رمان بوی گندم جلد دوم پارت ده

مشت لرزانش را از روی آیینه شکسته برداشت

« _تو امیر ارسلان نیستی…اون کجاست اگه بود نمیزاشت به این حال و روز بیفتم »

چشمش را بهم فشرد نگاه معصومش جلوی چشمش قرار گرفت

_لعنتی

با خشم شیشه عطر را روی آینه کوبید

آسیه با ترس از اتاق آرش بیرون آمد

صدای عربده و شکستن وسایل از اتاق بغلی می‌آمد ، برنامه چند شب قبل داشت تکرار میشد

جرئت نداشت وارد اتاق شود میترسید میان این بلوا مثل دیشب یک ضربه هم او نوش جان کند

دلش برای این مرد می‌سوخت ثروتمند بود همه چی داشت ولی یه جو آرامش نداشت زنش بهش خیانت کرده بود نمی‌فهمید چطور ممکن بود از همچین مرد و زندگی بگذرد
بعضی زن ها واقعا لیاقت جایگاهشان را نداشتند خدا هم عجب کسانی را وارد اینجور زندگی ها میکرد یکی مثل او با هزار جور سختی و دوندگی شب تا صبح کار میکرد که شکم خودش و خانواده اش را سیر کند شوهر بی لیاقتش که کار نمی‌کرد خو گرفته بود با مواد خودش باید به فکر زندگیش میشد
حالا درد این زن چی بود نمی‌دانست

پوزخندی در دل زد الحق که قدر این همه دم و دستگاه را نمی‌دانست اصلا زیادی بود برایش ، با صدای گریه آرش از جلوی در کنار رفت پوفی کشید این بچه فقط بلد بود گریه کند

بطری را از روی لبش پایین آورد از خشم یا..
هر چه بود نفس هایش سنگین و صدادار شده بود

دست بر گلویش گرفت و سرش را خم کرد یک چیزی عین غده داشت گلویش را فشار میداد اشک جلوی دیدش را تار کرده بود
به سختی از جایش بلند شد دستش را به دیوار گرفت تا تعادلش را حفظ کند

سرگردان مثل یک روح دور خود می‌چرخید تمام وسایل ها شکسته وسط اتاق افتاده بود نگاهش به عکس عروسیشان افتاد قلبش فشرده شد

مشتش را روی دهانش فشرد و عکس را برداشت مثل همیشه می‌خندید برق چشمانش از توی عکس هم معلوم بود

لعنتی چطور تونستی ؟

از روی قاب دستی روی چشمانش کشید با همین چشمات همه چیزمو ازم گرفتی الان خیالت راحت شد خوشحالی نه تو که میگفتی دوستم داری میگفتی بی من یه لحظه هم نمیتونی نفس بکشی ، چیشد اون همه عشق یهو دود شد رفت هوا !

پیشانیش را به دیوار چسباند

ازم خسته شدی ؟

لعنتی من که جونمو واست میدادم من که چیزی واست کم نزاشتم چیه اون نامرد چشمتو گرفت میخواستی انتقام بگیری نه
جواب بدی های گذشته که در حقت کرده بودم رو خواستی ازم بگیری

توی زندگی بیست و هشت‌ساله‌اش همیشه تنها بود زن‌های زیادی دور و برش بودند که انقضایشان به دو ماه هم نمیکشید ، برای اولین بار حس کرد زنی متفاوت از بقیه را در کنارش دارد طعم عشق و دوست‌داشتن را برای اولین بار چشیده بود اما….اما باز هم تنها مانده بود انگار سرنوشت او هم اینطور بود

بغض مردانه اش را قورت داد قاب عکس را جلویش گرفت انگار که گندم روبرویش ایستاده بود

_بد کردی با من

قاب عکس را محکم به دیوار کوبید

فریاد کشید

_بد تلافی کردی

صدای شکستنش مثل صدای قلب شکسته اش بود

با شانه های افتاده روی زمین نشست
چشمانش از همیشه سرخ تر بود پلکش لرزید
حالا چیکار کنم هان این درد رو چطوری از قلب و جونم پاک کنم

میان شیشه های شکسته عکس را برداشت
قطره اشک مزاحمی از چشمش پایین چکید

عکس را به سینه اش چسباند
جات همینجا بود مگه نه ؟ همه اون حرف ها دروغ بود لعنتی…چطور تونستی بازیم بدی !

