رمان سقوط پارت چهل و سه

شبی که سپیده و بهراد به خونه‌‌اشون اومدند هیچ‌وقت از خاطرش پاک نمی‌شد، مخصوصاً با دیدن عسل، دختر کوچولویی که با دیدنش اشک تو چشماش جمع شد. تا چند‌ دقیقه در آغوشش چلونده شد جوری که با تخسی غر زد:

– اَه خاله‌ترگل خفه شدم!

همه به این لحن بامزه‌اش خندیدند. لبخندی میون اشک زد، دخترک رو از خودش جدا کرد.

– باورم نمی‌شه می‌بینمت عسل کوچولو! من رو یادته خاله؟

هفت سالش بود و اما عین آدم بزرگ‌ها رفتار می‌کرد. هر دو دستش رو به کمر زد و چشم درشت کرد.

– بله که یادمه، اگه بابا بهراد اصرار نمی‌کرد نمی‌اومدم این‌جا چون تو من رو فراموش کرده بودی!

دهنش باز موند! اصلاً مونده بود چی بگه. سپیده با خنده بهشون پیوست‌.

– عه‌وا عسل‌جان، زشته! خاله‌ترگل خیلی دوستت داره، تازه برات کلی هم کادو خریده مگه نه ترگل‌جان؟

چیزی نگفت و فقط با دل‌تنگی به دخترک خیره شد. عسل از این حرف سپیده ابروهای نازک و کوتاهش بالا رفت.

– واقعاً؟

قبل از این‌که سپیده چیزی بگه با لبخند دست روی موهاش کشید.

– آره عزیزم، بیا با هم بریم کادوهات رو نشونت بدم.

بدون هیچ مخالفتی باهاش همراه شد. چه خوب بود که بچه‌ها زود همه چیز از خاطرشون می‌رفت، چه‌قدر پاک بودند که کینه‌ای به دل نمی‌گرفتند. درب یکی از اتاق‌ها رو باز کرد. عسل با ذوق از دیدن جعبه‌های کادو جیغ زد و جلوتر از او وارد اتاق شد، بزرگترین جعبه رو برداشت که روش پاپیون قرمزی نصب شده بود.

– وای خاله چه‌قدر بزرگه! چی واسم خریدی؟

از دیدن ذوق‌های دخترک خوش‌حال بود، کی فکرش رو می‌کرد روزی این‌قدر بچه‌دوست بشه! کمی که گذشت سپیده هم وارد اتاق شد. از دیدن عروسکِ خرسی بزرگی که درون دست عسل بود ابروش بالا رفت.

– واو این چه‌قدر نازه، اندازه خودته دختر!

عسل عروسکِ خرس قهوه‌ایش رو محکم بغل کرد و با خنده سر تکون داد.

– آره، حالا فقط این نیست که، خاله برام کلی لوازم نقاشی هم خریده، می‌خوام واسش یه نقاشی بکشم.

سپیده کمی با تعجب به ترگل خیره شد بعد لبخند محوی زد، نزدیکش شد. حسابی از دستش دلخور بود اما با فهمیدن اتفاقی که براش افتاده بود دلش براش سوخت، این دختر روزهای سختی رو پشت سر گذاشته بود. با مهربونی دست روی شونه‌اش گذاشت.

– مرسی که عسل رو خوش‌حال کردی، واقعاً زحمت کشیدی.

نگاه از عسل گرفت، جوابش رو با لبخند داد.

– کاری نکردم بابا خودم دلم ‌می‌خواست، حالا بیا بریم بیرون، بهتره تنهاش بزاریم.

سپیده سر تکون داد و همراهش از اتاق خارج شد. به سالن که برگشتند متوجه بهراد و حسامی شدند که حالا حسابی بحث صحبتشون داغ شده بود. تو همین مدت کوتاه چه با هم صمیمی شده بودند!

بهراد با دیدنشون از سپیده پرسید:

– عسل کو پس؟!

به جای سپیده او جواب داد:

– مشغول بازیه، گفت می‌خواد نقاشی بکشه نگران نباشید بزارید خوش باشه‌.

برق قدردانی تو چشم‌های روشنش درخشید.

– ممنونم، نمی‌دونم چه‌طور باید ازتون تشکر کنم.

– این چه حرفیه؛ تعارف رو بزارید کنار. راستی یادم رفت نامزدیتون رو تبریک بگم! واقعاً خوش‌حالم براتون، خیلی بهم میاید.

