رمان در پرتویِ چشمانت پارت۶۶

با رسیدن به در خانه، دانیال را از آغوش علی جدا می کند.

دانیال با دست کوچکش غصه دار بای بای می کند و داخل حیاط می روند.

اگر برای هرجلسه تقریبا صد تومن می گرفت به ده جلسه می توانست یک تومن جمع کند.

روی یک پله می ایستد و شماره رهام را می گیرد.
قهر بود اما در این شرایط رهام قهر کردن و نازکشیدن چیز اضافه ای بود.

رهام خسته می گوید:

– جون برام نمونده آتوسا زنگ زدی غر بزنی بزار یک وقت دیگه

بی توجه به حرفش گفت:

– چقدر کم داری واسه خونه؟

رهام – ده تومنشو جور کردم این ماهم حقوق بگیرم میشه هفده تومن یه هشت تومن

ناگهان استپ می کند!
می پرسد:

– واسه چی می پرسی؟

– یه کاری پیدا کردم

هنوز جمله اش تمام نشده بود که نعره رهام سیگنال های گوشی را سوزاند.

– منم میخوام کمکت کنم

رهام – لازم نکرده!
ازت خواهش می کنم دیگه پتروس نشو بزار من کارمو انجام بدم

لب می زند:

– گذاشتم که الان اینیم

رهام پوفی می کشد و جواب می دهد:

– درستش می کنم فقط دو ماه وقت بده فقط دوماه آتوسا!

حرفای صد من یه غازش شروع شد!

تماس را قطع می کند و از لیست مخاطبین رهام را بلاک می کند.

در خانه باز می شود و آرمان عصبانی وارد راهرو می شود.
در حین پوشیدن کفش داد می زند:

– برو پدر من تو نگرانی من جا فوتبال برم دختربازی

کسرا ادامه حرفش را می گیرد:

– باشگاه خصوصیه جز مربی و کادرش کسی توش نیست

آرمان – مشکل باشگاه نیست مشکل افکار پوسیده ایناست که به من اعتماد ندارن

پدرش می غرد:

– گمشو تو خونه بگم افکار پوسیده کیه!

مادرش تکیه به اپن داده و لیوان آب و ورقه قرص سردرد در دستانش خودنمایی می کند.

با صدای داد آرمان، دانیال جیغ بلندی کشید و خودش را در آغوش او بیشتر جا کرد.

پدرش ساک ورزشی آرمان و کسرا را داخل راهرو می اندازد و در را محکم می بندد.

شاید پدرش برای غرور پدرانه اش نگرانی را ابراز نمی کرد اما او ، او خواهر بود و دل نگرانش در پی قدم های برادر و دایی کوچکش می رفت.

وارد اتاقش شد و حواس دانیال را به ماشین کنترلی جدیدش پرت کرد.

آرامش از این خانه و کاشانه گریزان بود!

آنقدر در فکر و خیال پرسه زد تا خوابش برد.

مادرش پتوی نازکی رویش انداخت و دانیال را با ماشینش به هال آورد.

****

سپهر تخمه شکنان خیره به نامزد ریحانه می گوید:

– پشیمون نیستی؟

احسان با لبخند جواب پاسخ می دهد:

– بعدا این سوالتو جواب میدم

ریحانه چشم گرد می کند و می توپد:

– چرا همین الان نه؟

سپهر- چون نمیخواد تو روت بگه چقدر عذابی!

ریحانه با بهت رو به احسان لب می زند:

– من عذابم؟

احسان – نه اصن اینو نمی خواستم بگم

سپهر خونسرد می پرد بین بحث:

– دقیقا همینو می خواست بگه

با باز شدن در و ورود رهام، هرسه خاموش به قامت خسته اش خیره شدند.

رهام تنها با سر تکان دادنی به معنای سلام، راه اتاق را پیش گرفت.

خستگی جانش به کنار که فکر دادگاه فردا او را خسته تر می کرد.

قرار بود پوریا را به علت قاچاق ارز و کلاهبرداری هشتصد میلیونی پشت میله های زندان بیاندازند.

علاوه بر جرم های خودش آدم ربایی هم اضافه شده بود.

کتش را روی دسته صندلی می اندازد و با همان لباس ها می خوابد.

تلاش می کرد به امید روزی که نفسش را آسوده رها کند.

****

شالش را در آینه ماشین درست کرد و رو به پدرش گفت:

– چقدر اونجاییم؟

پدر خیره به ماشین های اطراف جواب داد:

– سه ساعت فکر کنم

پس به کلاس خصوصی اش می رسید.

از ماشین که پیاده شد، پدرش برای پارک ماشین رفت.

چشمش به موتور سواری خورد که دقیقا کنارش استپ ریزی کرد و رفت.

رهام!

لبخندش را جمع کرد و به همراه پدرش وارد دادگاه شدند.

رهام از دور‌ او را زیر نظر داشت و تنها پدرش از حضور‌ سمج این روزهایش اطلاعی نداشت.

نوبتشان رسید و داخل شدند.
سهراب و پوریا با لباس های راه راهشان ردیف اول نشسته بودند.
یک سال بازجویی و تکمیل پرونده شان طول کشیده بود.

قاضی بر سر جایگاهش نشست و دست راستش شروع به خواندن کرد.