غرامت پارت 41

***

پلک‌هایم سنگین است، به اجبار از مردمک چشمانم فاصله می‌گیرند
درون اتاقی که در تاریکی فرو رفته قرار گرفته‌ام..
چندباری پلک میزنم که شاید در سیاهی سرنخی پیدا کردم ولی چیزی عایدم نمی‌شود
گمآن می‌کنم حافظه ام پریده
ولی همه سرجای خود هستند تنها مشکلم وجودم در اتاق و خاموشی خآنه است..
نیم خیز می‌شوم و دستم را تکیه گاهم می‌کنم
سوزشی در میانه دستم می‌پیچد
کمر راست می‌کنم و دستم را در آغوش می‌گیرم
لمسش می‌کنم
پنبه‌ای است که با چسب چسبانده شده!
و احتمالا سوزشم جای سوزن باشد!!
قبل از خوابم به یاد نداشتم که به من چیزی زده شده باشد
سردرگم‌ام
کمی به جلو می‌خیزم و از تخت پایین می‌آیم
دستم را به دیوار هم می‌کشم تا در و دستگیره را پیدا کنم
در باز بود!
از اتاق خارج می‌شوم
پذیرایی هم غرق سکوت و تاریکی است
دلهره به جآنم می‌افتتد
که نگاه نگرانم روی دود‌ها و دست که سیگار را گرفته بود می‌خورد
مردی بود که روی مبل کنار پنجره نشسته بود
که هاله کم‌رنگی از نور ماه روی‌اش تابیده می‌شد
قامت‌اش بی شک و شبهه به مهران تعلق داشت
مخصوصا که نگاه عسلی دلگیرش در سیاهی شب برق میزد
طوری سیگار را بین دو انگشت‌اش گرفته بود و دود می‌کرد
گویا امروز عزیزی از دست داده
اگر عکاس بودم بهترین لحظه به تصویر کشیدن یک استایل شیک را با دوربینم ثبت می‌کردم
یا اگر نقاش بودم آن عسلی رنگ ها را با آن غم دلگیر چشمانش چنان می‌کشیدم که غم چشمانش از دور رقصان باشد!
تکیه‌ام به دیوار ناخودآگاه است
عجیب نیست که تا او را دیدم احساس امنیت کردم؟
پوزخندی کنج لبانم می‌شیند
زندانی از زندان بان حس امنیت می‌گیرد کجای منطق نوشته شده؟
یا بی دلیل تکیه به دیوار می‌دهد و غم نگاهش را می‌نگرد!!
یاشاید سکوت عمیق بینمان کارساز بود
عجیب بود من و مهران در این فاصله بدون درگیری بودیم…
سیگارش ته کشید
سیگار بعدی را آتش زد
چهره‌اش در شعله فندک به چشم آمد
پریشآن بود حالت نَزاری داشت..
تعلل بس بود!
قدم برداشتم کمی با سر و صدا
نشنید!
حتی نگاه خیره‌ام را نفهمید
نزدیک‌اش ایستادم و آرام لب زدم:
مهران

شانه‌های‌اش نلرزید حتی پلکانش بپرد انگار از حضورم مطلع بود و برایش مهم نبود!
فندک را خاموش کرد و سیگار کنج لبانش گذاشت

-گشنه‌ات برو تو آشپزخونه غذا گرفدم بخور، برق اینجا رو روشن نکن!

نیم نگاهی هم خرج‌ام نکرد
سری تکآن دادم و راهی آشپزخآنه شدم که ناگهان یادم از دستم آمد به پشت برگشتم و گفتم:
دستم چی‌شده؟

بازهم نگاهم نکرد و گفت:
سُرم زدم بهت تبت بالا بود!

