رمان شاه دل پارت 1

همهمه ای در آرایشگاه به وجود آمده است..انگار داماد شاخ شمشاد نزدیک است،آرایشگر کارش را با کشیدن رژ لب به پایان می‌رساند..قطره ای اشک از چشم افرا پایین می‌چکد..چه عروسی!
آرایشگر به تندی میگوید:
_گریه نکن آرایشت بهم میریزه
حق داشت..او چه می‌دانست پاک شدن آرایشش کم اهمیت ترین چیزی بود که می‌توانست به آن فکر کند..زنی با چادر به تندی وارد سالن می‌شود و روبه آرایشگر می‌گوید:
_ناهید داماد رسید..کارتون تموم شد؟
کارش تمام شده بود تاج را روی سرش محکم میکند و سپس به طرف در راهنمایی اش میکند..مادرش کنار در با اسپند ایستاده است و دست دیگرش هم نایلون نقل هاست که با هر قدم ته تغاری اش آن ها را به روی سرش می‌پاشد.. زنگ در سالن که به صدا در میاید مادرش با چشمان اشکی کنار می‌رود..کیوان رسیده بود..
اصلا او دیگر چه جور عروس بود..
عروسی که دامادش را تا کنون ندیده بود شاید تنها چیزی که از او می‌دانست یک اسم بود”کیوان”
اگر چه پدرانشان شریک بودند..هه مانند عروسان قاجار بود که ندیده شوهر می‌کردند..پایش را که بیرون می‌گذارد سر و کله ی فیلم بردار پیدا میشود..
او هم انگاری قصد کشت آنها را داشت..
کیوان به اصرار های فیلم بردار دست عروسش را می‌گیرد..
گر گرفتن بدنش عادی بود دیگر؟
با هزاران توصیه سوار ماشین میشوند و به طرف باغ حرکت می‌کنند
سکوت زجر آوری داخل ماشین به وجود آمده..هیچ کدام دلشان نمیخواهد دهان باز کند..عجب دامادی بود ی آهنگ هم پلی نمیکرد تا این حد خشک و سرد!!
حداقل خوبی اش این بود باغ نزدیک‌ بود.. بعد از دقایقی که در سکوت سپری شد جلوی در ایستادن..خواست پیاده شود که فیلم بردار دستور های دیگری صادر کرد.. کیوان پیاده شد کتش را که مرتب کرد دوباره به سختی دستش را گرفت..این سوسول بازی ها چه بود..مگر خودش بچه بود نتواند پیاده شد..
ولی عجیب داخل آن لباس عروس مانند فرشته ها دیده میشد..!
حاج مصطفی و مرتضی کنار هم جلوی در ایستاده بودند، طولی نکشید که بردار کیوان.. حسین،با اسپند جلوی در ظاهر شد
یعنی کسی بود که آنها را چشم بزند یا بخواهد جای آنها باشد که این همه اسپند دود میکردند..!
صدای عذاب دهنده ی فیلم بردار بلند میشود..در آن لحظه حکم سوهان روح را داشت:
_لطفا آقای داماد دستتو بیار جلو عروس خانم از بازوت بگیره
افرا بی هیچ حرفی دستش را دور بازویش حلقه کرد..کیوان با دندان های چفت شده نگاه میکرد..قطعا که داشت آبرو داری میکرد وگرنه دندان های زن را در دهانش خورد میکرد..
بغضی که راه گلویش را بسته بود قورت میدهد و همراه آناهیتا خواهرشوهرش به سمت اتاقی‌ که هدایت میکند می‌روند..
گویا عاقد منتظرشان است..کاش همه چیز خواب بود..کاش همه چیز همان جا تمام میشد..
ولی زهی خیال باطل..
خودش پا به این ازدواج داده بود و باید تا آخرش میماند..همین که در جایگاه عروس و داماد می‌نشینند فامیل های نزدیک وارد اتاق می‌شوند و طولی نمی‌کشد که همه چیز به یکبار تمام میشود..مادرش گوشه ای ایستاده و با چشمان اشکی که سعی دارد با روسری آنها را مهار کند نگاهش میکند..
عاقد: دوشیزه محترمه مکرمه..سرکار خانم افرا سلطانی آیا به بنده وکالت میدهید شما را به عقد دائم آقای کیوان رستگار در بیاورم..آیا بنده وکیلم؟
همه در سکوت خیره اش هستند.بغض که از صبح در گلویش گیر کرده را قورت میدهد که چند لحظه بعد آناهیتا بالای سرش می ایستد و می‌گوید:
_عروس زیر لفظی میخواد..
کاش همه چیز زیر لفظی بود ولی…!
در همین حال جعبه ای روی پای برادرش می‌گذارد و کنار می‌رود…به ناچار دستبند را از جعبه در می آورد و دور دستش میبندد
حالا همه ی نگاه ها خیره اوست..کاش می‌توانست قد تمام حرف های ناگفته‌ اش فریاد بزند..کاش حاج مرتضی بیخیال میشد..کاش می‌گفت کافیست دختر خواستم معرفتت را بسنجم،
کاش تمام میکردند این بازی کثیف را
و هزاران کاش دیگر..!
اگرچه کسی محبورش نکرد..زیر آن نگاه های خیره درحال ذوب شدن بود
_آیا بنده وکیلم؟
بار دیگر صدای عاقد بلند میشود و خیره به آیینه روبه رویش با چشمانی که اشک در آن حلقه بسته زمزمه می‌کند:
_بله
صدای کل و سوت بلند میشود و کسی نمی‌داند چه آشوبی در قلب دخترک برپاست.. ناخواسته هر دو خیره ی آیینه میشوند..برای اولین بار خیره در چشم های هم میماند..ولی تنها برای چند ثانیه!
دوباره سروکله ی خواهرش پیدا میشود و این بار جعبه ی حلقه را به دستانشان میسپارد..حالا که عاقد از اتاق خارج شده چادر سفیدش را کمی عقب می‌دهد و برمیگردد به طرف کیوان..مردی که از این پس تا زمان نا مشخصی همسرش می‌شود.
همه از همه چیز خبر دارند و این گونه جشن گرفته اند..با گرفتن دستش توسط کیوان انگار سطل آب یخ روی بدنش خالی می شود..با حجب و حیا سرش را بالا می‌آورد..با دستان لرزان حلقه را از جعبه خارج و هر دو همزمان حلقه ها را می اندازند.‌.با تمام سادگی چقدر به دستشان می آید..
با تمام غصه های تلنبار شده بر روی قلبش لبخند میزند..لبخندی آمیخته به بغض و چه غمیگن است این لبخند ها..
یکی یکی جلو میایند و کادو هایشان را روی میز میگذارند و تبریک می‌گویند..هر دو به ظاهر شنیده و تشکر کرده اند..اما هیچ کدام حواسشان در آن حوالی نیس..

( اینم پارت اول رمان دوستان..حتما حتما دوست دارم نظراتتون رو بگید درموردش..پس حمایت فراموش نشه😊 نظراتتون رو کامنت کنید 👇)