رمان تو برای او پارت 17

بیرون می‌رود و پتو را سمت فرزانه  میگیرد و میگوید:ببخشید تروخدا یه شیش هفت سالی هست کسی به اینجا سر نزده.هنوز یکمی کار داره.

فرزانه میگوید:نگو اینجوری تروخدا رستا جون.شما ببخش که حالا تو این وضعیت منم مزاحمتون شدم

رستا اخم کرده میگوید:تعارف رو بزاریم کنار.خسته شدم انقدر سر هر چیز تعریف کردیم عه.

فرزانه می‌خندد و میگوید:من که از خدامه.شما همش آدمو شرمنده می‌کنی

کمی به خانه می‌نگرد و میگوید:خونه ی دلبازیه.برای عید یکم تمیزش کنیم بهتر هم میشه.

اینبار صدای رسای ارسلان می آید:فعلا باید سفته هارو از اون بی همه چیز بگیریم.

رستا با شنیدن نام سفته بغض می‌کند و میگوید:اگه نگیریم بدبخت میشم ارسلان.فرزین زنگ نزده یعنی داره یه نقشه ای میکشه.میندازه منو زندان

ارسلان اخم می‌کند و میگوید:تورو بندازه زندان؟سرشو هم نمیتونه بخوره.چه غلطا.تا من هستم کی جرعت داره به رستا خانوم چپ نگاه کنه؟

دل رستا قنج می‌رود از این حمایت های هر چند بی ادبانه اش.لب میگزد و میگوید:دورت بگردم.زشته یکم حیا کن.

ارسلان می‌خندد و میگوید:چشم حیا هم میکنم.دیگه چی؟

اینبار صدای خنده ی فرزانه هم بلند می‌شود و نگاه ارسلان روی لبخندش که چالی را روی گونه ی سمت راستش ایجاد کرده ثابت می‌ماند.قلبش تالاپ و تلوپ می‌کوبد.نفس عمیقی می‌گیرد و نگاه میدزد:من دارم میرم بیرون.چیزی لازم ندارید؟

رستا بلند میگوید:چرا.از صبح هیچی نخوردیم.گشنمونه خب.

آنقدر لوس و بچگانه میگوید که ارسلان را به خنده می اندازد:چشم شکمو خانوم.فرزانه خانوم شما چیزی لازم ندارید؟

فرزانه بخ ارسلان نگاه می‌کند که زمین را مخاطب خودش قرار داده بود.این حجم از حیا برای فرزانه ای که همیشه توسط پسران هیز بالاشهری اذیت شده عجیب بود.قطعا اگر یکی از دوستانش ارسلان را می‌دیدند او را _اُمُل_خطاب می‌کردند.اما فرزانه دوست داشت.این احترام و خجالت را

آرام زمزمه کرد:نه ممنون.
ارسلان میگوید:باشه پس.چیزی لازم داشتید زنگ بزن رستا.و بعد خداحافظی بلندی می‌کند و از در خارج می‌شود

رستا همچنان نگاه از در نگرفته و در دلش غوغاییست.کسی در مغزش میگوید:خب که چی؟رفتن کسی انقدر نگاه کردن داره؟

قلبش داد میزند:معشوق که بره آدم مات میمونه.تو چی میفهمی آخه.
مغز باز میگوید:بابا بر میگرده.چرا اینجوری میکنید.
قلب باز میگوید:عاشق که بشی دو دقیقه هم نبینیش خودش یه عمره

صدای فرزانه او را از جدال بین مغز و قلبش بیرون می‌کشد:داداشت واقعا آدم خوبیه.

رستا متعجب نگاهش می‌کند و بعد میخندد:ارسلان داداشم نیست که.پسر عمومه.

فرزانه متعجب میگوید:شما دوتا…باهم..ازد..

رستا باز می‌خندد و میگوید:نه بابا زن و شوهر و فلان نیستیم.فقط دختر عمو و پسر عموییم که پیش هم زندگی می‌کنیم.با مسخره بازی ادامه میدهد:خانواده هامون خیلی اوپن مایند و های کلَس هستن مشکلی ندارن با این قضیه.

در دل:ارواح عمه ام را هم اضافه می‌کند.

_شوخی میکنی دیگه رستا جون؟آخه..اخه چجوری؟

رستا میگوید:اینجوری که من از خانواده ام جدا شدم.و ارسلان هم برای اینکه من تنها نمونم مستقل شد و بعد باهم زندگی کردیم.

فرزانه که هر لحظه بیشتر متعجب میشد گفت:یعنی..آقا ارسلان..بخاطرِ شما..چیز کرد؟

رستا باز می‌خندد و میگوید:آره بخاطر من چیز کرد.اون موقع من شونزده سالم بود ارسلانم فکر کنم بیست و سه اینا.از خانواده جدا شد و گفت میخواد جدا زندکی کنه.ولی کسی نمی‌دونست بخاطر من اینکارو کرده.ارسلان مردِ.مرد بودن که به ریش و سیبیلِ کلفت نیست.ادم باید رسم مردونگی رو بلد باشه.ارسلان بلده. اون بلد بود تو همون موقعی که پسرای هم سن و سالش میرفتن دنبال دختر بازی،پشت و پناه بشه.تکیه گاه بشه.سایه ی سر بشه.

اگر رستا می‌دانست با گفتن این حرف ها جوانه ی دوست داشتن را در دل فرزانه می‌کارد این هارا میگفت؟به خدا که نه.

رستا ناخواسته داشت ارسلان را با فرزانه شریک میشد.و این ظلم مطلق بود برای روستایی که شش سال عشق ارسلان را در دل نگه داشته

فرزانه سکوت کرد و در دل با خود گفت:اگه الان آتنا اینجا بود میزد تو سر من و میگفت بالاخره کراش زدی؟