کوتاه و مختصر جواب می‌داد، آرام و بی حوصله بود
انگار ظرفیت‌اش برای دعوا پر باشد!
شاید می‌دانست اگر کمی نرم می‌گفت
سوال های من پشت سرم هم ردیف می‌شود!
شاید این طبیعی است و حال مهران نرمال نیست..
فکرهایم به مغزم هجوم آوردند ولی انقدر خسته و کلافه بودم که بهایی به انها ندادم
گمان کردم شاید او هم مانند من دوره در هلال احمر گذرانده و سُرم زدن را بلد است
ولی اینکه کدام سُرم را برایم انتخاب کرده مرا به همان شک‌ام “مالک” می‌رساند..
ناخواستی هنگام سر برگرداندن آهی کشیدم
آهم از درد بود
از رابطه بی سر و تهم با مهران بود
از اینکه حتی نمی‌توانم یک سوال ساده از او بپرسم
از اینکه همیشه اخمو و سرد و بدون حوصله است
و خیلی چیزا ها که مانند معادلات ریاضی حل کردنشان مغزی متفکر می‌خواست!!

وارد آشپزخآنه و برق را روشن کردم
نایلون غذا روی میز ناهار خوری بود، ظرف های غذا را بیرون کشیدم
جوجه و کباب بود
پس هنوز خودش غذا نخورده!
خواستم برگردم و بازهم کمی ادب به خرج دهم بپرسم او چه می‌خورد..
ولی از اینکه من همش مدارا می‌کردم خسته شده بودم!
بی میل کباب و برنج را برداشتم و پشت میز جا گرفتم
هنوز هم پریودیمی با همان شدت پابرجا بود و نشستن برایم کمی سخت بود!
قاشقم را پر از برنج کردم و تکه‌ای کوچک کباب برداشتم و در دهآنم گذاشتم
مزه‌اش عالی بود
گرمی غذا نشان می‌داد و تازه خریداری شده
کم‌کم گرسنگی خفته درون وجودم به پاخواست و برخلاف فکر های درهم‌ام خودی نشآن داد
آنطور که حتی یک دانه برنج هم نماند..
نفس عمیقی کشیدم شاید تنها ترین لحظه خوشایند در این زندگی و کنار مهران همین لحظه باشد..
ظرف غذا را برداشتم و درون سطل آشغال انداختم
فقط غذای مهران مانده بود
نفس عمیقی کشیدم و سمت ورودی آشپزخآنه رفدم تا صدایم ارام باشد و به گوش‌اش برسد..

-غذا تو بیارم؟

نگاه‌اش را با مکث از پنجره گرفت و ابتدا سیگارش را در جاسیگاری خاموش کرد و بعد به من سِپرد وگفت:
نه میام باهم بخوریم..

ابروانم پرید، او بی توجه به صورت متعجب و خجالت زده‌ام وارد آشپزخآنه و از کنارم گذشت
آنقدر فکرش درگیر بود که متوجه یک ظرف روی میز نشد حتی ظرف را باز کرد و شروع به خوردن کرد
چندقاشقی خورد
که متوجه‌ام شد

-چرا نمیایی بخوری؟

لب را به دندان کشیدم و با کمی خجالت لب زدم:
فکر نمی‌کردم قراره باهم بخوریم من خوردم!

نگاهش را پایین کشید و گفت:
اینا زیاده،
جوجه خودم دوست داشتم نمی‌دونستم چی می‌خوری برای همون جوجه زیاد گرفتم کنارشم کباب گرفتم بیا باهم بخوریم!

انگار می‌خواست بنای صلح بگذارد

-ولی سیرم..

نگاهش تند در چشمانم نشست و گفت:
وضعیتت ناجوره، بشین خودت و تقویت کن!

نگاهش سر دعوا داشت و لحن‌اش آرام و تهدید وار بود، حالت متعادل نداشت انگار
بشقابی از کابینت برداشتم و به دست مهران سپردم و خودم دوباره روی صندلی جا گرفتم
بشقاب را جلویم گذاشت که بوی جوجه به مشامم خورد و معده‌ام را تحریک کرد
من یک عادت مسخره در دوران پریودی داشتم به شدت به اشتهایم اضافه می‌شد انگار در ان دوران زن حامله‌ام هوس همه چیز را می‌کنم!!
او دوباره خوردن را از سر گرفت و من‌هم شروع کردم
مزه‌اش مانند کباب بود
عالی!!
هرچه بیشتر می‌خوردم اشتهایم بیشتر می‌شد
در بین خوردن متوجه نگاه‌های خیره مهران شدم
ولی آنقدر جوجه به مزاجم ساخته بود که چیزی حساب نکردم..

