رمان غرامت پارت 21

و به من نگاه می‌کرد..

-کجا می‌خوایم بریم؟

چمدون و دوباره روی زمین گذاشت، انگار چیزی رو یادش رفته
دوباره سراغ کمد رفت
جواب سوالم توی ذهنم نقش بست!
احتمالا می‌خواد من و ببر خونمون، آره..
چون دروغ گفتم..
قلبم شروع کرد به تند تپیدن، لبخندم حتی با کج شدن و چین خوردن گونه پردردم ولی بازم عمیق شد..
باهمین فکر دوباره گفتم:
میبری من و خونمون؟

به سمتم برگشت و تی‌شرت آبی رنگی توی دستآش و با کلافگی زیپ چمدون کشید، به زور چپوند توی چمدون

-اولا که آره میریم خونمون منتها خونه من!
دوما..

سرش و بالاگرفت و چشماش قفل چشمام کرد

-من جنازه‌اتم نمیزارم سر شونه عموهات که ببرن اون خونه، الانم پاشو علافم نکن!

قلبم از حرکت ایستاد و لبخندم جمع شد، هنوزم بی حرکت روی تخت بود و اون عصبی درگیر زیپ چمدون بود و هرزگاهی از عصبانیت نگاهی تیزی بهم مینداخت

-اَه چه همه لباس تو این گذاشتی..

لااقل هرجا بود بهتر از این خونه و مریم بود!
بالاخره باید عادت می‌کردم خونه عزیز دیگه نیست..
غم عالم روی دلم نشست ای کاش آخرین بار عزیز می‌دیدم

-تو آدم نمیشی حتما باید با چماق باهات صحبت کنم؟

تشر ترسناکش به سمتم وادارم کرد که از روی تخت بیآم پایین و روسری مچاله شده‌ام از روی زمین چنگ زدم..
کلافگی از صورتش معلوم بود، خیلی عصبی با زیپ رفتار می‌کرد اونم در عین لجبازی بسته نمی‌شد!

-خب بزار باز باشه!

سرش و بلند کردو با نگاه خیلی ترسناک نامفهوم رسوند”خفه‌شو”
حوصله انتظار نداشتم حالا که قرار بود از مریم دور بشم چه بهتر زودتر برم..
روبه روش نشستم و لبه‌های چمدون بهم نزدیک کردم و کمی از بالا فشارش دادم که لبه‌ها یکسان بشه!

-حالا ببند

زیپ و کشید و بسته شد

-اگه از اول میومدی تا الان رفته بودیم..

بی‌اعتنا بلند‌شدم، اونم دسته چمدون و گرفت باهم از اتاق اومدیم بیرون…
توی پذیرایی فقط مریم بود که از همون اول ورودمون با چشماش که برق خوشحالی توش موج میزد و وجب به وجبم گشت
وقتیم که نگاهش روی گونه قرمزم ثابت موند اون برق اونقدر درخشان شد که مهران برخلاف انتظارم بهش توپید:
چیه خوشحالی مریم؟

تو این دو روز فهمیده بودم مهران برای همه تو یک رنج بی‌اعصابه خواسته باشه یکی تخریب کنه نگاه نمی‌کنه اون کیه!
الانم مریم برای خالی کردن حرص‌اش گیرش اومد، ولی مریم کارکشته تر از این حرفا بود..
صورتش مظلوم کرد و گفت:
راستش داداش الان موسی زنگ زد که به سلامتی رسیده بندر برای همون خوشحالم..

پوزخند گوشه لبم نشست، مهران به حرفش توجهی نکرد و گفت:
ما میریم خونه، به مامان بگو!

بازم برای پاسخی از طرف مریم صبر نکرد، منم سعی کردم همقدم با مهران پیش برم که باز گیر مریم حریص نیوفتادم..

-خوب داداش شام میموندی!

خم کردم و همین طور که بند کفشام می‌بستم دهنم غیر عادی کج کردم “میموندی”!

-خداحافظ

کمر راست کردم و به صورت دمغ مریم خیره شدم، خیلی شیک ضایع‌اش کرده بود!
مهران زودتر از من از خونه بیرون زد، و از صداهای محکم برخورد در می‌شد فهمید که داره چمدون جابه‌جا می‌کنه..
منم درست روبه روی در و پشتم به مریم کردم
دستام روی سینه‌ام قفل، هنوزم نگاه سنگین مریم از پشت سر احساس می‌کردم
و لحظه آخری زمزمه آرومش:
بری که دیگه برنگردی!

دلم می‌خواست برگردم گیساش جوری بکشم که از ریشه دربیاد، که خودش زودتر رفت داخل خونه، اون یک زن پر از نفرت حریص بود!
معلوم بود از حلیمه چنین دختری..
با صدای در و قامت مهران من از فکر مریم بیرون کشید
مثل باز پرسا درحالی که در رو تو حالتی نگه داشته بود تا وجبی جای دید نداشته باشه سرتاپام و چک می‌کرد..

-تو چادر نداری؟

ابروهام پرید و خودم نگاهی به سرتاپام انداختم، خوب ساپورتم زیاد برای خیابون اوکی نبود البته اونم برای اخلاقای عموم ولی سارفونم که خوب بود..

