رمان بوی گندم جلد دوم پارت بیست

مادربزرگ تند تند لیوان آب قند را هم زد

_بیا اینو بگیر دختر…رنگ به رو نداری

با بی‌حالی سرش را تکان داد

_نمیخورم…

سرش را در دستانش گرفت و آخی زیر‌ لب گفت

_وای خدا سرم چقدر درد می‌کنه !

از صبح وضعیتش همین بود ، یک لقمه غذا نمی‌توانست بخورد… بی‌حال گوشه خانه افتاده بود

مادربزرگ دست بر زانویش گرفت

_اینجوری که نمیشه گندم…پاشو…پاشو بریم بهداری…پاشو دخترم

دستی به پیشانیش کشید

_نمیخواد قربونت برم…نگران من نباش
قرص خوردم…

یکهو حس کرد تمام محتویات بدنش دارد بالا می‌آید

مثل فنر از جایش پرید و به سمت سرویس رفت

مادربزرگ نگاه سرزنش بارانه ای بهش کرد

_آخه این چه وضعیه دختر…میگم حالت بده تو هی انکار کن…ببین صورتتو شدی گچ دیوار… اگه گذاشتم از فردا بری سرکار خورشید نیستم

گندم با حال نزاری روی پله نشست
صورتش را با آستین لباسش پاک کرد و نفس عمیقی کشید این دیگر چه دردی بود ؟

تمام بدنش بهم ریخته شده بود هوف !

با اصرارهای مادربزرگ بالاخره راضی شد به بهداری روستا بروند در راه دو بار دیگر هم حالش بد شد مادربزرگ همچنان داشت یکریز غر میزد انقدر حالش بد بود نمی‌توانست حتی حرفی بزند… حق با مادربزرگ بود به خاطر کار زیاد اینطور شده بود….

بهورز که خانم جوانی بود فشار و نبضش را گرفت

با ابروهای بالا رفته‌ای نگاهش کرد

_فشارت خیلی پایینه دختر چی خوردی ؟

مادربزرگ به جایش جواب داد

_هیچی خانم دکتر…از سر صبح یه غذای درست و حسابی نخورده…با معده خالی حالت تهوع داره چشه این دختر ؟

زن جوان با دقت نگاهی به دخترک کرد

_پریود که نیستی ؟

گنگ نگاهش کرد

_پریود ؟…نه…نه…نیستم..‌

یکهو چیزی در سرش زنگ زد

پریود…حالت تهوع…

امروز چندم بود ؟

در ذهنش شروع کرد به حساب کردن و هفته‌ها را شمردن

سرش به دوران افتاد مگر میشد !!
چطور فراموش کرده بود…. انقدر درگیر کار بود حساب زمان و روز از دستش در رفته بود

صدای بهورز را می‌شنید ولی قادر به جواب دادن نبود

حس کرد هوا برای نفس کشیدن کم دارد
دست بر گلویش گرفت و تند سرش را تکان داد نه همچین چیزی نیست گندم حتما به خاطر کارته انگار داشت به خودش دلداری میداد

زن با تعجب به دخترک نگاه کرد
مادربزرگ هم با نگرانی بالای سرش ایستاده بود

عمق فاجعه آنجا بود که جواب بی بی چک را دید حالش قابل گفتن نبود حس میکرد دنیا برایش تمام شده

مثل مرده‌ای از درمانگاه بیرون زد مادربزرگ هم سکوت کرده بود و حسابی توی فکر بود

با رسیدنش به خانه به سمت اتاق رفت و در را از داخل قفل کرد

در جواب مادربزرگ که صدایش میزد و به در میکوبید بلند گفت

_میخوام تنها باشم ولم کن

دیگر صدایی ازش نشنید

اشک هایش یکی یکی شروع به باریدن کردن

انگار تازه فهمید چه خاکی بر سرش شده
سرش را در دستانش گرفت
چطور نفهمید چطور غافل شد ؟

حرص و جنون وجودش را گرفت به تندی به سمت کمد رفت و از داخل کشو قاب عکس را بیرون کشید

_چطور تونستی هان…چطور ؟… قصدت همین بود مگه نه…حالا چیکار کنم هان…با این بچه چیکار کنم ؟

بغضش ترکید

عکس را به دیوار کوبید و جیغ زد

_ظالم…ظالم…ازت متنفرم…نامرد

هق هق امانش را بریده بود همانجا از روی دیوار سر خورد و گوشه اتاق زانوهایش را بغل کرد

یک بچه بیگناه وارد این زندگی شده بود این زندگی که به پایان رسیده بود

خودش تکلیفش مشخص نبود یک پسری که تازه یک‌ساله شده بود کیلومترها ازش دور بود آنوقت دوباره باردار شده بود !