سپیده کمی خجالت کشید و در کمال تعجب سر پایین انداخت، اما بهراد محترمانه ازش تشکر کرد. میز شام رو همراه سپیده چید مردها توی تراس مشغول کباب زدن بودند عسل هم با شیطنت به همه‌جا سرک می‌کشید که باعث حرص سپیده می‌شد.

– دختر تو چرا نمی‌تونی یه جا بشینی، خسته نشدی! یواش‌تر، خاله ناراحت میشه.

تا خواست چیزی بگه دخترک با لحن مظلومی گفت:
– خب آخه چی‌کار کنم؟ حوصله‌ام سر رفته، خاله و عمو هم که بچه ندارند تا باهاشون بازی کنم.

با این حرفش لبخند از روی لبش پاک شد. سپیده زیرچشمی نگاهش کرد و لب گزید، پارچ نوشابه رو از دستش گرفت و وسط میز گذاشت.

– عسل‌جان برو پیش بابات ببین کباب آماده شده یا نه.

دخترک از همه‌جا بی‌خبر با بی‌خیالی از آشپزخونه خارج شد. بعد از رفتنش سپیده نگاه مضطربی به ترگل انداخت که انگار با اون جملهِ عسل تو هپروت فرو رفته بود! تبسمی کرد و دستش رو گرفت.

– بیا این‌جا بشین دختر، بیا که کلی حرف‌ها واسه گفتن داریم.

با لحن شوخش می‌خواست حال و هواش رو عوض کنه. لبخند کم‌رنگی زد و بغضش رو قورت داد؛ کنارش روی صندلی نشست.

– هشت ماهش بود، عادت کرده بودم به لگدهاش، روز و شب باهاش حرف می‌زدم دختر بود.

صداش عجیب می‌لرزید.‌ سپیده حال دوستش رو درک می‌کرد، سعی در دل‌داری دادنش براومد.

– از حرف عسل ناراحت نشو، بچه بود یه چی پروند. حسام هم مختصر برامون توضیح داد می‌تونم بگم متاسفم، به جات نبودم تا ناراحتیت رو درک کنم اما می‌دونم درد بدی رو تحمل کردی، ولی تو باید از نو بلند شی، با یه سختی نباید از پا در بیای، شوهرتم خدا رو شکر پشتته، باز هم فرصت بچه‌دار شدن دارید.

لبخند تلخی زد. اشک‌هاش رو پاک کرد و نفسی گرفت.

– درسته؛ روان‌پزشکم میگه اگه دوباره بچه‌دار شیم گذشته رو راحت‌تر فراموش می‌کنم. ولی سپیده من می‌ترسم، وضعیت الانم عادی نیست! می‌ترسم از این‌که دوباره بچه‌ام رو از دست بدم.

چشم‌هاش پر از ترس و نگرانی بود، یک‌جور فوبیا و واهمه که مثل وسواس به جونش افتاده بود! از روی میز دستش رو گرفت.

– این فکرها رو بریز دور، قرار نیست گذشته دوباره تکرار بشه. الان با این همه علم و تکنولوژی غمت نباشه، به موقعش بچه‌ات رو به دنیا میاری با هم بزرگش می‌کنید. استرس واست سمه دختر.

حرف‌هاش کمی بهش آرامش داد، سعی کرد انرژی‌های منفی رو از خودش دور کنه.

– امیدوارم همینی که تو میگی باشه. حالا بگذریم، یه‌کم از خودت تعریف کن، یه سال و نیم از هم بی‌خبر بودیم! چی‌شد اصلاً با مهندس ازدواج کردی؟ ببینم ناقلا این‌قدر براش عشوه اومدی که آخر سر گرفتت نه؟

ترگل نمی‌دونست که سپیده از همه‌ چیز خبر داره! با لپ‌های گل انداخته مشغول بازی با ریشه‌های لباسش شد.

– خب، بهراد درسته که قبلاً ازدواج کرده بود اما مرد خوبیه… .

نگاهش رو بالا آورد، عشق تو چشم‌هاش بی‌داد می‌کرد.

– خانواده‌ام اوایل خیلی مخالف بودند اما بهراد کوتاه نیومد، این‌قدر رفت و اومد که بالاخره رضایت دادند بیاد خواستگاریم؛ فعلاً هم نامزدیم تا عید عروسی می‌گیریم.

