رمان بوی گندم پارت ۵۷

پشت كاجستان ، برف.
برف، يك دسته كلاغ.
جاده يعني غربت.

باد، آواز، مسافر، و كمي ميل به خواب.
شاخ پيچك و رسيدن، و حياط.

من ، و دلتنگ، و اين شيشه خيس.
مي نويسم، و فضا.
مي نويسم ، و دو ديوار ، و چندين گنجشك.

يك نفر دلتنگ است.
يك نفر مي بافد.
يك نفر مي شمرد.
يك نفر مي خواند.

زندگي يعني : يك سار پريد.
از چه دلتنگ شدي ؟

دلخوشي ها كم نيست : مثلا اين خورشيد،
كودك پس فردا، كفتر آن هفته.

يك نفر ديشب مرد
و هنوز ، نان گندم خوب است.

و هنوز ، آب مي ريزد پايين ، اسب ها مي نوشند.

قطره ها در جريان،
برف بر دوش سكوت
و زمان روي ستون فقرات گل ياس

*****************

گهواره را تکان داد و زیر لب مشغول لالایی خواندن شد پسرکش در خواب هم لبخند به لب داشت مشتش را کنار دهانش گذاشته بود و آرام خوابیده بود

گاهی وقت ها بعد از خوابیدنش هم مینشست بالای گهواره اش و بهش خیره میشد

در دل هزاران بار خدا را شکر میکرد ،

چقدر دوستش داشت گریه هایش هم برایش شیرین بود بچه اش شب ها خواب نداشت و به جایش روزها میخوابید

آن روز وقتی از بیمارستان مرخص شد پدرش در گوش پسرکش اذان گفته بود چه لحظه شیرینی بود

گاهی وقت ها حرصش میگرفت این بچه اصلا شبیهش نبود ، هر چه که میگذشت شباهتش به آن مرد نمود پیدا میکرد ؛ به آن مردی که سه ماه بود رفته بود انگار سرنوشت آن مرد هم اینطور بود که برود و جا بگذارد هر آنچه که در اینجا از خود دارد !

اگر این بچه را میدید باز هم میرفت !

به خودش تشر زد بیاد که چی بشه اصلا همون بهتر پسرکم فقط مال خودمه

آن مرد هیچ نسبتی با این بچه نداشت اگر حس تعلق خاطری در دل داشت میامد و یک سری میزد ولی حتما برایش مهم نبود

پس چرا آن روز..

آخ که انگار آن روز یک رویایی بیش نبود خودش هم نمیدانست چرا جلویش را نگرفت آن ها دیگر هیچ نسبتی با هم نداشتن ولی اجازه داده بود او را بغل کند ، در آن لحظه هیچ قدرتی نداشت حالش خراب بود آخ از آن روز کذایی که هنوز هم با یادآوریش تنش میلرزید

از پدرش دلخور بود چطور به آن مرد اجازه داده بود برای خواستگاری ، واقعا چه فکری کرده بودن مگر میتوانست ازدواج کند او که قلبی برایش نمانده بود بعد از آن زندگی دیگر میتوانست آشیانه ای برای خود درست کند ؟

نه ممکن نبود علیرضا هم بیخود پافشاری میکرد او همه هم و غمش این بچه بود و بس ، کلی کار نکرده داشت کاش میتوانست برود یک جای دور که دست هیچکس به خودش و طفلکش نرسد

ولی با یک نوزاد کجا پا میشد میرفت با این اتفاقات هم نمیتوانست پایش را از خانه بگذارد بیرون خانواده اش عقیده داشتن او به علیرضا جواب مثبت دهد

همین دیشب بود که مادرش آمد اینجا و گفت

( _تا کی میخوای به فکر زندگی قبلیت باشی ، میبینی که اون رفته سر زندگی و کار خودش ،
تو یه بچه داری دختر تا ابد که نمیتونی همینطور بمونی )

بغض گلویش را گرفت همین یکماه پیش بود که خانواده کیانی برای دیدن بچه اش آمده بودن همانجا بود که شنید آن مرد با دختری نامزد کرده بود ، یک دختر غربی‌..‌ چطور میتوانست !!!