با این بچه میخواست چیکار کند با این مهمان ناخوانده‌ای که نمی‌خواست باشد

آن شب گذشت و چندین روز به همان منوال گذشت روز و شب کارش گریه و غصه خوردن بود نه راه پس داشت نه راه پیش با این وضعیت چطور میتوانست طلاق بگیرد… امیر ابداً اجازه نمیداد دیگر حتی نمیتوانست پایش را در تهران بگذارد

مادربزرگ هم فقط با حرفهایش نمک روی زخمش می‌پاشید

آخر بچه در این اوضاع به چه دردش میخورد
مادربزرگ هم دلش خوش بود او که زندگیش روی هوا بود این حرف ها چه معنی میداد

با سینی غذا وارد اتاق شد

اخمی کرد و رویش را برگرداند

مادربزرگ زیر لب لا اله الا اللهی گفت و نچ نچی کرد

_دِ آخه دختر…با خودت چرا لجبازی می‌کنی… چند روزه رفتی تو رختخواب…شدی پوست و استخون…یه نگاه به خودت تو آینه بنداز

تند سرش را برگرداند

_بمیرم راحت شم اینجوری بهتره

با غضب نگاهش کرد

_استغفرالله دختر…زبونتو گاز بگیر

با حاضر جوابی گفت

_چیکار کنم…چه انتظاری ازم دارین…ساز و دهل بگیرم همه رو خبر کنم بیاین واسه بار دوم حامله شدم….نه مادرجون این بچه جز نحسی چیزی با خودش نداره

نگاه شماتت باری بهش کرد

_این چه حرفیه خدا رو خوش نمیاد دختر…
تو از کی انقدر ناشکر شدی ؟!

بغض گلویش را گرفت

حقیقت این بود که اینی که الان بود دست خودش نبود… زندگی این بلاها را سرش آورده بود که حالا همچین رفتاری ازش سر میزد وگرنه گندم دلش می‌آمد در مورد بچه بی‌گناهی همچین حرف هایی بزند ؟

صدای مادربزرگ رشته افکارش را پاره کرد

_نمیگم ساز و دهل بگیری دستت…ولی گندم این بچه هدیه خداست…حتما حکمتی تو کار بوده که ما ازش بی‌خبریم

با ناامیدی سرش را بالا آورد و آهی کشید

حکمت ؟ …..کاش میفهمید چه سری در این اتفاق هست اویی که سرنوشتش معلوم نبود حالا یک بچه هم در بطنش داشت رشد میکرد

مگر تا ابد می‌توانست اینجا بماند باید چکار میکرد ؟

عقلش به جایی قد نمی‌داد دوست داشت چشمهایش را ببندد و به یک خواب عمیق برود بعد که بیدار شود ببیند همه این ها کابوسی بیش نبود ؛ اصلا دوست داشت همان گندم ده ساله باشد همانی که تنها دغدغه اش گم شدن جوجه اش بود…
آن روزها چقدر خون گریه کرده بود آخر سر هم حاج بابایش را مجبور کرده بود که برایش یه جوجه رنگی بخرد… با یادآوری پدرش اشک در چشمانش حلقه زد چقدر دلش برایش تنگ بود…دلش برای آغوش پرمهرش و حرفهای پر از آرامشش تنگ بود ، مادرش چی..

لبخند تلخی زد

حتما الان از شنیدن خبر از خوشحالی پر در می‌آورد

یعنی الان به یادش بودن در موردش چه فکری میکردن ؟

آه غلیظی کشید و سرش را روی بالش گذاشت دلش برای پسرکوچولویش هم تنگ بود دیگر حتی عطر لباسش هم رفته بود

این روزها بیقرارتر از همیشه شده بود
حس‌های زنانه‌اش بهم ریخته شده بودن
گاهی حس میکرد دلش برای آن مرد هم تنگ میشود بیمعرفتی را در حقش تمام کرده بود
یک بچه در دامنش گذاشته بود انگار نه انگار

اصلا گندم برایش مرده بود… هی گندم چقدر ساده‌ای تا وقتی چشمش آن زن های رنگ و وارنگ را میبیند مگر به یاد تو هم میفتد
مطمئن بود تا الان نامه را هم نخوانده بود
این مرد هیچ ارزشی برایش قائل نمیشد

********

با شنیدن سر و صدایی از بیرون هوشیار شد

در جایش غلتی زد و بالش را روی سرش محکم گذاشت یک روزم آرامش نداشت از دستشان نمی‌دانست این دو خواهر اصلا کار و زندگی نداشتن که هر روز در خانه‌اش پلاس بودن !!! … شوهرهایشان بدتر از آن ها شام و ناهار‌شان را هم همینجا می‌خوردن دیگر صبرش از این وضعیت لبریز شده بود

از روی تخت بلند شد و تیشرتش را چنگ زد
دریا و ساحل هر دو در آشپزخانه مشغول کاری بودن