سپیده از سخت گیری‌های پدرش می‌گفت، از مهربونی‌های بهراد که حالا حسابی تو دل خونواده‌اش جا باز کرده بود، می‌گفت حتی عسل رو هم مثل نوه خودشون دوست دارند. براش خوشحال بود. شاید خوشبختی اون‌جور که ما بخوایم رقم نخوره، اما خدا به موقعش آرامش رو به انسان هدیه میده.

اون شب یکی از شب‌های به یادموندنی زندگیش شد. شام رو در کنار هم با شوخی و خنده خوردند، لبخند از روی لب‌هاش محو نمی‌شد، شادیش وقتی تکمیل شد که حسام پیشنهاد مسافرت به شیراز رو داد. از خوش‌حالی همون جا زمان و مکان رو فراموش کرد و محکم دست دور گردنش حلقه کرد‌!

– چرا زودتر بهم نگفتی حسام! کی می‌… .

با چشم و ابرویی که براش اومد حرفش رو ادامه نداد و گیج نگاهش کرد. یک‌هو صدای شلیکِ خنده توی سالن بلند شد! کاش همین‌جا از خجالت آب می‌شد. سریع از حسام فاصله گرفت و سر پایین انداخت؛ سپیده با شیطنت ابرو بالا انداخت.

– نگاشون کن، حالا خوبه ما نامزدیم! عین تازه عروس و داماد می‌مونند.

حسام نگاهش که به صورت سرخ شده از خجالت ترگل افتاد قهقه کوتاهی زد؛ دستش رو گرفت و کنار خودش نشوند.

– بیا خانم‌گل، خجالت نکش که اصلاً بهت نمیاد.

با حرص نیشگونی از بازوش گرفت که صورتش از درد توی هم رفت. براش خط و نشون کشید که یعنی «:یکی طلبت!» بی‌توجه با پررویی تمام دست‌به‌سینه شد و به مبل تکیه داد.

– خب حالا نگفتی کی می‌ریم!

با این حرفش سپیده هم ذوق زده دستاش رو به هم کوبید.

– آره ترگل راست میگه، برنامه‌ چیه؟

بهراد نگاهی به حسام انداخت، بعد کمی روی مبل جا‌به‌جا شد و رشته کلام رو به دست گرفت.

– پیشنهاد من بود، گفتم حالا که بعد از این همه مدت هم رو دیدیم یه سفر به شیراز بریم. الان اون‌جا هواش عالیه، به نظرم بزاریمش واسه آخر هفته خوبه.

همه با این حرفش موافقت کردند. خیلی وقت بود به سفر نرفته بود، دلش لک زده بود برای کمی تفریح.

اون شب این‌قدر خوش‌حال بود که یه بوس محکم و آب‌دار هم روی صورت خوش تراش حسام نشوند! حسام هم جواب یه بوسه‌اش رو دوبرابر می‌داد، همون‌طور که لباش زبونش رو به بازی گرفته بود دست دور پهلوهاش گذاشت و از روی زمین بلندش کرد. مجبورش کرد پاهاش رو قفل کمرش کنه، با هیجان دست دور گردنش حلقه کرد و نفس‌زنان سر عقب کشید.

– میفتم… حسام… بزارم روی مبل.

نچی کرد و با شیطنت دخترک رو تو آغوشش چرخوند که جیغش به هوا رفت.

– وایی، بزارم زمین الان سرم گیج میره! اصلاً من نخوام تو رمانتیک باشی کی رو باید ببینم هان؟

دلش برای این زبون‌ِ درازش تنگ بود، از این‌که تونسته بود حالش رو خوب کنه راضی بود.

خندید و دخترک رو به دیوار چسبوند.

– یه بوس بهم بده ببینم.

چپ‌چپ نگاهش کرد.

– دیگه پررو نشو! زیادیت میشه آقا.

از این جوابش اخم کرد.

– که زیادیم میشه!

تو دل دشمن بود و داشت زبون درازی می‌کرد! صورت حسام هر لحظه داشت بهش نزدیک‌تر می‌شد اونم فقط می‌خندید و سرش رو تا جایی که می‌تونست عقب می‌برد. صبر مرد مقابلش برید، چونه‌اش رو محکم گرفت و وحشیانه به جون لب‌های خشک و ظریفش افتاد.

