رمان شاه دل پارت 50

دستش را روی موهایش کشید و کنار دیوار نشست
تمام افکارش عجیب به مغزش حمله کرده بودند

آخر مگر امکان داشت!
برادرش
برادری که ادعا میکرد هیچ نسبتی با او ندارد

شاید باید میرفت!
می‌رفت تا خودش را ببینید آن وقت این شوخی مسخره به پایان می‌رسید

از جایش بلند شد و به طرف در راه افتاد

-کجا؟

صدای افرا بود که باعث شد برای چند ثانیه مکث کند
آهسته جواب داد:

-باید برم پیش حاجی

کفش هایش را پا کرد که در همین زمان کوتاه افرا هم حاضر کنارش ایستاد

-منم میام باهات

سری تکان داد و راه افتاد

……

بدون معطلی خودش کلید را در قفل چرخاند و وارد خانه شد

سکوت بود که تمام خانه را در برگرفته بود!
شاید حقیقت داشت

خانه با قبل ها زمین تا آسمان فرق میکرد

نه لاله بود نه حسین!
آنهایی که همیشه خانه ی پدرش پلاس بودند
اما باز هم خوش بین بود

مادرش از آشپزخانه بیرون آمد
با دیدن کیوان و افرا متعجب نگاهشان کرد و گفت:

-خوش اومدین

غم چهره اش در همان نگاه اول هم مشخص بود!

به آرامی سلام دادند

کیوان نگاهی به اطراف کرد و گفت:

-بابا هست؟

-اره دستشویی هستش الان میاد

بدون هیچ حرفی روی مبل نشست که همان لحظه پدرش هم رسید

او هم تعجب کرد!
تنها دست دادند و دوباره در جای خود نشستند

کیوان بدون معطلی شروع کرد:

-حسین کجاست بابا

متعجب جوابش را داد:

-امروز خبری ازش نداشتم چطور؟

اخم ریزی کرد و گفت:

-رفته؟

سوال میکرد اما حاجی هم کاملا بی اطلاع بود!

-کجا میخواست بره؟

نمیدانست.
برگه ای که به دستش رسیده بود را به سمتش گرفت و گفت:

-بخون اینو

کنجکاو برگه را از دستش گرفت و مشغول خواندن شد
اما او هم با هر کلمه اش متعجب تر از قبل میشد

در نهایت برگه را روی میز پرت کرد و با اخم گفت:

-هرگز نمیتونه همچین کاری بکنه

حسین طرف حسابش حاجی بود!

-چرا رو اسمت تاکید کرده بابا

کیوان تنها بچه ای بود که برایش باقی مانده بود
شاید اشتباهاتش بود یا شاید سرنوشت!

-برمیگرده به گذشته اما شاید کار حسین نباشه

باز هم اعتماد های اشتباه.

-چه گذشته ای بوده که باعث شد خواهرم به خاطرش بمیره؟

صدایش میلریزید و حالش هیچ خوب نبود

حاجی برای مدت طولانی سکوت کرد و در نهایت تسلیم اعتراف شد:

-حسین برادر تنی تو نیست کیوان و اینم داستانی داره برای خودش

در سکوت تنها منتظر ادامه ی حرف هایش بود:

-اون سالها من و پدرش باهم دوست بودیم و ی مدت سر ماجرایی قهر شدیم اما خب زمان زیادی طول نکشید
برای آشتی پیش قدم شدم و ناهار دعوتش کردم رستوران
البته به سختی قانع شد و اومد باهام حالا بماند که دوست شدیم و چند ساعتی قهوه خونه گپ زدیم
اما خب کاری خارج از شهر براش پیش اومد و چون عجله داشت ماشین منو گرفت و رفت
از شانس بدش تو راه تصادف کرد و مرد
برادری نداشت و ماهم بچه نداشتم
حسین رو که ۱۰ سالش بود به فرزندی قبول کردیم
شاید حسین منو مقصر مرگ پدرش می‌دونه شاید تلافی کرده نمیدونم پسرم نمیدونم‌

بغض صدایش اجازه نداد بیشتر از آن حرف بزند بی هیچ حرف اضافه ای از خانه خارج شد و او را میان تعجب و بهت خودش تنها گذاشت!

…..

ساعت ها در خیابان قدم زدن هم حالش را خوب نکرد
تنها به خاطر خستگی افرا بود که به خانه برگشتند

سرش درد میکرد و گرسنه اش نبود
بعد از عوض کردن لباس هایش روی تخت دراز کشید و فکر کرد به تمام این روزهایش..!

اما فکر و خیال تنها سردردش را بیشتر میکرد

حضور افرا را که کنارش احساس کرد به سمتش چرخید و آرام زمزمه کرد:

-ببخشید امروز حسابی خسته ات کردم

لبخند محوی زد که در آن تاریکی اتاق دیده نمیشد

-هرکاری بتونم واست میکنم کیوان

کیوان در سکوت آغوشش را باز کرد و زمزمه وار گفت:

-بیا اینجا

خستگی هایش در آن آغوش گرم و مهربان به کلی فراموشش میشد!

موهایش را نوازش کرد و بعد از کلی فکر در نهایت آرام کنار گوشش گفت:

-نظرت درمورد حرف های دکتر چیه؟

خجالت می‌کشید اما باز هم جواب داد:

-من نظرم مثبته اگر تو مشکلی با بچه نداشته باشی

دست از نوازش موهایش کشید و گفت:

-شاید همه چیز بهتر شد

موافقت هر دو اعلام شده بود و چه چیزی زیباتر از این!

دستش را روی یقه ی لباسش گذاشت و دکمه هایش را باز کرد

عشق و خجالت درهم آمیخته بود و لحظات را برای هردویشان شیرین میکرد

نوازش هایش در تاریکی اتاق عجیب به
دلش می‌نشست.

در آخر زیبا بود این حس شیرین عشق و مهربانی!

(کامنت های شما بهم انرژی میده پس فراموش نکنید لطفا)