غذایم تمام شد و قاشق و چنگالم را درون بشقاب گذاشتم

-خوبه زیاد سفارش دادم!

لبخندم پاک شد و جای‌اش را به شرم داد
نه به ناز کردن اولم و نه به خوردن الانم

-تو ک انقدر خوش اشتهایی این دو روز گذشته چطور سر کردی!

خنده‌ام گرفت در دو روز سپری شده من فقط با یک صبحانه ساختم و الان جبران کردم!!
ناخواسته خودمانی نگاهم را به عسلی های گرم‌اش سپردم و لب زدم:
الان اینطوری شدم!

حرف گفته شده و بود چشمان مهران ریز و دنبال کنجکاوی
و حس خجالت چیز اشتباهی است یا منع شدن از گفتن او امروز نوار و لباس زیرم را آماده کرده!!
قبل از کنجکاوی‌اش که یادآوری شب گذشته است، بلند شدم و بشقاب را در دست و به سمت سینک، لب زدم:
تو دوران پریودیم اینطوریم!

“اهان” آرامش نشآن داد او هم زیاد مشتاق به ادامه بحث نیست..
بشقاب را شستم به جای قبل‌اش برگرداندم
مهران هم ظرف غذای‌اش را درون سطل آشغال انداخت..
دستانم را با حوله خشک کردم
داخل پذیرایی بخاطر روشن بودن آشپزخانه قابل دید بود
مهران موبایل‌اش را به شارژ زد و خمیازه کوتاهی کشید و گفت:
بیا اول تو برو توی اتاق، برق من خاموش کنم!

این همه خوابیدم نمی تونستم دوباره‌ام به تخت برگردم با تردید لب زدم:
من خوابم نمیاد!!

نگاهی بهم کرد و گفت:
توبغلم خوابت می‌گیره!!

دستم و مشت کردم دوباره معترض لب زدم:
می‌خوام فیلم ببینم..

بی حوصله گوشی‌اش رو روی عسلی کنار پریز برق گذاشت و کلافه گفت:
با من یکی به دو نکن یامور، برو تو اتاق تا خاموش کنم برق و!

یکم اصرارم منجر به جر و بحث می‌شد، سرخورده برگشتم به اتاق و بدون روشن کردن برق روی تخت دراز کشیدم
کمی طول کشید و بعد مهران و دستاش دور کمرم حلقه شد
نفسم تنگ شد
گرمای وجودش من و یاد اون شب مینداخت و ناخودآگاه توی خودم جمع شدم و ازش فاصله گرفتم
سرش توی گردنم فرو کرد و دم عمیقی گرفت
پوستم مور مور شد
درست روی کبودی گردنم بوسه ای زد
کمی گذشت تا گرمای نفس‌هاش برام عادی شد
ولی خوابم نمی‌برد
حلقه دست‌اش دورم بود تو همون محدوده جابه جا میشدم و اون هربار مجبور می‌شد سرش را با موقعیت بدنم تنظیم کنه
و درآخر تسلیم شد و پر از حرص من رو از خودش جدا کرد و گفت:
از وجودتم نمیزاری یع دقه آرامش بگیرم، گمشو هرجا دوست داری!

درسته هیچ‌وقت صحبت‌هاش از چیزی به نام احترام و ادب پیروی نمی‌کنه
ولی تو اون زمان پیروز شدنم برام مهم بود
پشت به من دراز کشید و منم با لبخندی حاکی از فرارم از آن حلقه تنگ به پذیرایی پناه بردم