آه گندم احمق فکر کردی مثل توعه حتی هنوز هم فراموشش نکردی به قول مادرت اون رفته دنبال زندگیش تویی که نمیتونی از فکرش دربیای

گهواره را تندتر تکان داد

حرفهای پدرش در سرش رژه میرفت

《 _تو دخترمی ، پاره تنمی قدمت تا عمر دارم سر تخم چشمام…ولی دختر گلم من به فکر تو و این طفل معصومم‌‌…بعد ما چطوری میخوای تنهایی بار این زندگی رو به دوش بکشی…تو به یه نفر نیاز داری که مسئولیت ها رو تقسیم کنی و بندازی روی شونه‌اش 》

اشکهایش روی صورتش روان شد

حتی حاج رضا هم به این وصلت راضی بود

《 _دخترم سرنوشت اونجور که ما میخوایم رقم نمیخوره عمرتو هدر نده پاسوز کسی نشو که دنبال عیش و خوش گذرونیشه ، اگه میلی به این ازدواج داری من مثل کوه پشتتم نگران هیچی هم نباش 》

نفس جانسوزی کشید و با پشت دست اشکهایش را پاک کرد

باید چکار میکرد چه چاره ای میاندیشید ؟
یک بار عشق را انتخاب کرده بود و این بلا سرش آمده بود حالا باید منطقش را به کار میگرفت

یعنی علیرضا پدر خوبی برای پسرکش میشد ؟

بغض داشت خفه اش میکرد لعنت بر این دنیا که با او سر بازی داشت مگر چه گناهی کرده بود که مستحق این همه عذاب و سختی بود

اصلا اگر ازدواج نمیکرد چی میشد !!

به پدرش گفته بود

《 _مگه همه زن ها قراره ازدواج کنند من نمیخوام پدر همه فکرم این بچه ست…شاید دارم اشتباه میکنم…شاید حق با شماست ولی حاج بابا من خیلی وقته سوختم و دم نزدم…خاکسترم به درد کسی نمیخوره…همه زندگیم آرشمه 》

آن روز پدرش در جواب فقط آهی کشیده بود و با افسوس سر تکان داده بود

تمام زندگی او هم دخترکش بود نمیخواست بیش از این بسوزد ، فکر و ذکرش این بود که طعم خوشبختی را بچشد

علیرضا پسر خوبی بود آنقدر مرد بود که پای خطاهای یک نفر دیگر میخواست بایستد نه منتی نداشت عاشق دخترش بود ، پاک و سر به زیر
مثل آن مرد نبود که با رفتارهایش قلب دخترکش را تکه تکه کند

گلرخ خانم چپ میرفت راست میرفت از آن خانواده تعریف میکرد انگار تمام هدفش شوهر دادن دخترش بود !

آن اوایل به گندم حق میداد که نتواند درست فکر کند ولی آخر الان که آن مرد هم ازدواج کرده بود دیگر برای چه مانده بود ، یکسال از طلاقش میگذشت و او میخواست با یک بچه چطور در این جامعه زندگی کند تمام ترس و دغدغه اش همین بود

**************

صدای زنگ گوشیش داشت روی مغزش راه میرفت هر که بود دست بردار نبود

حتی حوصله این را نداشت برود قطعش کند عصبی زیر لب فحشی داد و دستش را به طرف پاتختی درازکرد

با همان چشمان بسته گوشیش را چنگ زد و صدایش را خفه کرد بالش را روی سرش فشرد چشمانش گرم خواب شده بود که این بار صدای آدرین بلند شد

_ امیر…امیر کجایی تو ؟

هوففف نه مثل اینکه خواب به او نیامده بود تمام دیشب را بیدار مانده بود و یک روز تعطیل میخواست کپه مرگش را بگذارد که آن هم خراب شده بود

با نچ نچ سرش را تکان داد و وارد اتاق شد

_به به…به به…ساعت خواب داداش

چشم غره اساسی بهش رفت و از روی تخت بلند شد

زیر لب همانطور به زمین و زمان فحش میداد آدرین هاج و واج تکیه به دیوار داده بود

_داداش حالا چرا به خودت فحش میدی ؟

با حرص به سمتش برگشت مثل بمب منفجر شد

_چیه هی یکساعته منو صدا میکنی…نه کارتو میگی نه میزاری یه خورده بخوابم ، اَه چه غلطی کردم با تو همخونه شدم….همین فردا میرم املاکی یه خونه میخرم از شر تو یکی راحت شم ، اینجا هم ارزونی خودت

ابروهایش بالا پرید مثل اینکه از دنده چپ بلند شده بود البته این حالتش عادی بود اگر اخلاقش خوب میشد باید بهش شک می‌کرد ولی آخر او که تازه صدایش کرده بود

_عا…راستی….

