اثر ذهن

آزمون نویسندگی: ادامه‌اش رو با ذهن خلاقتون بنویسید😊

قبل از هر چیز، چون این کار خام و ویرایش نخورده‌ست اگه هر گونه غلط‌املایی یا ایرادات نگارشی دیدید به بزرگی خودتون ببخشید.
***
سنا با سر و رویی خیس و آشفته پا در سالن گذاشت. سر که بالا آورد دستش روی دستگیره خشک شد. زبانش نمیچرخید چیزی بگوید کوروش بود که زودتر از همه از خودش عکس‌العمل نشان داد. انگار خوب موقعیتی پیدا کرده بود که هیزم آتشش را سر دخترک خالی کند. برزخی از بی‌بی فاصله گرفت و قدم‌هایش را سنگین برداشت
_تا الان کدوم گوری بودی؟
تمام ریملش دور چشمانش پخش شده بود و موهایش هم پریشان از شالش بیرون زده بود .کوروش نزدیک‌تر که شد اخم‌هایش هم شدت گرفت
_مگه با تو نیستم؟ این چه سر و ریختیه؟
با دادی که زد پلکش پرید. خورشید با نگاهی نگران قدرت تکان خوردن هم نداشت. از همان‌جا سعی کرد با اشاره به دخترکش بفهماند که زودتر از این مهلکه فرار کند
بی‌بی که تا آن موقع ساکت بود با چشمانی ریز شده جلو آمد و کنار کوروش ایستاد
_چیشده دختر؟ یه حرفی بزن، تو این طوفان با این سر و شکل چی‌کار می‌کردی؟
سردرگم نگاهش را از آن دو به مادرش داد وضعیت روحی متشنجش مجال فکر کردنی به او نمی‌داد. با چشمانش از مادرش خواهش کرد که یک جوری از این اتاق بازجویی نجاتش دهد اما خورشید هم مضطرب و ترسیده بود و فقط در دل با خودش ذکر می‌خواند

کوروش با سکوت دخترک آستانه تحملش برید مچ دست ظریفش را محکم گرفت که چشمش به آستین پاره مانتویش خورد. چشمانش به خون نشست دخترک بزاق دهانش را فرو برد و من‌من‌کنان شروع به صحبت کرد
– چ… چیزی… نیست… .
بی‌بی خسته از این بلبشو روی زمین نشست و پایش را مالش داد
_وقتی یه مرد بالای سر دخترها نیست خب معلومه که به صد جور راه کشیده میشند تازه چشمات باز شده کوروش خان که حالا واسه من رگ غیرت باد کردی! به جای این‌کارها … .

نخواست ادامه این حرف‌های تکراری را بشنود غضبناک به طرف بی‌بی برگشت و دست بالا گرفت

_بسه خودم می.دونم دارم چه غلطی می‌کنم .

بی‌بی سگرمه هایش را درهم فرو کرد و مهر سکوت بر لبانش زد نگاه ترسناکش روی صورت دخترک نشست که مات به پدرش نگاه می‌کرد دلش نسوخت وقتی که مچ دست سِر شده‌اش را میان انگشتانش فشار می‌داد

_بگو کجا بودی؟ توام شدی لنگه خواهرت آره؟ این ات و آشغال‌ها چیه به خودت مالیدی

محکم شستش را زیر چشمانش کشید صدایش لحظه به لحظه بالا می.رفت حالا خوب بهانع‌ای داشت که دق و دلیش را سر دختر کوچکش خالی کند

_ اون که از دستم در رفت ولی تو یگی رو آدم می‌‌کنم.

با خیس شدن چشمان دخترک بیشتر عصبی شد و دستش را برای زدن بالا برد

_خفه‌خون بگیر تا همین‌جا چالت نکردم.

دخترک حتی نفس کشیدن هم یادش رفت زانوهایش لرزید . و همان‌جا روی کاشی‌های سرد خانه نشست خورشید طاقت نیاورد به طرف دخترکش رفت و در آغوشش کشید از سردی تنش وحشت‌ کرد. نگاه پر کینه‌اش را به مرد مقابلش داد که با اخم و دست به کمر بالای سرشان ایستاده بود

_چرا راحتمون نمی‌ذاری الان ادعای پدریت شده که صدات رو انداختی پس کله‌ات وقتی که توی اون کار لعنتی و خوش گذرونیت بودی دخترات کجای زندگیت بودن هان کجا؟

این حرف برایش گران تمام شد کاسه سفید چشمانش گشادتر از حد معمول بود جوری نعره زد که دیوارهای خانه لرزید

._خفه شو خورشید خفه به حرمت عمه هیچی بهت نمیگم

دخترک را از آغوشش پایین آورد رنگ و رویش همانند میت سرد و بی روح بود دست روی سرش کشید

_برو اتاقت دخترم برو

سنا با نگاه اشکی چشم از مادرش گرفت و به پدرش داد شاید گفتن این نسبت اشتباه بود این مرد محبت پدری را از ان‌ها گرفت و حالا طلبکار هم بود امروز از زمین و زمان برایش باریده بود حتی نمی‌توانست از آمدن بی‌بی هم خوشحالیش را نشان دهد رو به روی پدرش ایستاد از ضعف بدنش رعشه می‌رفت اما خودش را محکم نگه داشت صدایش ضعیف و خش دار از دهانش خارج شدند

_تو… پدر مانیستی که…

از نگاه تند و تیزش نترسید تلخ میان اشک لبخند زد و سر تکان داد

_ تو این چند سال نبودی حالا هم نباش.