رمان تقاص پارت دوازده

میثم)
گوشی را به سرگرد حسینی نشان میدهم:کی قراره اقدام کنید؟ها؟کی…وقتی دسته گلمو پرپر کردن؟وقتی رهامو ک….

نمیتوانم بگویم حتی فکر نبود رها مرا می‌کشد.

_اینو کی براتون فرستاد؟
_یک..یک ساعت پیش.
از اتاق خارج می‌شود و منم پشت سرش…وارد اتاقی می‌شود و رو به مردی میگوید:ببین این خط به نام کیه…زود باش.

دوباره فیلم را برای خودش پلی میکند.
_ببین میتونی یه طوری چهره ی این مرد رو پیدا کنی؟

مرد چشمی میگوید و سر داخل کامپیوتر می‌برد.
حسینی سمت من اید:نگرانیتون رو درک میکنم و بهتون حق میدم…مطمئن باشید ما دست روی دست نزاشتیم تا ببینیم چی میشه…پیگیری کردیم…خودم رفتم اون محلی که دخترتون رو دزدیدن.ولی همه رد هارو پاک کرده.

_قربان همچین شماره ای اصلا وجود نداره…احتمالا یا سیمکارتو سوزونده یا شکونده.

لعنتی.
_شما بفرمایید منزل…ما فردا می افتیم دنبال عماد
میخوام بگویم عماد مرده…من اورا کشتم اما ساکت میشوم و تنها سر تکان میدهم.

هاله راست میگفت منتظر پلیس ماندن با دست روی دست گذاشتن فرق نمی‌کرد…آنها برای هر چیزی به دنبال اجازه ی قانون بودند و این یعنی وقت کشی.

سوار ماشین میشوم و راه می افتم.درمیان راه صدای دینگ گوشی ام توجهم را جلب می‌کند.

تلفن را برمی‌دارم و به پیام بالای گوشی می‌نگرم.
شماره ی ناشناس:من یه قدم از تو جلوترم میثم امیری.
با شماره تماس میگیرم خاموش است.
به سرعت به سمت اداره باز میگردم و باید موضوع را با حسینی درمیان می‌گذاشتم.

……
(هاله)

کلید را در قفل می‌اندازم و در را باز می‌کنم.
ساعت حدود هشت شب است و من تا همین الان خاله رویارا در آغوش داشتم و سعی در آرام کردنش داشتم.

با خستگی کفش هایم را درمی‌آورم و وارد خانه میشوم.
_امممم….یه بو های خوبی میاد.
مادرم از آشپزخانه خارج می‌شود و میگوید:قربون اون دماغ تیزت برم…برات لواشک سیب درست کردم.

با شنیدن این حرف خندان و پر ذوق به سمت آشپزخانه میروم:خشک که نشده.

_نه هنوز…به همش ناخونک نزنیا.
_چشم….شیما بدو لواشک.
او نیز مثل من پرذوق می اید.صدای مادرم بلند میشود:تو همین الان خوردی

با اخم نگاهش می‌کنم و میگویم:تک خور.
با خنده میگوید:باور کن بوش مستم کرد.
کمی برای خود می‌کشم و به کابینت تکیه میدهم.
_شامو بریم بیرون؟
با حرفم نگاه شما برق می‌زند اما مادرم میگوید:نخیر…شام درست کردم.

برق نگاه شیما مصمم ترم کرده بود پس گفتم:خب نگه دار فردا ظهر…بریم دیگه؟

نگاه به صورت مظلومم می‌کند و با ناراحتی میگوید:خب عزیز دلم من دلم رضا نیست تا دوقرون دستت میاد سریع خرج ما کنی.

اخم میکنم:یعنی چی خرج ما کنی؟پس چیکار کنم؟وظیفه امه…شما تاج سر منی

به شیما نگاه میکنم:این زشتول جون منه…خرج خانواده ام نکنم چیکار کنم؟بابا خرجمون نکرده که فکر می‌کنیم خرج کردن برا خانواده زشته و عاره…نه مادر من نه عزیز دل من این کار وظیفه است وظیفه.

_باز من یه کلام گفتم تو اسم اون خدابیامرزو اوردی؟
بر اعصابت مسلط باش. نفسم را فوت میکنم و روبه شیما میگویم:برو حاضر شو.

شیما ترسیده و نامطمئن می‌رود و من رو به او میگویم:شمام برو حاضر شو…
_تورو به خدایی که میپرستی مامان انقد با طرفداری از اون منو حرص نده.

زیر لب لا اله الا اللهی میگوید و می‌رود.

…..