عصبی سرجایش ایستاد ولی برنگشت

_هان بگو چه مرگته

لبش را گزید تا صدای خنده اش بلند نشود بدجور سگ شده بود

تکیه اش را از دیوار گرفت و به طرف در رفت

_ سعید بهم زنگ زده بود میگفت کارت داشت جواب ندادی….هر وقت اخلاقت خوب شد یه زنگ بهش بزن

این را گفت و از اتاق بیرون رفت

برگشت و نگاهش را به در بسته داد نفسش را در هوا فوت کرد و به طرف گوشیش رفت چند تا میسکال ازش داشت با چهار تا پیام‌ همه هم از سعید بود

پوزخندی زد چه شده بود که به یادش افتاده بود پیام ها را نخوانده حذف کرد خواست گوشیش را خاموش کند ولی با خودش گفت حتما کار مهمی داشته که بعد از سه ماه بهم زنگ زده

شماره اش را گرفت و گوشی را دم گوشش گذاشت

همان لحظه صدای دادش در گوشش پیچید

_مرد حسابی زنده ای یا مرده…اون گوشیتو نمیتونی جواب بدی…صد بار بهت زنگ زدم دِ آخه مگه نمیشنوی ؟

اخمهایش در هم رفت با لحن سردی جوابش را داد

_تو فرض کن مرده…کارتو بگو

ساکت شد و نفس عمیقی کشید

لحنش حالا آرامتر شده بود

_کجایی ؟

پوزخند بدتری زد این دیگر چه سوالی بود

_برای احوالپرسی و این چیزا که زنگ نزدی زود باش کارتو بگو

پوفی کشید

_ببین امیر آره تو راست میگی برای این چیزا زنگ نزدم…خاله ریحانه همه چیو بهم گفته…فقط دستم بهت نرسه میدونم باهات چیکار کنم

چشمانش را تنگ کرد

_چی ؟؟ از مادرم چی شنیدی درست صحبت کن ببینم

_خوب میدونی دارم چی میگم درکت نمیکنم چرا اینکارا رو میکنی ، اصلا میدونی داری چه بلایی سر خودت میاری تو یه دیوونه ای

نیشخندی زد

_خب حالا که همه چیو میدونی اینم بدون که من برای کارم دلیل دارم ، توام بهتره دخالت نکنی اگه یه ذره رفاقت تو وجودت هست

آمپرش بالا زد

_دِ احمق تو اصلا میفهمی داری چی میگی ؟
من اگه رفیقتم میدونم باید چیکار کنم دوباره گند نزن تو زندگیت مرد…یه تنه داری زندگیتو به فنا میدی به فکر خودت نیستی به فکر این زن و بچه ات و باش

تلخ خندی زد

_اونا بدون من بهتر زندگی میکنند نگران نباش

_دِ نه نمیفهمی کاری نکن پشیمون بشی امیر اونوقت باید تا عمر داری حسرت بخوری

گوشه لبش را عصبی جوید حوصله حرفهایش را نداشت چه پشیمانی ، از چه حرف میزد !!

_بهتره قطع کنی رفیق چون من حوصله این حرف های چرندتو ندارم

صدای دادش بلند شد

_حتی اگه بشنوی گندم داره ازدواج میکنه

گوشی در دستش خشک شد

گوشهایش زنگ زد

این جمله چند بار در ذهنش تکرار شد تا توانست معنیش را حلاجی کند

حس کرد از بالای کوه به دره سقوط کرد دست بر گلویش گرفت تا راه نفسش باز شود

صدای الو الو گفتن های سعید را میشنید ولی نمیتوانست جوابش را بدهد

روی میز خم شد و دستش را رویش گذاشت تا بتواند تعادل خود را حفظ کند سرفه های خشک و بی وقفه از دهانش خارج میشد

آدرین با نگرانی وارد اتاق شد

با دیدنش سراسیمه لیوان آبی برایش ریخت و به سمتش رفت

_چیشده امیر بگیر اینو

صورتش کبود شده بود و رگ های گردن و پیشانیش برجسته شده بود سینه اش به
خس خس افتاده بود

آدرین کلافه شانه اش را گرفت و لیوان را به لبش نزدیک کرد

_از بس اون سیگار کوفتی رو میکشی اینطوری شدی ، بیا اینو بخور بریم دکتر

با زور چند جرعه از آب را خورد دستش را پس زد و روی تخت نشست

_نه نمیخواد برو تنهام بزار

_آخه این…

فریادش بلند شد

_بهت میگم گمشو برو بیرون

عصبی پوفی کشید

لیوان را روی میز گذاشت و به طرف در رفت

_هر وقت حالت بد بود بهم بگو

سرش را تکان داد تا برود صدای بسته شدن در که آمد اولین کاری که کرد تیشرتش را از تن کند و خود را روی تخت رها کرد

انگار داشت خفه میشد همه چیز تازه داشت برایش روشن میشد

نه امکان نداشت ، گندم نه…نه اون حق نداره

به خودش تشر زد چرا نداره چیه انتظار داری منتظر تو ابله بمونه !

