رمان مائده…عروس خونبس پارت ۵

_مائده…مائده… الهی بمیرم برات…

_مهدیه برو یه لیوان اب براش بیار بدو

همان طور سرِجایش نشسته بود…به یک جا خیره بود

مهدیه اب را اورد و زینب چند قطره بر صورتش ریخت، ولی مایده تکانی نخور…

_ای خدا…یا ابلفضل..این چه بلایی بود سره زندگی ما اومد…حالا چیکار کنیم…

_اروم باش زن! کاری نمیتونیم بکنیم

_یعنی چی بابا؟ یعنی مائده رو بدیم به نوه مصطفی خان؟؟ پس محمد…

لبش را گزید…
ادامه ی حرفش این بود پس محمد چه میشود؟!

کسی چیزی نمیگفت
بی اختیار اشک هایش بر روی گونه اس سقوط کرد، چرا هیچ کس جلوی مصطفی خان درنیامد؟ چرا هیچ کس نگفت مائده، تنها مال یک نفر است…که او هم محمد است؟

چه رویاهایی با محمد ساخته بودند…
قرار بود از این روستا بروند و در یک جای سرسبز که کنار چشمه است خانه ای برای خودشان درست کنند…خانه ای که دوتا اتاق دارد! یکی برای خودشان و یکی برای بچه هایشان!
چقدر سره اسم انتخاب کردن بچه دعوا میکردند!

تلخ خندید…

سیاهی مطلق

_______________________

چشمانش را باز کرد…
از هال صدا هایی می امد، چقدر زثد امده بودند!

بلند شد و به سمت کمدش رفت
باید لباس هایش را میکرد و راهی خانه ی شوهر میشد!
هه…
شوهر!

لباسی که مادر بزرگش خریده بود را در ساک کوچکش گذاشت، چی فکر میکرد چی شد!
قرار بود روز عقدش این لباس را بپوشد…
عقدش با محمد!

زیپ ساکش را کشید و
لباس هایش را با لباس سیاه عوض کرد!
رفت جلوی اینه و به خود نگاه کرد

یک لحظه از خودش ترسید!

زیر چشم هایش سیاه شده بود، دقیقا شبیه بختش
لب هایش خشک شده بود

چرا کسی نیامد که ابرو هایش را بردارد و موهای صورتش را اصلاح کند و به صورتش سرخاب سفیداب بزند؟
چرا کشی کِل نمیکشید؟

پوزخند زد…
مگر تو عروسی؟

نیستم؟؟

نه
تو عروس خونبسی…خونبس!

گریش در امد

ساکش را برداشت و درهال رفت
نگاه ها برگشت به سمت او

زیرِلب سلامی گفت

سرش را که بالا گرفت چشمش به مرد خورد!
یعنی او مهیار بود؟
مهیار هم به او چشم دوخته بود…

خیلی بی تفاوت نشسته بود و حرفی نمیزد!

عاقد خطبه را خواند و انها زن و شوهر شدند!
به همین راحتی
بدون لباس عروس و لباس دامادی…
بدون خنده و ذوق…

دم در ایستاده بودند
چشمش به محمد خورد که از پشت یک درخت به او نگاه میکرد…
دلش برای محمد پر میکشید!
کاش محمد به جای مهیار بود و او زن محمد میشد!

بی اختیار صدایش زد
_محمد…

اشکش روی گونه اش سقوط کرد

همه به مائده نگاه میکردند…
محمد میترسید جلو بیاید، میترسید دوباره مائده را کتک بزنن!
حداقل نصف کتک خوردن های مائده بخاطر محمد بود…

به سمتش رفت
_محمد…

اینبار بلندتر صدایش زد
_محمد

ناگهان افتاد…
زانویش به زمین برخورد کرد و سابیده شده بود…
خون از زانویش جاری بود

با صدای بلند شروع کرد به گریه کردن
با صدای بلند جیغ کشید
نه برای درد پایش…برای درد دلش، که حالا باید دوری محمد را میپذیرفت!

(ببخشید دوستان اگه کمه…روغن ریخت روی دستم، توی بیمارستانم🥺💔)