رمان شاه دل پارت 28

با دست های لرزان که لرزشش آشکارا دیده میشد صندلی را عقب کشید
هیچ نشستن روی آن صندلی را دوست نداشت
نشستن یعنی مهر تایید به حرف های دیگران مبنی بر دیوانه بودنش!

روی صندلی نشستن و خیره در چشم های متعجب دکتر گفت:

_خب حالا باید چیکار کنم

عجیب حرف میزد و گویی که آمده تکلیفش را تمام کند برگردد!
شاید تلاشی برای بهبودی نمی‌کند و این بزرگترین اشتباه اوست.

دکتر که لبخند روی لبش زیبا ترین چیزی بود که در آن اتاق به چشم می‌خورد عمق گرفت و گفت:

_فکر نمیکردم بیای

کاش دکتر قلبش را خط خطی نکند به خصوص که رگه های غیرتش وصل به همان قلب تپنده اش بود

اخمی کرد و گفت:

_منتظرم بودی دکی؟!

خوب می‌دانست پدرش همه چیز را به خوبی برایش شرح داده
پوزخندی به چهره ی مهربان دکتر زد

_خوب پسرم حالت خوبه؟

چرا حرف های دکتر وادارش میکرد تمام گذشته اش را روی دایره بریزد
از تمام وقایع تلخ زندگی اش بگوید و در چشم های مهربان دکتر نگاه نکند
آخر چشم های مهربان دکتر گرمی شدیدی داشت که باعث می‌شد سرمای چشم هایش فرو کش کند

مهربانی در آن دنیای بی رحم معنایی نداشت!
سرما و سوزش یک چشم میتوانست خاری باشد برای یک کسانی!

از تمام گذشته اش گفت الا چیزی که باید بگوید
خواهرش تمام چیز هایی بود که باید برای دکتر کلمه به کلمه اش را با دقت می‌گفت اما سکوت کرد و چه سکوت نابجایی!

حالت تهوع مثل تمام این روز هایش که گریبان گیرش بود سراغش آمد

نگاهش روی میز چرخ خورد
شکلات هایی با روکش های طلایی و قرمز که عجیب وسوسه میکرد برای خوردنش دست دراز کند
به خصوص که حالت تهوع اش هر لحظه بیشتر از قبل میشد

اولین شکلات را که در دهان گذاشت دوباره نگاهش به چشم های دکتر خورد

اخمی کرد و سرش را پایین انداخت
چرا باید به یک غریبه اعتماد میکرد!
تا همان جا هم زیادی برایش حرف زده بود حالا دیگر کافی بود!

صندلی را عقب هول داد که صدای ناهنجارش باعث شد دکتر برای لحظه‌ای اخم کند

هر چه باشد آن آدم را همان حاجی پیدا کرده بود
زخم دوباره از حاجی دیگر حماقت بود!

_بشین پسر هنوز وقت هست

راستش تا ساعت ها هم آنجا مینشست و یک ریز حرف میزد دکتر بی شک تمام افراد حاضر را رد میکرد تا کیوان باشد تا تمام چیز هایی که روی قلبش تلنبار شده را بیرون بریزد
هرچه باشد او به سختی قانع شده بعد از سال ها..!

_من دیگه حرفی ندارم

در سکوت از اتاق خارج شد و بعد از پرداخت ویزیت از مطب بیرون زد

چه هوای آزادی داشت آن بیرون!

اکسیژن به تندی وارد ریه هایش شد به طوری که گویا زیر آن سقف درحال خفه شدن باشد

قدم هایش را آهسته برداشت ولی تمام مدت احساس میکرد سایه ای دنبالش است!

سایه ای که هر جایی امکانش باشد قایم میشد
زیر درخت!
پشت دیوار های خانه!
هرجا که فکر کنی!

قبل تر ها بیشتر از حالا احتیاط میکرد ولی امروز آن قدر تخت تاثیر حرف های دکتر قرار گرفته بود که احساس میکرد خودش هم وجود خارجی ندارد!
شاید سبک شده بود!

پیاده روی مثل تمام روز ها کمی حالش را بهتر میکرد
از کوچه پس کوچه ها عبور می‌کرد تا شاید صدا هایی که در اطراف بود گوش هایش را آزار ندهد!

سایه ای که ناپدید شده بود حالا به وضوع دیده می‌شد
ولی حالا بیشتر از یک سایه بود!
سایه ها میتوانند خطرناک باشند؟!

(نظراتتون بهم انرژی میده پس فراموش نکنید😄)