رمان در پرتویِ چشمانت پارت۵۵

از زیر کرسی بلند شد و به طرف اتاق رفت
در اتاق را پشت سرش بست و چون تماس قطع شده بود مجبور شد خودش زنگ بزند

از میان مخاطبینش سلطانی را پیدا کرد و تماس را برقرار کرد

سلطانی در حالی که داشت با رئیسش بحث می کرد گوشی را از جیبش خارج کرد و آیکون سبز را کشید

گوشی را کنار گوشش گذاشت و گفت:

_ سلیمی کجایی تو ؟ چرا غیب میشی؟

سپهر با سرفه برای صاف کردن صدایش گفت:

_ چی بگم مارو گرفتن من خبر نداشتم رهام محموله رو به شما داده

سلطانی _ خیله خب ببین من با پلیسا هماهنگ کردم رد گوشیتو زدن ولی خیلی نتونستن محل دقیق پیدا کنن

سریع گفت:

_ نه اونا اونجا نیستن جایی که ما بودیم یه انبار مغازه بود احتمالا بعد ما اونام رفتن ولی فک کنم دم خونه رهام و آتوسا باشن

سلطانی پرسید:

_ الان شماها خونه این؟

جواب داد:

_ نه ما طالقانیم

سلطانی نفسی گرفت و لب زد:

_ همون طالقان بمونین فعلا خودم خبرتون میکنم

با نگاهی به اثری که قدمت هزارساله داشت زمزمه کرد:

_ رئیس طالقانن!

صورتش به سرخی گرایید
توپید:

_ کجای طالقان؟

نگاهی به ظروف قدیمی کرد اما زیر چشمی اطراف را زیر نظر داشت
لب زد:

_ نفهمیدم رئیس

تماس را قطع کرد و ماشین را به سمت موزه راند

این قائله را باید به نفع خودش تمام‌می‌کرد
مشت را با عصبانیت پایین آورد که محکم بر ران پای سهراب خورد

شوکه از خواب بلند شد و خیره به رانش شد
چرا درد گرفت؟

عصبی رو به پوریا غرید:

_ تو زدی؟

در جوابش داد زد:

_ از صبه دارم سگدو میزنم که تو کپه مرگتو بزاری؟

و فشار بیشتری به پدال گاز داد
باید تا قبل از خروج سلطانی خود را به موزه می رساند
شاید می توانستند از طریق سلطانی به آن انترهای فراری برسند

زیر لب با خود زمزمه کرد:

_ دستم بهتون برسه فقط!

سهراب زمزمه اش را شنید و تکیه سر به پنجره جواب داد:

_ دستتم برسه هیچ غلطی نمیتونی بکنی

هیچ فعالیت جز روی مخ رفتن نداشت!
از اولی که وارد ماشین شدند فقط او را تخریب می کرد
هیچ خری در آن طویله پیدا نمیشد که یک احمق را مافوقش کرده بودند؟!

جوابش را نداد و نگاهش را به مسیر پیش رویش دوخت
چراغ قرمز هارا رد می کرد و از میان ماشین ها لایی می کشید
قوانین رانندگی را علنا زیر پایش له کرد!

صبحانه را روی همان کرسی چید و می دانست کسی حاضر به بیرون آمدن از زیر این گرمابه نیست!

رهام آوازخوان از دستشویی خارج شد و دستی به صورت خیسش کشید
در حینی به سمت کرسی می رفت تلاش سارا را برای بیدار کردن برادرش دید

چادر رنگی سارا را گرفت و کنار کشیدش

سارا به خیال کرد رهام می‌خواهد رد شود برای همین با تعجب گفت:

_ خب از اونور برو!

چند قدم عقب رفت و ناگهان سرعتش را زیاد کرد و سپهر را مانند جنازه ای زیر پایش لگد کرد
تعادلش بهم خورد و نتوانست خود را نگه دارد
پاهایش روی سپهر ماند و دستانش به دکمه صدا گرامافون خورد
آهنگ ملایمی داشت پخش می شد و با برخورد دستش به دکمه صدا زیاد شد

آتوسا با وحشت از خواب بلند شد و ملافه را کنار زد
کنار زدن ملافه همانا
بهم خوردن سفره صبحانه همانا!

سپهر چندش وار پاهای خیسش را کنار زد و بلند شد

تمام این وقایع کمتر از یک دقیقه زمان برد
رهام آرام سرجایش نشست و کم کم به زیر کرسی می خزید

با عصبانیت بر سرش کوبید و دست دردناکش بیشتر درد گرفت
اما دلش آرام نمی گرفت برای همین موهای سیاه رهام را در چنگش گرفت و تکان داد
ملافه را روی سرش انداخت و مشتی هم رویش کوبید

سارا خطاب‌ به برادرش گفت:

_ کشتیش ولش کن!

زمزمه کرد:

_ بمیره راحت شیم

سارا بلند شد و سمت آتوسا رفت
قلبش هنوز تند می زد
شانه هایش را گرفت و ماساژ داد

این پسر اگر یک روز ساکت یکجا آرام می نشست قطع به یقین یا مرده بود یا اصلا رهام نبود!

اشتهایشان باز شده بود نه خیلی اما بهتر قبل بودند

زینب شیشه شیشه شیر را برعکس کرد قطره پشت دستش ریخت
زیاد داغ نبود

به سمت اتاق رفت و در را باز کرد
ارمیا روی تخت دراز کشیده و دانیال را روی سینه اش نشانده بود
ادا در می آورد و دانیال غش غش می خندید
جوری می خندید که هرکسی را مجاب به خندیدن می‌کرد!

با قدم های آرام به سمتشان رفت

ارمیا با هیجان رو به او کرد گفت:

_ بیا نگا چطوری بابا میگه!
دانیال ..دانیال بگو بابا بگو

دانیال سرش را به سینه ارمیا چسباند و لب باز کرد:

_ بَّ بَه

کلمه اش طعم قند داشت

دستش را به ریش ارمیا رساند و محکم کشیدش
علاقه خاصی به کشیدن ريشش داشت!

الهه خانوم نمازش را تمام کرد و بلند شد
به سمت اتاق پسرش رفت و به چهارچوب در تکیه داد
بعد از آمدن دخترش باید سریع ترتیب عروسی پسرش را بدهند
آنقدر مشغول بودند که اصلا متوجه حضورش نشدند

لبخندی زد و به سمت آشپزخانه رفت
آرمان و کسرا امروز آشپزی می کردند و طبیعی بود اگر آشپزخانه فراتر از حد بهم ریخته شود

رو به هردو گفت:

_ بعد از اختراعتون همه اینجارو تمیز میکنین

کسرا اعتراض کرد:

_ آبجی این پسرتو میکشمش!

با خنده پرسید:

_ چرا؟

کسرا قیافه تخسی گرفت و رو به آرمان که متمرکز بر قاچ کردن سوسیس بود گفت:

_ هرچی میگم فلفل نداره اومده یه مشت فلفل ریخته

و در پایان لگدی به صندلی آرمان زد

اسم طالقان را چند بار با خودش زمزمه کرد
طالقان؟
سلیمی؟

جرقه ای در ذهنش خورد
در آن روزهایی که باهم دوست بودند چندباری سپهر اسم خاله اش که در طالقان زندگی می کرد را برده بود!

لبخندی زد
دیگر نیازی به تعقیب سلطانی نبود
سریعتر از همیشه به هدف رسید!