رمان آیدا پارت 16

با خباثت نگاه آخرش را به چشم های ترسیده اش انداخت و از اتاق خارج شد

نمیتوانست واقعیت باشد
مگر شهر هرت بود هر طور دلش خواست رفتار کند

امکان نداشت!

نگاهی به تلفن روی میز انداخت و زیر لب با ترس زمزمه کرد:

-حتما میاین دنبالم

بغض گلویش را گرفته بود با حرص و عصبانیت از اتاق خارج شد و به طرف آشپزخانه راه افتاد

حوصله ی هیچ کاری را نداشت.
زهره مشغول جمع و جور کردن وسیله ها بود و حرکاتش از همیشه تند تر شده بود

آرام گفت:

-چه با عجله،خسته نباشی

زهره نیم نگاهی به صورتش انداخت و گفت:

-باید تا عصر تموم بشه کل کارام

متعجب و کنجکاو گفت:

-عصر چه خبره؟!

-آقا داره از ایران می‌ره و منم دیگه کارم باهاش تموم میشه

سام شوخی نمی‌کرد؟!

حرفی نزد و تنها به تلفنی که به پدرش کرده بود فکر کرد
شاید از طریق آدرس شماره ی تلفن جایش را پیدا کنند
البته قبل از آنکه خیلی دیر شود!

در سکوت خیره ی زهره شد و ذهنش کاملا مشغول حرف های پدرش بود

اگر واقعا مدرکی از سام گیر بیاورد شاید کارش تمام شود
شاید سام را تا ابد از کثافت کاری هایش باز دارد

پدرش حتما چیزی میدانست و می‌گفت!

موبایل زهره که روی کابینت آشپزخانه بود عجیب وسوسه اش میکرد زنگ بزند یا حتی پیام دادن هم کارش را حل میکرد.

شاید اگر حرف های پدرش را قبول کند همه چیز زودتر به پایان برسد
گرچه در کنار سام بودن نفرت انگیز ترین و شاید ترسناک ترین تراژدی زندگی اش باشد!

شاید اگر زهره برای کاری از آشپزخانه خارج شود گوشی اش را بردارد!

…..

با حرص و عصبانیت از اداره ی پلیس خارج شد و کنار در روی پله نشست

فکر میکرد شاید شماره ی تلفن راهی باشد برای پیدا شدن دخترکش
اما زهی خیال باطل!

آدرس تلفن برای جایی بود که سالها بود کسی در آن خانه زندگی نمی‌کرد

او سام را خوب می‌شناخت و شاید ترسش از همین شناختش بود.

نگاهی به آسمان کرد و زیر لب گفت:

-خدایا کمک کن هرچه سری تر پیداش کنم

نفس عمیقی کشید و از جایش بلند شد

چطور به خانه برگردد!؟
جواب زنش را که مثل مرغ پوست کنده شده را چه بدهد؟
دخترت معلوم نیست در کجایی این شهر است؟

سردرد امانش را بریده بود اما بی توجه به سمت خیابان راه افتاد و برای اولین تاکسی دست تکان داد

همین که سوار شد آدرس خانه را داد اما قبل از آنکه زیاد دور شوند موبایلش روشن شد.

نگاهی به پیامش انداخت و با چشم های گرد شده تند به راننده گفت:

-نگه دار پیاده میشم

نگاه غضبناک راننده هم برایش اهمیتی نداشت
پیاده شد و برای بار دوم پیام را خواند:

“پدر حرفت رو قبول میکنم و تمام تلاشم رو میکنم که کمک کنم تا سام گیر بیافته
فقط لطفا زودتر بیاین دنبالم
جایی که هستم رو به هیچ عنوان نمی‌شناسم و فقط می‌دونم خیلی از شهر دوره”

تنها چیزی که برایش اهمیت داشت شماره موبایلی بود که آیدا برایش پیام فرستاده بود

خواست تماس بگیرید اما اگر موبایل دست خودش نباشد تمام زحمت هایش به باد میرود

دوباره وارد اداره شد و بی معطلی به سمت اتاق سرهنگ راه افتاد

بعد از تقه ای به در وارد شد و گفت:

-ی چیز جدید پیدا کردم

سرهنگ که مشخص بود کلافه بود گفت:

-امیدوارم این بار به دردمون بخوره

موبایلش را روی میز گذاشت و پیام را نشانش داد

-تا وقتی که با شماره تماس گرفته نشه نمیتونیم ردیابی کنیم

میدانست!
اگر خودشان هم تماس می‌گرفتند همه چیز خراب می‌شد

دو ساعت تمام در اتاقی منتظر تماس به شماره بودند

ساعت ۸ شب را نشان میداد که اولین تماس گرفته شد
با عجله از جایش بلند شد و با دقت به حرف هایش گوش کرد

اما چیزی جز حرف های ساده ی دو زن نبود

تنها سرجایش ایستاد و با اضطراب منتظر حرف های سرهنگ ماند
چند دقیقه ای طول کشید که با صدای بلند رو به چند نفر گفت:

-جاشون رو پیدا کردیم ی تیم آماده کنید وقت نداریم اصلا

نفس آسوده ای کشید و زیر لب گفت:

-خداروشکر

یک ساعت طول کشید تا به مکانی که پیدا کرده بودند برسند

خوشحال بود اما خلوتی حیاط ترس را روانه ی قلبش میکرد

از نرده های در نگاهی به داخل انداخت و گفت:

-چطور شده که نگهبانی نداره اینجا

تنها سعی کرد به افکارش پر و پال ندهد

سربازی در را برایشان باز کرد که با احتیاط وارد خانه شدند

اما همه جا سوت و کور بود
گویا کسی در خانه نبود!

با عصبانیت یک یک اتاق ها را گشتند اما آثاری از آنها نبود

پدرش فریاد زد:

-فقط دستم بهت برسه مرتیکه

باز هم دیر کرده بودند!
……

(منتظر کامنت های تک تک شما هستم.

ویو پارت قبل که پایین بود حداقل کامنت فراموش نکنید ✨)