سرجایش نیم خیز شد و قاب عکس را از زیر پتو برداشت تنهاییاش را با همین تک عکس پر میکرد قلبش تیر کشید

دستی بر قابش کشید

نه لعنتی تو نمیتونی جز من عاشق کس دیگه ای شی….دروغ میگن…مرد تو منم ، مگه نه ؟ اصلا مگه میشه….!!!

صدای خنده هایش ، امیر ارسلان گفتن‌هایش چشمان عسلیش….با چشمانی که رد اشک درش نشسته بود به صورتش خیره شد

نه عشق من میخوای بازیم بدی…میخوای منو نابود کنی…میدونم تو اهل رفتن نبودی من آدم بده بودم تو نمیتونی ، چطور بعد من میخوای …

دستش کنار پایش مشت شد حتی از فکرش هم دیوانه میشد باید مطمئن میشد ، باید میفهمید کدام مردی به خود اجازه داده بود که به خواستگاری گندم برود

سریع شماره ساحل را گرفت او بهتر خبر داشت با سه بوق جواب داد

صدایش متعجب بود

_امیر تویی ؟

_ساحل خوب گوش کن بهت چی میگم

_چیشده داداش چرا صدات اینطوریه اتفاقی افتاده ؟

چشمانش را با درد بست

_یه دقیقه حرف نزن، ببین چی میگم

با ترس ساکت شد و گوش به حرف های برادرش داد انگار فصل جدیدی داشت از زندگیش رو میشد علیرضا همان پسر پاچه خوار و مذهبی بازار به خود چنین جرئتی داده بود !!

دور از چشم او داشت چه اتفاقی میفتاد !!

پشت تلفن با پدرش فقط عربده میزد و خط و نشان میکشید

_من پام به اونجا میرسه اونوقت احد و ناسی نتونه جلومو بگیره ؛ بد بازی راه انداختین…
بد بازی

حاج رضا چشمانش را بست و خونسرد گفت

_این بازی رو تو راه انداختی…چیه تازه فهمیدی داره چه بلایی سر زندگیت میاد ؟ گندم هر چی بگه همون میشه…ما همه به نظرش احترام میزاریم توام وقت زیاد داشتی منتها سرت باد داشت فکر کردی همیشه میمونه نه ؟

حرفهای پدرش داشت دیوانه اش میکرد چنگی به موهایش زد و عصبی از لای دندان هایش غرید

_نمیتونین با من اینکارو کنین

نعره زد

_دِ غلط کرده با خانواده اش…من اجازه نمیدم

اخمهایش درهم رفت

_تو کی باشی…به اجازه تو نیازی نیست…گندم پدر داره ، خودش عقل داره…بهتره بدونی هیچ نسبتی باهاش نداری

عین انبار باروت منفجر شد

_ منِ بی غیرت پدر بچه شم ، میفهمین پدر
بچه اش….کور خوندین نشونتون میدم هم به شما هم به اون گندم…لازم باشه سر اون بی ناموس رو میبرمو میزارم جلوتون

تلفن را از گوشش فاصله داد و سرش را با افسوس تکان داد بالاخره فهمیده بود بالاخره به خودش آمده بود اما چقدر دیر

ریحانه خانم توی درگاه در ایستاده بود و بیصدا اشک میریخت

امیر جنون بهش دست داده بود فریاد میزد و تمام وسایل اتاقش را میشکست هیچکس جلو دارش نبود عین شیر زخمی نعره میزد و به زمین و زمان فحش میداد

آدرین سعی میکرد جلویش را بگیرد ولی کاری از دستش ساخته نبود کسی جلودار این مرد نبود این مرد زخم خورده

با چشمانی به خون نشسته قاب عکس را جلوی صورتش گرفت

_بگو دروغه…بگو لعنتی

چیزی جز سکوت جوابش نبود دستانش میلرزید همانجا کف اتاق با زانو افتاد

همینو میخواستی مگه نه…که زمین بخورم که بشکنم ، غرورم خورد شد به هدفت رسیدی منو بدجور شکستی

این بار میمیرم بدون شک برایت

صد بار از حس جدایی گفته بودی

جدی ندانستم فقط کردم رهایت

تقدیر گرچه چیز زیبایی نمیخواست

من دوستت دارم بدان تا بی نهایت

هق هق مردانه اش را خالی کرد چرا با خود فکر کرده بود گندم‌ میماند به خیالش مثل گذشته در انتظارش بود ؟

آن زمان با خود میگفت گندم همیشه هست بعد هر غلطی که میخواست میکرد لعنت بر خودش و آن ذات کثیفش چکار کرده بود گندمش را خود از خود گرفته بود بی آنکه بفهمد