رمان آیدا پارت 2

بینی اش را بالا کشید و به طرف چمدانش برگشت اما قبل از اینکه دستش به آن بخورد آن پسر سری خودش را به او رساند و چمدان را به دست گرفت:

_شما خسته شدی بشین من میارم

با کمال میل حرفش را گوش کرد و به طرف ماشین راه افتاد
صندلی جلو ساک دستی و چند خرت و پرت شخصی بود پس بی توجه در عقب را باز کرد و داخل ماشین جا گرفت

نگاهش در آینه به خودش افتاد
دماغش بر اثر سرما حسابی قرمز شده بود و لپ های سفیدش بدتر از آن گل انداخته بود

با ورود پسر به ماشین نگاهش را از اینه گرفت و خیره ی او شد که دستکش هایش را روی صندلی پرت کرد و به راه افتاد

سکوت سنگین ماشین هیچ به دلش نمینشست خودش را جلو کشید و با صدایی آهسته گفت:

_اسمت چیه؟

هر زمان دیگری سکوت را ترجیح می‌داد ولی حالا دلش میخواست در آن لحظه حرف بزند

قبل از اینکه کلمه ای از دهان او خارج شود گفت:

_من اسمم آیداست

با جمله اش نگاهی در آینه به او انداخت و گفت:

_سام هستم

با لبخند کم رنگی خیره ی جاده بود
لحنش طوری بود که گویا دلش نمی‌خواهد بیشتر از آن بحث ادامه پیدا کند

آیدا هم بیخیال او خیره ی باران شدیدی شد که تمام شهر را در بر گرفته بود

حواسش بیش ازحد معطوف کوچه و خیابان ها شده بود و وقتی به خودش آمد که احساس کرد زمان زیادی گذشته و هنوز به مقصد نرسیده آند

نگاهی به موبایلش انداخت که ساعت
1:20 دقیقه ی شب را نشان میداد
با صدایی که تعجب از آن به خوبی هیودا بود گفت:

_پس کی میرسیم

با سکوت سام ترس و دلهره بیشتر از قبل در جانش نشست
سکوتی که فضای ماشین را پر کرده بود ترسناک تر از هر چیزی بود!

سوالش را دوباره تکرار کرد اما تنها لبخند های کم رنگ سام بود که از آینه به چشم می‌خورد

تنها چند دقیقه از سوالش نگذشته بود که احساس کرد از شهر خارج شده اند

حالا فریادش بود که لرزه به جانش می انداخت!

_کدوم گوری میری؟

ولی چرا سام حتی کلمه ای حرف نمی‌زد!

اولین کاری که به ذهنش رسید پریدن به بیرون بود
اهمیتی نداشت که تمام وسیله هایش در ماشین او جا می‌ماند یا حتی ممکن است زخمی شود

خودش را نزدیک در کرد
اما هر چه تلاش برای باز کردن در کرد بی فایده بود
بالاخره صدای سام به گوشش خورد:

_تلاش نکن قفل کودک فعاله

قفل کودک؟!

چیزی بود که تا کنون حتی اسمش را هم نشنیده بود
احساس میکرد تمام تنش از ترس میلرزد

گویا همه چیز از قبل برنامه ریزی شده بود!

جیغ و داد هایش هم بی فایده بود با کیف محکم روی سرش کوبید اما تنها برای چند ثانیه کنترلش را از دست داد و دوباره به حالت سابق برگشت

در جاده ای که میراند تک‌ و توک خانه ای به چشم میخورد که کنار هر کدام را درختان سربه فلک کشیده ای پوشانده بود

بی معطلی گوشی اش را از کنار دستش برداشت
تنها کاری که می‌توانست انجام دهد خبر دادن به پلیس بود

اما با دیدن انتن موبایلش دنیا روی سرش آوار شد!

امشب چه چیزی در انتظارش بود خدا میداند!

شاید ده دقیقه ای گذشته بود که کناره درب آهنی ایستاد و لحظاتی بعد کسی در را باز کرد
تلاش های آخرش که به التماس کشیده بود هم بی فایده بود

(لطفااا کامنت فراموش نشه🥺🍃)