به کانتر تکیه داد و دستی بر موهایش کشید

_با چه زبونی باید بگم….نمیخوام کسی دور و برم باشه

هر دو با صدایش شانه هایشان بالا پرید

ساحل زودتر به خودش آمد ملاقه را به سمتش گرفت و تکان داد

_خبه خبه این لوس بازی‌ها رو بزار واسه زنت که حسابی نازتو بکشه…من این حرف ها حالیم نیست

دریا به دنبال حرف خواهرش دستانش را در سینه قفل کرد و گفت

_تو هر چی بگی ما باز کار خودمون رو میکنیم…هزار بار بهت گفتم امیر این سیگار رو تو تراس بکش…تا اومدیم داشتیم خفه میشدیم بابا…این گندم از دستت چی میکشید

مات ماند دریا بی منظور این حرف را زده بود ولی او را به فکر فرو برده بود به گذشته

« جیغی زد و دستمال را توی صورتش پرت کرد

شاکی نگاهش کرد

_چته تو وحشی شدی ؟

مخش سوت کشید تمام میز پر از خرده سیگار بود از دست کارهایش حرصش می‌گرفت تازه دو قورت و نیمش هم باقی بود

_جنابعالی زدی میزمو سوزوندی…ای خدا من از دست تو آخر سر دق میکنم…پاشو…پاشو میز و جمع کن

چپ چپ نگاهش کرد و چیزی نگفت
آن روز مجبورش کرده بود میز را کامل برق بیندازد چقدر غر زد خدا داند »

لبخند تلخی روی لبش نشست چقدر دیر فهمید ارزشش را باز هم اشتباه کرده بود این بار بزرگتر این بار حتم داشت گندم نمیبخشدش حق هم داشت اگر او جایش بود تو رویش هم نگاه نمی‌کرد چه رسد…

برای صبحانه به خوردن یک تیکه کیک با قهوه بسنده کرد

جلوی آینه داشت حاضر میشد کراوتش را دور گردنش گذاشت

آرش بیدار شده بود و با مشت کوچکش چشمانش را میمالید دیروز پسرک حسابی مریض شده بود این روزها جای خالی گندم را بدجور حس میکرد..

آهی کشید و افکارش را پس زد

داروهای آرش را از روی پاتختی برداشت
باید ناشتا بهش میداد

شربت را توی سرنگ مخصوصش ریخت و به سمت دهانش برد

پسرک با لجبازی سرش را تکان میداد و نمی‌گذاشت شربت وارد دهانش شود

عصبی پوفی کشید و چنان نگاهی بهش کرد
که حساب کار دستش بیاید

.
.

_بخور ببینم…حوصله نازکشیدنتو ندارم

در آغوشش کشید و با هزار زور دارو را به خوردش داد

گریه اش دل سنگ را هم آب میکرد

کمی تکانش داد تا آرام بگیرد

_هیش…خب حالا ببین چه جوری گریه می‌کنه
زهر بهت ندادم که

پسرک با دلخوری رویش را برگردانده بود و حاضر نبود نگاهش کند

محکم گونه اش را بوسید و طبق عادت در گوشش گفت

_بابای کی ام من ؟

پسرکش لجبازی را از او به ارث برده بود جوری چشمانش را بسته بود که نگو

لبخندی گوشه لبش نشست

_گاز میخوای نه….پسر بدی شدیا زود باش بابا رو ببوس تا بره شرکت…آهان یالا

انگار که دوست نداشت پدرش او را تنها بگذارد گردنش را چسبید و هَم بلندی گفت

جون کشداری گفت

_فسقل من…بگو بابا…عا قربونت برم

با چشمان درشت مشکیش به نگاه منتظر پدرش زل زد و لفظ بابا را بلند هجی کرد

بوسه ای به سرش زد
_جونم عمر بابایی…پسر خوبی باش باشه

نگاهش دلش را آتیش میزد ، این مدت زیادی وابسته اش شده بود
اگر گندم بود…

نفسش را در هوا فوت کرد

این افکار کلافه اش میکرد امروز در شرکت کار زیاد داشت وقتی که رسید خانه همه شامشان را هم خورده بودن

ریحانه خانم جلو آمد و کیفش را ازش گرفت

_خسته نباشی پسرم‌‌‌‌…چقدر دیر کردی ؟

همانطور که از راهرو می‌گذشت جواب مادرش را داد

_چند تا جلسه مهم داشتیم طول کشید…آرش خوابید ؟

_آره مادر به زور خوابوندمش‌..همینطور نگاهش به در بود تا بیای

دستی بر شقیقه‌اش گرفت و وارد اتاق شد

لباسهایش را با یه دست لباس راحتی عوض کرد

پسرک خوابیده بود نفس های تندش از بالا پایین شدن شکم برآمده‌اش معلوم بود

بوسه آرامی به سرش زد و از اتاق بیرون رفت