رمان غرامت پارت 6

چندبار حرفش را حلاجی می‌کنم، من صلح‌اش را دوست داشتم منتها قوه عقلانیم این را نمی‌فهمید که چرا من باید این موضوع را بدآنم..

-می‌دونم، تو ناز پروده عموهاتی و عزیزت، ولی بالاخره که باید بری خونه بخ..

کارخانه پیچ و خم مخم به آنی از حرکت می‌ایستد، بدنم را به عقب می‌کشم که عمو ترسیده حرفش را قطع می‌کند صدایم می‌لرزد و وحشت دارد هضم حرفش زیادی سخت نیست؟

-چی..میگی عمو..

تُن صدایم بالا می‌رود، عمو چشمانش رنگ می‌بآزد و پر از غم می‌شود اینبار مکث را کنار می‌گذارد..

-دخترم راهی نمونده، به ولله من نخآستم تو توی قضیه بآشی، ولی بابا جان اونا دل خوشی از سمیرا ندارن خانواده هاشم‌ام که دیگه دختر نداره!

من می‌لرزیدم از ترس او خودش را محاکمه می‌کرد، بدن لرزانم را اجبارن بالا کشیدم که طره ای از موهایم روی شانه‌ام ریخت..

-بابا جان اگر اینکار نکنی مالک حسن و می‌کشه، اگه فرشته بشه زن حسن، جون مالک وصل فرشته‌اس دیگه شوهر خواهرش و که نمی‌کشه!

حال بهم‌پیچ خورده‌ام دست خودم نیست، صدای لرزان را بالا میآورم

-خوب فرشته بشه زن عمو حسن…به من چه..

اینبار عمو هم مثل من برمی‌خیزد و چشمانش پر می‌شود از خواهش

-عمو جون اونا پسر نوجونشون پرپر شده، حلیمه به زور راضی شد
به شرطی که…
دختر علی زن مالک بشه!

از حرص دستانم را بند گیس هایم می‌کند و می‌کشم

-به من چههه

عمو جلو می‌آید دست هآیم را میگیرد، اینبار لحنش هم خواهش گونه‌است..

-به عمو حسن‌ات فکر کن، به سختی حلیمه راضی شد نکن این فرصت و از دست نده!

همه چی برایم گنگ است(دخترعلی زن مالک بشه) در سرم چرخ می‌خورد.
فرشته می‌آمد که گروی جآن حسن باشد، من گروی کدام جآن بودم؟
فشار دستآنم روی گیس هایم بیشتر می‌شود، حرف های عمو برایم گنگ تر..
همچی برایم یک شک بزرگ بود..
مردن میثاق..
عربده مالک و مهران..
وعده مرگ عمو..
بی‌خبریم..
کما رفتن عمو سجادم..
حالا زنِ‌مالک شدن!
گونه‌ام به آنی می‌سوزد، فکم به سمتی می‌چرخد
کم‌کم زمآن برایم جریان پیدا می‌کند..
قدرت از دستانم می‌‌رود، دستی موهایم را بیرون می‌کشد..
تن بی‌جانم را کسی می‌گیرد و خاموشی..

***

زانوهآیم را درآغوش گرفتم و اشکانم تِلک تِلک از گوشه چشمانم می‌ریزد،آرام زیر لب زمزمه می‌کنم:

بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود
دیده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو
گوش طرب به دست تو بی‌تو به سر نمی‌شود

هق آرام‌ام در گلویم خفه می‌شود، از دیشب و حرف هآی عمو مرتضی من خودم را در اتاق زندانی‌کرده‌ام!
نمی‌دانم قصد و هدفم چیست؟
مدیون جآن عمویم باشم که اگر حتی به آن فکر کرده‌ام..
تنها چیزی که مرا سوزآند بی کسیم بود!
کَسم، پشت و پناهم همآنی که میگفت
گرداگرد شهر می‌گردد تا شاهزاده را برآیم پیدا کند،
همآنی که می‌گفت هر کس تو رو بخآهد
اول باید امتحانش جآی من پس بدهد!
حالا نبود که ببیند مرا برای مالک خواستن، همآنی که قصد جآنش را دارد!
در این چندساعت فقط این را از خودم میپرسم!
من قراره است بهای جآن میثاق پا در آن خانه منحوس بگذارم؟!
من چطور با چشمآن پر از نفرت هر روز آنها سر کنم مگر آن سوز نفرت چشمآن مالک و مریم از یادم می‌رود..!
آرام در کوبیده می‌شود و بعد صدای لیلا بانو

-زن‌عمو جآن، عموت میگه زود فکرات بکن لااقل تا شب جواب بده میگه مالک دوست و رفیق زیاد داره………
زبونم لال جای حسن و حسین و پیدا می‌کنه!

هق‌‌ام اینبار با صدا بیرون می‌جهد

-عزیزم شکنجه گاه که نمی‌خآی بری، ببین فرشته برای نجآت جون داداشش بی چون و چرا قبول کرده!

از شکنجه گاهم بدتر است آنجا، مگر حلیمه با عزیزم قیاس می‌شود؟
یا مالک با عمویم؟
یا حتی مریم با سمیرا؟
اصلا آن ها فرسنگ ها باهم فاصله دارند!

-یامور به عمو حسن‌ات فکر کن، به حسین حقِ رویا نیست بی پدر بمونه!

راهی نیست باید فدآ شوم، هق‌هقم بیشتر می‌شود و ناله های لیلا بیشتر عذاب وجدانم را قلقلک می‌دهد..
می‌دآنستم عمو مرتضی در سخت ترین شرایط سعی بر انتخاب بهترین راه‌است!
راهی نیست گویا باید جآنم را برای میثاق بدهم مالک را خالی از حرص کنم او زنده بمآند..
هق‌هق کردنم دیگر از شمارش افتاده، حال‌وزارم مانند آنانی که به ته خط رسیداند شده!
تا آخر شب لیلا بانو روضه خواند و من هق زدم، آخرشب شد و منتظر جواب!