رمان شاه دل پارت 54

کیوان با همان چشم های بهت زده و سردش زمزمه کرد:

-ولی امکان نداره!

دکتر گویا وقت زیادی برای آنها نداشت برگه ها را به سمتشان گرفت و گفت:

-بفرمایید

افرا همان طور مات حرف ها و حرکات دکتر بود
اما کیوان زودتر به خودش آمد
از جایش بلند شد و دست افرا گرفت و در عرض یک دقیقه از اتاق خارج شد

حرف نمیزد
شاید حالش خوب نبود!

از راه رو گذشت و در نهایت از بیمارستان خارج شد
کنار سطل زباله ایستاد

افرا گویا تازه موقعیت را درک کرده بود که متعجب نگاهش کرد
اما کیوان هیچ توجهی به چشم های بهت زده اش نمی‌کرد

برگه های آزمایش را بدون معطلی داخل سطل انداخت و راه افتاد

چه دلیلی داشت با خودش به خانه ببرد؟!

شاید تظاهر میکرد که حالش خوب است!
کاش حاجی هرگز حرف بچه را پیش نمی‌کشید.
چند سالی بدون مشکل زندگی کردن که گناه نبود
شاید در بی خبری تمام خوشبخت می‌بودند.

در تمام طول راه سعی کرد سکوت کند

…….

کیوان از لحظه ی ورود در سکوت روی مبل دراز کشید بود و لام تا کام حرفی از دهانش خارج نمیشد

نباید الان به فکر افرا باشد؟
نباید فکر کند که برای او از همه چیز بدتر است که مادر نمیشود؟
چرا او را نمی‌دید؟!

سعی کرد بغض نکند
سفره ای که از ظهر روی زمین مانده بود را برداشت و همراه ظرف های کثیف به طرف آشپزخانه رفت.

روی تمام کابینت ها پر بود از ظرف های کثیف و نشسته ولی مهم بود؟

دلش گرفته بود و حوصله ی هیچ کاری را نداشت
کنار کابینت روی زمین نشست و سرش را روی زانوهایش گذاشت

گریه کردن در آن لحظه تنها کاری بود که حالش را بهتر میکرد
بغضش به آرام ترین حد ممکن شکست و غصه هایش را بیرون ریخت

سرش همان طور روی زانوهایش بود که با احساس دستی روی موهایش سری سرش را بالا گرفت

کیوان کنارش نشسته بود و با اخم نگاهش میکرد

-چرا گریه می‌کنی مثلا؟

دلیلش مشخص بود
بینی اش را بالا کشید و گفت:

-تو که بهتر از من میدونی

نزدیکش شد و سرش را در آغوش کشید
همان طور که نوازشش میکرد گفت:

-مهم نیست خوشگلم اصلا مهم نیست

مهم نبود و آن طور بغض کرده بود؟

سرش را بالا گرفت و در چشم هایش خیره شد

-ولی مگه میشه بچه نداشته باشیم کیوان

پشت بند حرفش با صدای بلندی گریه اش را از سر گرفت

-میریم ی بچه دیگه میاریم

چند ثانیه سکوت کرد و دوباره گفت:

-اصلا دوتا میاریم که بچه مون تنها نباشه

اما هیچ کدام از حرف هایش تسکین نبود برای قلب شکسته اش
گریه هایش قلب کیوان را هم به درد می آورد

با صدای عصبی که تنها برای آرام کردنش بود گفت:

-گریه نکن میگم ی کاری میکنیم دیگه

هق هقش آرام تر شده بود نگاهی به صورت کیوان انداخت
نیاز داشت در آغوش برای ساعت های طولانی گریه کند

محکم بغلش کرد و سرش را روی شانه اش گذاشت
کیوان سعی داشت آرامش کند
با شیطنت کنار گوشش زمزمه کرد:

-اینجا نه،حسابی خستم پاشو بریم بخوابیم

با آستین اشک هایش را پاک کرد و سری از آغوشش خارج شد

-پاشو برو هزار تا کار دارم

اما قبل از آنکه قدمی بردارد کیوان مچش‌ را گرفت.
چشمکی زد و گفت:

-نه دیگه دیره فعلا باید بیای

بیخیال کارهایش با همان بغض ته گلویش همراهش راه افتاد
کار هایش را بعدا هم می‌توانست انجام دهد
….

(کامنت فراموش نشه ✨)