آغوش گرفته بود و پشتش را نوازش میکرد

…

_بمیرم برات خواهری

امیر دوست نداره تو رو اینجوری ببینه نکن با خودت عذاب نده

….

نفسهایش یکی در میان میامد صدایش انگار از ته چاه میامد

_امیر من نمرده…بهم قول داد…میاد

….

صدای حاج بابا را در نزدیکیش میشنید

_سمیه یه لیوان آب بده

….

انگار در این دنیا نبود با برخورد آب سرد به صورتش و ضربه‌های سیلی به خودش آمد

نگاهش را به پدرش داد چقدر پیر شده بود اینکه یک شبه پیر شوی مثل همین بود مگر نه

سر بر سینه پدرش فشرد و با بغض گفت

_منو ببر پیش امیر، دلم داره میترکه حاج بابا

….

بوسه‌ای به موهایش زد

_پیش مرگت شم دخترم…میبرمت باید ببرمش سرخاکش تا آروم بگیری

….

تند از آغوشش جدا شد نگاهش تیره شد صورتش رنگ باخت همه با ترس نگاهش میکردن

….

حاج عباس با خستگی دست دراز کرد

_جانم دخترم ؟

داری از دست میری خدا باعث و بانیش رو لعنت کنه

….

لحن مظلومش قلب خودش را هم به درد آورد

_چی میگی بابا ؟

امیر من با اون هیبت و قدش مگه تو قبر جا میشه ، دلت میاد اینجوری میگی !

….

حرفش گریه همه را در آورد

نفسهایش تند و کشدار شده بودن دستش را مشت کرد و قاب عکس روی میز را که ربان مشکی بهش چسبانده بودن را برداشت

…

_دروغ میگین امیر من زنده‌ست..
چرا عکسشو اینجوری کردین الان میاد

…

با زانو افتاد روی زمین و عکسش را بغل کرد علی به طرفش دوید و خواست در آغوشش بکشد

جیغ زد

_برو عقب…
الان میاد دروغگوها ، کسی اونو نکشته کسی نمرده ، نمرده

….

جملات مثل هذیان از لبش خارج میشدن

_نمرده…امیر ؟

…

با وحشت از خواب بلند شد و به دور و برش نگاه کرد

چهره نگران مهتاب و مادرش را بالای سرش دید این چه کابوسی بود دیده بود ؟

…

دستش را روی قلبش گذاشت

_دخترم خوبی ؟.. داشتی هذیون میگفتی

…

با چشمانی از حدقه بیرون آمده به طرف قاب عکس روی میز رفت میترسید ، میترسید خوابش حقیقت داشته باشد

….

میان راه سرش گیج رفت و دست به دیوار گرفت

…

این مدت کابوس مرگ امیر را شب و روز میدید و هر بار ترس این را داشت که نکند یکی از این کابوس‌ها به واقعیت بپیوندد

…

قاب عکسش را از روی عسلی برداشت و به سینه‌اش چسباند انگار خودش را در آغوش گرفته بود

…

_زنده میمونی مگه نه ؟
گفتی دوستم داری اصلا من هیچی آرش از دوریت فقط لج میکنه دیگه حرفمو گوش نمیده…فقط بابا امیرشو میخواد

…

صدایش بغض دار شده بود گلرخ خانم یک گوشه ایستاده بود و به آب شدن دخترکش میگریست کار هر روزش بود حرف زدن با قاب عکس شوهرش از آن فاجعه دو ماهی گذشته بود و هنوز هم که هنوز بود شعله‌هایش زندگیشان را میسوزاند

….

امیر به کما رفته بود و هنوز هم بهوش نیامده بود همه ناامید بودن جز گندم هر روز میرفت بیمارستان و بهش سر میزد

….

تا کمی درد و دل نمیکرد آرام نمیگرفت یک روز با گریه خودش را در آغوش مادرش انداخته بود و میگفت مامان امروز رفتم کلی گله و شکایت ازش کردم دیگه اخم نکرد دیگه تشر نرفت چرا انقدر آروم خوابیده، چرا ؟

….

دلش برای دخترکش ریش بود این مصیبت کمر همه را خم کرده بود ساحل بعد از آن اتفاق و مرگ پدر واقعیش شوک بدی بهش دچار شده بود و با روانپزشک و دارو سرپا مانده بود ریحانه خانم و حاج رضا هم هر روز شکسته‌تر از دیروز میشدن این طوفان برای همه غیر قابل تحمل بود

….

حاضر شد و شالش را سرش کرد صورتش مثل مریض‌ها بود زیر چشمانش سیاه و گود افتاده و پشت لبش هم سبز شده بود

مردش او را اینطور که میدید وحشت میکرد به جان صورتش افتاد و مشغول اصلاح کردن شد کلا نیم ساعتی کارش طول کشید رژ کالباسیش را به لبانش زد و شالش را با یه روسری زیباتر عوض کرد

….

کیفش را برداشت که همان لحظه صدای گریه‌های دوقلوها بلند شد بی‌توجه خواست از اتاق بیرون برود که مادرش همان لحظه با شیشه شیر وارد اتاق شد

…

بدون اینکه نگاهی به بچه‌ها بیندازد گفت

_من دارم میرم پیش امیر غروب میام

…

گلرخ خانم سری از تاسف تکان داد و مشغول آرام کردن بچه‌ها شد بعد از آن اتفاق و خونریزی شدیدی که کرد معجزه بود که هم خودش و دوقلوهایش سالم مانده بودن حالا ناشکری میکرد و یک نگاه هم خرجشان نمیکرد

انگار احساس را در وجود خود کشته بود تلخ شده بود سر آرش داد میزد بچه دو ساله چه میفهمید درد مادرش را ؟ حالا هم ریحانه‌خانم ازش مراقبت میکرد این وضع قرار بود تا کی ادامه داشته باشد.. !!

