رمان غرامت پارت 9

حتی دردش هم احساس نکردم، پنبه را فشار دادم و با سرگیجه‌ای که عجیب به سراغم آمده بود بلند شدم از اتاق بیرون آمدم.
مهران و عمو کنار هم منتظرم ایستاده بودن، که با دیدنم تکآنی به خود دادند و عمو به طرفم آمد.

-خوبی؟

سری تکان دادم که نگاه ترحم‌انگیزی حواله‌ام کرد و با غم گفت:
بیا تا موقعی که جواب آزمایش حاضر میشه چیزی بخور.

دستم را از روی پنبه برداشتم و داخل سطل آشغال انداختم.
آستینم را پایین کشیدم، همگام با عمو از آزمایشگاه بیرون آمدیم.

او رفت تا برآیم چیزی بخرد، مهران در چندقدمی‌ام ایستاد.
چقدر من و او دوقطب مخالف همیم!
این از فرسنگ دور هم معلوم است، تضاد آشکاری بینماست.
نه او حرفی می‌زند و نه من میلی به حرف زدن دارم.
فکرم پر می‌کشد سمت عمویم
اگر بفهمد عصبانی می‌شود؟
فداکاریم برایش ارزشی دارد؟
ولی برای من دارد، من از کودکی با او بزرگ شده ام و او هم برایم مادر بوده و هم پدر و از همه بیشتر رفیقم بوده!
در زمانی که پدرم در جلو چشمان دختر چندساله‌اش آلوده به مواد مخدر شد و درست در چند قدمی مدرسه‌یشان کارتن خواب
او بود که پابه پای من غصه می خورد و کم کاستی های زندگیم را پر می‌کرد
حتی وقتی که پدرم مرا در عالم بی‌خبری گذاشت و رفت او بود که همانند کوه پشتم ایستاد که نکند احساس بی پدری کنم!
آن خانوادهِ پدری طوری نبودنِ پسرشان را جبران کرده اند و که می‌توان گفت جای مادری که از موقعی که نوزاد بوده‌ام ندیدم را پر کرده‌اند.

با نزدیک شدن عمو و از فکرم بیرون می‌آیم آن خاطرات مرا کمی از پشیمانی جدا می‌کند،
استدلال مغزم به کمک می‌آید، مهران یامالک چه فرقی دارد؟هر دو از من متنفرند!
شاید زندگی و کنار مالک قرار گرفتن شرایط اجتماعیم را خوب می‌کرد ولی به هرحال با مهران یکی بود.
کیک و آبمیوه را می‌گیرم و بی میل تکه‌ای از کیک ،شاید اندازه‌ای که دهانم خیس شود آبمیوه می‌خورم.
حقِ مهرانم دس نخورده دست عمو می‌مآند..
آن بنده‌خداهم کلافه از لجبازیمان دوباره وارد آزمایشگاه می‌شود تا دوباره گوشزد کند از ما زودتر آماده شود..
خودم را نزدیک پله ها می‌کنم، روی آن می‌نشینم.
آفتاب سوزان با بی رحمی مارا می‌سوزاند
مهران هنوزهم جای قبلی همانطور که دستانش در جیب شلوار فرو برده و به جای خیره است.
هیبتش اصلا در خور آن تیپ نیست، ولی عجیب است در میان مالک و میثاق آن چنین سر و وضعی دارد..
نفس کلافه‌ای می‌کشم و زیر لب زمزمه وار می‌گویم:
خدا آخر و عاقبت این ازدواج و به خیر کنه!

چندساعتی طول می‌کشد تا عمو جواب ها را می‌گیرد و تلفنی وقت محضر را می‌گیرد، سعی دارد بدون فوت وقت مارا عقد کند!
وارد محضر که می‌شویم بغض در گلویم پرآب می‌شود چقدر تنها آماده‌ام عقد کنم!
اشکی از کنار چشمم پایین می‌چکد و سفره عقدی که جلویمان چیده شده، برایم دهن کجی می‌کند
آن رنگ سپید اصلا در خور من نیست.
مهران آزادانه خودش را کنارم روی مبل دونفره جا می‌دهد، کمی بعد عاقد و عمو سر می‌رسند..
زمان به جلو می‌خیزد و حرف های عاقد در سرم رژه می‌رود به من می‌رسد می پرسد حتی از سه بار هم بیشتر تا بالاخره با چشمانی گریان که باعث اخم بزرگی بین ابروان مرد میانسال می‌شود را بله می‌دهم.
مهران حتی نمی‌گذارد پرسش عاقد کامل شود با صدای عصبی کلافه جواب مثبتش را اعلام می‌کند..
امضا هم می‌کنیم حتی انگشت هم میزنیم،
تمام شد!
من زن او شدم و او مرد من..
عمو شانه‌هایم را می‌گیرد و سعی می‌کند با چشمانش بفهماند که عاقد حالت وخیم ازدواجمان بو برده..
با کمک او بلند می‌شوم و با سرگیجه و صورتی خیس به سمت خروجی میرویم!
مهران با اخم ها‌ی در هم رفته می‌گوید:
دیگه از اینجاش دست منه!

عمو با چهره‌ای عصبی می‌گوید:
مهران بزار بیایم بیرون.

حالا تنم می‌لرزد مهران با همان چهره عصبی زودتر خارج می‌شود، عمو با دیدن صورت رنگ پریده‌ام سعی می‌کند دلداریم بدهد.

-نمیزارم ببرتت، اول میریم خونه!

از قسمت جمله بعدش میفهمم که بعدش مقصد مهران و خانه و پدری‌اش است..
بیشتر بغض می‌کنم

مهران سوار موترش می‌شود و نگاه تیزی حواله‌ام می‌کند و خطاب به عمو می‌گوید:
خودم میارمش!
عمو دست دور شانه‌هایم سفت تر می‌کند،

-اول میبرمش خونشون..

مهران بی صبر میغرد:
دِ نشد، سرقولت بمون خان عمو بعد عقد میاد خونه ما!

عمو در آستانه بی‌صبری است ولی سعی می‌کند خود را کنترل کند، من هم با آن نگاه تند و تیز مهران بیشتر خودم را به عمو میفشارم.

-مهران گفتم میره خونه وسایلش و جمع می‌کنه میاد.

-ببین عمو به جان میثاقم، اون حسن بی‌ناموس بخاد لاشی بازی در بیاره
مامانم و تو رو بیخیال میشم!

عمو نفس عصبی می‌کشد، سری تکان می‌دهد که او هم موتورش را روشن و سریع گاز می‌دهد و دور می‌شود.
آشکارا تنم لرزش پیدا می‌کند، با سختی خودم را درون ماشین جا می‌دهم.
تا رسیدن به خانه بند و دلم بهم می‌پیچد و من فقط آرام گریه می‌کنم!