یادش به آن روز افتاد که با التماس به پایش افتاده بود حالش بد میشد از این مظلومیتش خشمش فوران میکرد

سرش را بالا گرفت

خدایا چیو میخوای نشونم بدی ببین چیزی ازم نمونده غرورم عشقم همه کسم رو از دست دادم دنبال چی بودی که بگی ببین امیر خان دنیا چرخ گردونه از همون دست بدی از همونم پس میگیری تاوان دل شکسته بقیه رو داری ازم میگیری تاوانش سخته غلط کردم خوبه؟ نمیتونم دیگه نمی‌کشم بس کن

با خدا هم سر جنگ داشت کلافه سرش را میان دستانش گرفت و چشمانش را بهم فشرد

صدای در اتاق بلند شد

عصبی داد زد

_کسی نیاد تو اتاقم…برو بیرون

آسیه لبش را گزید آرش با چشمان گریان در بغلش بهانه می‌گرفت

_آرش آروم نمیشه آقا…همش بهانه میگیره

با خشم دندان هایش را فشرد لگدی به پایه میز زد و از جایش بلند شد

یک لحظه هم آرامش نداشت

آرش با دیدن پدرش بغضش سر باز کرد

_ببخشید واقعا…این بچه نه شیر میخوره نه می‌خوابه…والا نمی‌دونم باید چیکار کنم

اخم هایش را توی هم کشید بچه را ازش گرفت پسرک میخواست تمام دق و دلی هایش را توی بغلش خالی کند او هم شاکی بود ناراحت بود از این وضعیت

در را بست و به سمت تخت رفت

صدای گریه اش عین مته داشت مغزش را میخورد گذاشتش روی تخت بر خودش لعنت فرستاد بچه برای چه میخواست که حالا اینطور گرفتار شود

پسرک از شدت گریه انگشت دستش را میمکید

موهایش را عصبی چنگ زد

_خفه میشی یا نه ؟

با صدای دادش گریه اش قطع شد حالا ترسیده با چشمان اشکی نگاهش میکرد

با دیدن نگاهش آتش گرفت دقیقا عین مادرش شده بود مظلوم و ترسیده

_چیه…چته…تو دیگه چی میخوای…چی از جونم میخوای…من ظالممم نه ؟

دیوانه شده بود داشت سر بچه یک ساله‌اش فریاد میزد

شیر خشک را آماده کرد و شیشه را نزدیک لبش گذاشت

_بخور یالا….زندگی نزاشتین واسم…گریه بی گریه

با زور دهانش را باز کرد

پسرک از شدت گریه جیغ میزد، همه شیر را پس داد بیرون

کنترلش را از دست داد

شیشه را محکم روی تخت پرت کرد

_لعنتی بخور دیگه…چه مرگته ؟

صدایش تحلیل رفت
بغض مردانه اش را روی شکمش خفه کرد

_بسه…بسه…گریه نکن…چی میخوای ؟

پسرک با گریه جانسوزی مادرش را صدا میزد

سرش را توی گردنش فرو برد

_بوی مامانتو میدی…بوی مامان گندمتو

بینیش را روی گردنش کشید مادرش او را بغل کرده بود هنوز هم با گذشت چند روز عطر دوست داشتنیش روی تن پسرک مانده بود

_بابای بدیم نه….توام منو دوست نداری
ازم متنفری می‌دونم

پسرک با لجبازی مشت کوچکش را روی بالش کوبید

انگار اینطور میخواست گله و شکایتش را نشان پدرش دهد

تمام صورتش را غرق بوسه کرد

_جونم…جون دلم….ببخشید ببخش…غلط کردم…باباتو ببخش

*********

دستش را جلوی دهانش گرفت تا صدای
گریه‌اش بلند نشود صدای عربده‌هایش را می‌شنید صدای گریه بچه‌اش را هم همینطور

آخ که هر چقدر هم گریه میکرد نمی‌توانست درد و غصه اش را کم کند دلش خون بود از این زندگی ، یک طرف عشقش همسرش داشت خودش را نابود میکرد با درد او مگر می‌توانست بی خیال باشد خودش هم ذره ذره داشت با دوری همسر و فرزندش آب میشد

کی قرار بود همه چیز درست شود ، کی می‌توانستن رنگ خوشی را ببینند
چرا یه آب خوش از گلویشان پایین نمیرفت

با صدای در رشته افکارش پاره شد

نگاهش را بالا آورد با دیدن آرش در آغوش آسیه مات ماند