….

با برخورد نم باران به صورتش اشکش ریخت از سنگ که نبود دلش داشت میترکید دلش پر میزد طفلک‌های تازه به دنیا آمده‌اش را در اغوش بگیرد یادگاری‌های امیر ارسلان

….

اما او این روزها مادر بودن را هم فراموش کرده بود قلبش را در اتاق شماره بیست و پنج ته راهرو بیمارستان جا گذاشته بود آنجا نفسش برمیگشت پرستارها دیگر کامل او را میشناختن یکی از آنها که زن جوان و مهربانی بود دستی به شانه‌اش زد و گفت

_خدا رو شکر که درجه هوشیاریش ثابته برو که آقات بدجور منتظرته خانم عاشق

….

لبخند کمرنگی زد و لباس مخصوص و ماسک را ازش گرفت با قدم‌های آرام وارد اتاق شد چقدر درد داشت که سهم او از دیدنش فقط بیست دقیقه میتوانست باشد

….

با دیدنش اشکش مثل هر بار ریخت طاقت نداشت مردش را زیر هزار جور لوله و دستگاه ببیند چهره دوست‌داشتنیش حسابی لاغر و ضعیف شده بود روی صندلی کنار تخت نشست و دستش را گرفت

…

لبخندش بیشتر شد همین دیروز بود که با کمک حاج‌رضا ته ریشش را مرتب کرده بود ناخنهایش را گرفته بود

…

بغضش را قورت داد و شروع کرد به حرف زدن

_سلام آقا ما رو نمیبینی خوشحالی نه ؟

حواست هست چقدر غیبت داشتی…

…

لبخندی میان اشک زد

_دوماهه نیستی…

دوماهه در و دیوارای خونه دارن منو میخورند…دلت برای من هیچی واسه آرش تنگ نشده ؟

دوقلوهات به دنیا اومدنا…

….

جوابی جز سکوت عایدش نمیشد سرش را پایین انداخت و دستش را نوازش کرد

….

_یادته یه بار بهت گفتم کاش دوقلوها پسر بودن و تو میگفتی عاشق دخترایی…

…

با یادآوری آن روز اشکهایش روان صورتش را خیس کردن

…

دستی زیر چشمش کشید و ادامه داد

_امیر من حسودی میکردم…

میدونستی مگه نه ؟

میترسیدم با وجود نیوشا دیگه منو نبینی دیوونه‌ شدم از دوریت فکرم کار نمیکنه الان میگم کاش بودی کاش بهوش بیای اصلا منو نگاه نکن ،فقط حواست به نیوشا باشه ولی باش

…

مکثی کرد و نفس سنگینش را بیرون فرستاد موهایش را مرتب کرد و مثل قدیم‌ها صدایش زد

_ حاجی بسه دیگه چقدر میخوابی…

حالا من تنبلم یا تو ؟

.
…

دستی به مژه‌هایش کشید که قطره اشکش روی صورتش افتاد

…

_جات تو خونه خیلی خالیه

آرش از دستم خسته شده…بابا‌ امیرشو میخواد

امیر اون روز اعصابم خورد شد زدمش باهام قهر کرده ازم ترسیده

…

دستش را جلوی دهانش گرفت و گریه‌اش را خفه کرد باید ادامه میداد باید غصه دلش را باز میکرد

_مادر بدی شدم دوقلوها دوماهشونه نه مامان دارن نه بابا

همش مامانم داره تر و خشکشون میکنه

نیاوشو ندیدی چشماش مثل عمه دریاش طوسیه، از الان داره دل میبره

نیوشا یکم ضعیف‌تره چشماش مثل من عسلیه یکمم مو درآورده باید ببینیشون

….

با تلخی خندید و دستش را رها کرد که همان لحظه متوجه تکان خوردنش شد

…

آرام مثل صحنه‌ آهسته اما انقدر کوتاه که باید حسابی حواست را جمع میکردی که این لحظه را از دست ندهی

…

قلبش در سینه‌اش تند میتپید

…

نفهمید چطور از اتاق بیرون رفت و با ذوق این خبر را به پرستار داد

…

دکتر وارد اتاق شد و مشغول معاینه کردنش شد دل تو دلش نبود چشم شده بود و فقط به مردش خیره بود خدا خدا میکرد زودتر بهوش بیاید

…

با دیدن دکتر روبرویش از فکر بیرون آمد و هول کرده پرسید

_بهوش میاد مگه نه ؟

خودم دیدم دستش تکون خورد

…

با مهربانی لبخندی به رویش پاشید و گفت

_بیمار تو کما نسبت به صداها واکنش نشون میده دخترم

همسر تو هم الان تو زندگی نباتیه و تموم حرفاتو گوش میده که یکهو دستشو تکون داده

این به منظور بهوش اومدن نیست

…

تمام امیدش پر کشید و غم در چشمانش لانه کرد

..

صدای دکتر به گوشش خورد

_ناامید نباش دختر…

خدا رو شکر که وضعیت شوهرت نرماله انگار دوست داره بازم حرفاتو بشنوه اینجوری پیش بری حتما زودی بهوش میاد

…

با شنیدن حرفش کورسوی امیدی در دلش روشن شد در دل خدا را شکر کرد شوهرش هنوز زنده بود نفس میکشید خدا نجاتش داده بود که تیر به قلبش نخورده بود و از کنار سینه‌اش رد شده بود همین جای شکرش باقی بود

…

با لبخند آخرین نگاه را هم بهش کرد و روی سینه‌اش را بوسید

_بازم میام پیشت آقا امیر توام لجبازیتو بذار کنار و زودتر بیدار شو…