-ندارم..

دوست داشتم بگم ایرادی توی تیپم نیست که چادر بپوشم ولی انگار با اون سیلی حساب کار دستم اومده که مهران بی اعصابه!
نفس عصبی کشید و گفت:
شلوار که داشتی..

انگشتام توی بازوم فرو کردم که باز دهنم باز نکنم و مریم خوشحال تر!
دوباره نگاه عصبی شو بهم انداخت و با تشر گفت:
سریع سوار ماشین بشی، سه ساعت مانور ندی تو خیابون شلوغه!

سری تکون دادم تا از سرم دست برداره ولی انگار دلش خیلی پُر بود..

-اون زبون دراز چندمین پیشت توی دهنت نیست تکونش بدی؟

دستام از جلوی سینه‌ام برداشتم و سعی کردم لااقل تُن صدام و پایین بیارم..

-باشه مهران، باشه!
دعوا داری؟یا دلت میخاد این گونه‌امم قرمز کنی؟

دوباره نگاه عصبی بهم انداخت و گفت:
خوبه، فکر کردم فک‌ات شکسته برای همون حرف نمیزنی!

چشمام بستم و نفس عمیق کشیدم، فکر کنم موندنم پیش مریم تا مهران به نفعم بود..
بالاخره رضایت داد و از خونه رفتیم بیرون، منم برای هم‌کلام نشدن دوباره اونم برای یک دعوا اساسی
زود داخل ماشین نشستم..
تامقصدی که مکانی بود به نام خونمون، خونه من و مهران!
سکوت توی ماشین حاکم بود و گه گاهی نفس‌های عصبی و فوحش های رکیک‌اش به ماشینا می‌شکست‌اش!
توی خیابون تقریبا سرسبز و خونه های ویلایی که هرکدوم گل و گیاه آویزون از توی حیاط داشتن پیچید
البته بخاطر تاریکی تو اون هاله ستون برق کوچه نمایان می‌شد..
ماشین جلوی در کوچک آبی رنگی که از بالای در رز رونده تاب خورده بود نگه داشت..

-پیاده شو

طبق امرش پیاده شدم که زودتر در خونه رو باز کرد، وارد حیاط شدم
یک حیاط نقلی که کنارش یک باغچه خالی بود
و یک خانه با چراغ های روشن ساخت تقریبا قدیمی روبه روم..
صدای پاهاش و چرخ های چمدون نگاهم از خونه گرفت، در محکم بهم کوبید
و داد زد:
رضا تو نیا بیرون، به حاج خانوم بگو یک چادر بیاره!

با تعجب به نیم رخ‌اش نگاه کردم، با کی صحبت می‌کرد با داد کسی از تو خونه من و به یقین آورد که داخل خونه کسیه!

-چشم داداش

بالاخره در آهنی باز شد و خانومی چادری‌و مسن از خونه اومد بیرون

-سلام پسر خوش اومدی!

-سلامت باشی حاج خانوم

“حاج‌خانوم” با لبخندی به سمت مهران به نگاهش و به من داد و گفت:
خانومته مادر؟

-بله، یاموره!

لبخند‌اش وسعت بخشید و به سمتم اومد

-سلام عزیزم، به خونه‌ات خوش اومدی..

دستم ناخودآگاه روی گونه‌ام نشست و آروم زمزمه کردم:ممنون

-بیا اینم چادر مادر..

چادر زمینه سفید و گل‌های درشت بنفش رو از‌دست‌اش گرفتم..

-چی درست کردی حاج خانوم بوش تا سر خیابون میآد!

نگاهم از حاج خانوم برداشتم و به چادر توی دستام خیره شدم، دیدن این خونه و البته مهمونای که انگار زودتر صابخونه توی خونه هستن برام عجیب بود..
قدم‌های محکم اش و بعد سایه بزرگش روی موزایک های حیاط سایه من و از بین برد..

-بده من این و ببرم مادر

-نه سنگینه خودم میارم..

حاج خانوم با اصرار چمدون گرفت، با لبخندی به سمت منِ هاج و واج رفت داخل خونه..

-بپوش بریم داخل گشنمه..

تیکه‌ از چادر توی دستم گرفت و تکونش دادم، توی دستم جابه‌جا کردم تا درست بندازم سرم که مهران زودتر از دستم چنگ زد و روبه روم ایستاد..

-من میگم گشنمه خانوم چادر چپ و راست می‌کنه..

-خوب تو برو خونه..

بی حوصله چادر روی سرم انداخت، کمی با خشم روسریم جلو کشید

-اونارم بگیر تو دستت

به لبه های دوطرف چادر اشاره کرد، توی دستم گرفتم
پشت بهم کرد و قصد رفتن کرد
قبل از رفتن سوال توی ذهنم به زبون آوردم:
اینجا خونه تویه؟

خم شد و بندهای کتونی‌اش باز کرد..

-خونمونه!
حاج خانوم مادر رضا دوستمه خونه یکم نامرتب بود اومد یکم مرتب کرد شام‌ام برامون درست کرده!

توضیح کوتاه ولی جامع بود، البته در فکرم نمی‌گنجید مهران برام توضیح بده
کمر راست کرد و گفت:بریم؟

سری تکون دادم