رمان آیدا پارت 13

نگاهش به اطراف بود اما به حرف های سام گوش میداد:

-بهش بگو آدرس شوهرت رو لازم داریم پس بدون هیچ حرفی دقیق و درست بگو کجاست

پرهام خندید و با صدای آرامی گفت:

-اونم میگه بفرما آدرس!

اخمی کرد و به طرف آیدا برگشت.
خیره در چشم هایش زمزمه کرد:

-بگو سامی خیلی دوست داره بچه اتو ببینه

چشمکی زد و به جاده خیره شد.
با تهدید بچه اش باید آدرس گیر بیاورد؟
اصلا اگر مشکلی پیش بیاید..!

گاهی فکر میکرد سام چیزی نیست که در ظاهر نشان می‌دهد
مردی مهربان با لبخندهای ناتمام!
شاید سام چیزی باشد پشت نقاب های مهربانی اش!

یک ساعتی طول کشید که ماشین کنار در بیمارستان متوقف شد.

قبل از پیاده شدن دوباره صدای او را شنید:

-پس تمام حرفام خوب تو گوشت بمونه

گرچه سام ندید اما سری تکان داد و پیاده شد
ماشین مشکی رنگی که پشت سر آنها پارک شده بود و مردی که تمام مدت خیره اش بود!
پوزخندی زد و زمزمه کرد:

-ترسو چقدر آدم جمع کرده با خودش

سام و ترس!
شاید خنده دار ترین جک سال باشد.

کیف اش را روی شانه اش مرتب کرد و به طرف پذیرش به راه افتاد.

تمام طول راه سعی می‌کرد اسمش را فراموش نکند

کنار پذیرش نوبتش که رسید با استرس گفت:

-میخوام خانم مینا رضایی رو ببینیم

مرد نگاهی به برگه ها انداخت و گفت:

-تازه زایمان کرده و همراه نداره شما نسبتی باهاش دارین؟

-دوستیم

تنها حرفی که می‌توانست بزند!
شماره ی اتاق را پرسید و راه افتاد
شاید کارش درست نباشد.

استرس تمام وجودش را در برگرفته بود
سرش گیج می‌رفت و حالت تهوع امانش را بریده بود

نگاهی به شماره ی اتاق انداخت و بدون حرفی وارد شد
زنی تنها که بچه ای در آغوشش بود.

عذاب وجدان داشت اما که حیف کاری نمی‌توانست انجام دهد

با صدای آرامی گفت:

-سلام خانم رضایی

زن با تعجب سرش را بالا گرفت و تنها نگاهش کرد

آیدا با قدم های آرام خودش را به صندلی کنار تخت رساند و درحالی که رویش مینشست گفت:

-حالتون خوبه؟

تعجب زن جایش را به اخم داد
شاید میدانست!

-شما کی هستین؟

-باهات کاری نداریم فقط آدرس شوهرت رو لازم داریم خانم

پوزخند زن باعث شد تمام حرف های سام را برایش بازگو کند:

-سام گفت خیلی دوست داره بچه اتو ببینه

نگاهی به فرزندش انداخت و خودش ادامه داد:

-بچه ی نازی هم دارین!

میخواست بی رحم باشد؟!

طول کشید‌ و زمان به کند ترین حالت سپری شد
اما گفت!
گفت و بچه اش را انتخاب کرد.

با همان عذاب وجدان از جایش بلند شد و درحالی که اتاق را ترک میکرد گفت:

-متاسفم!

فایده ای ندارد!
فشارش پایین بود
نگاهی به بوفه انداخت اما به یاد آورد که هیچ پولی همراهش نیست

بیخیال تمام افکار بی سر و ته دوباره به پذیرش برگشت و از همان مرد سوال کرد:

-ببخشید این بیمارستان فقط ی در خروجی داره؟

سوالش عجیب بود؟!

-بله فقط یک در

آب دهانش را قورت داد و قبل از آنکه زیادی جلب توجه کند از در خارج شد

داخل حیاط نگاهی به آسمان انداخت و زمزمه کرد:

-حالا باید چیکار کنم

چند قدمی برنداشته بود که مردی با کت و شلوار نزدیکش شد و دقیقا کنارش ایستاد:

-بفرمایید خانم از این طرف

سام برایش به پا هم می‌گذارد!
نگاهی به هیکل تنومند مرد انداخت و به اجبار چند قدمی برداشت

اگر فرار کند این مرد چه غلطی می‌تواند بکند؟
دسته ی کیفش را محکم در دست گرفت و بعد از نفس عمیقی با تمام سرعت به طرف در بیمارستان دوید

وقتی صدایی از مرد نشنید با خیالی راحت خودش را به در رساند اما قبل از اینکه کامل خارج شد سام جلویش قرار گرفت.

با چشم های گرد شده خیره اش شد و سعی کرد عادی باشد

سام لبخند کجی زد و گفت:

-با سرعت میای

مسخره میکرد؟!
سرش را پایین انداخت و زمزمه وار گفت:

-یکم ترسیدم

سام دستش را زیر چانه اش برد و سرش را بالا گرفت
یک تای ابرویش را بالا داد و آرام گفت:

-وقتی واسه من کار می‌کنی از هیچ چیز نباید بترسی

چه میگفت؟
به اجبار برایش کاری کرده بود و حالا..!

-نترس من هستم

نمی‌خواست.
به هیچ عنوان حمایت های او را نمی‌خواست

سام به طرف ماشین اشاره کرد و گفت:

-بشین برمی‌گردم

همان طور که نگاهش روی آیدا بود از بوفه ی کناری اش آب میوه و کیک گرفت و سوار شد

چند ثانیه بعد همان مرد سوار ماشین پشتی شد و حرکت کردند.

سام از اینه بغل نگاهی کوتاه به آیدا انداخت و آبمیوه را به طرفش گرفت:

-بخور زیادی ترسیدی

کاش سام حرف نزند!
حالش هیچ خوش نبود.

آبمیوه را گرفت و در سکوت مشغول خوردن شد

-این طور که مشخصه آدرس رو گیر آوردی

مگر میشود از چشم های دخترک همه چیز را نخواند.
سام بود و قابلیت های منحصر به فردش!

(کامنت فراااموش نشه
لطفا)