صدای جیغش نامفهوم از دهنش خارج شد! گاز گرفتنش تبدیل به بوسیدن شد، این‌قدر ادامه داد که هر دو به نفس‌نفس افتادند. کمی که‌ سرش رو از صورتش فاصله داد تونست یه نفس راحت بکشه! شاکی نگاهش کرد.

– تو دیوونه‌ای مگه!

با شیطنت شستش رو گوشه لبش کشید و ابرو بالا انداخت.

– آره دیوونه توام، مگه شک داری؟!

دلش یه‌جوری شد، دست بین موهای کوتاه مشکیش فرو کرد‌ و پرسید:
– من چه‌طوری آخه بهت علاقه‌مند شدم آقای فلاح؟

حسام چند ثانیه گیج نگاهش کرد، انگار داشت جمله‌اش رو توی ذهنش هضم می‌کرد. رنگ نگاهش عوض شد، چشم تنگ کرد.

– یه بار دیگه بگو ببینم.

با بدجنسی ابرو بالا انداخت‌.
-نه دیگه همون یه بار بسه.

عاصی و کلافه روی مبل نشست اما از آغوشش جداش نکرد؛ صورتش را با دست‌هاش قاب کرد.

– بگو، عین همون جمله‌ای رو که گفتی دوباره بگو‌.

دوست نداشت بیشتر از این سربه‌سرش بزاره. اعتراف کردن یک‌هویی براش سخت نبود اما حالا انگار که خجالت می‌کشید! نگاه دزدید و آهسته گفت:

– دوست دارم… شاید… شاید عشق نباشه اما… .

سرش رو بالا گرفت و خیره به چشم‌های مشکیش ادامه داد:
– اما الان نمی‌تونم به این فکر کنم که جز تو مرد دیگه‌ای کنارم باشه.

و این اعتراف ساده و پر از صداقت چرا این‌قدر برای حسام قشنگ و شیرین بود؟ مجالی نداد با انرژی و اشتیاق خاصی بوسه‌اش رو دوباره از سر گرفت، این‌ بار اما عمیق و نرم می‌بوسید. این دفعه ترگل هم همراهیش کرد؛ هر دو تو خلسه شیرینی فرو رفتند که تا به اکنون تجربه‌اش نکرده بودند.

***

خیلی زود روز سفرشون فرا رسید. به مهران و حنانه هم پیشنهاد دادند تا همراهشون بیان اما حنا به خاطر بارداریش کمی می‌ترسید، به خاطر همین نتونستند قبول کنند. چمدون‌ها رو از شب قبل آماده کرده بود، فقط مونده بود کمی خوراکی واسه تو راهشون برداره. حسام حوله به دست با چشم‌هایی که از فرط خواب‌ زیرشون پف افتاده بود وارد آشپزخونه شد؛ با لبخند شیرِ داغ رو تو لیوان‌ها ریخت و سر میز گذاشت.

– صبح‌به‌خیر آقا، زود صبحانه‌اتو بخور باید بری سوپری، یه‌کم خرید دارم.

لقمه‌ نجویده‌ شده‌اش رو به زور با چای قورت داد.

– همیشهِ خدا خرید داری! خب دیشب هر چی لازم داشتی بهم می‌گفتی.

خندید؛ مردِ تنبلش عین بچه‌ها نق می‌زد. کنارش سر میز نشست و دلی از عزا در آورد، بعد از فرستادن حسام به مغازه مشغول آماده شدن شد. برخلاف هوای مطبوعِ شیراز باید توی راه لباس گرم می‌پوشید. بافت ضخیم کِرمی و شلوار هم‌رنگش رو با پافرِ شیری رنگش پوشید، کلاه پشمی فرانسویش رو سرش کرد، بیشتر موهاش رو پوشوند. تو این مدت عوارضِ زایمان ناموفق و افسردگیش باعث شده بود صورتش مثل گذشته شاداب نباشه، با کرم پودر و کانسلیر کمی از عیب‌های صورتش رو مخفی کرد، رژ کم‌رنگی هم به لباش زد و چمدون به دست از اتاق خارج شد‌.

تا اومدن حسام خودش رو با دیدن نقاشی‌های عسل که سپیده دیشب براش فرستاده بود مشغول کرد. لبخندش هر لحظه پررنگ و پررنگ‌تر می‌شد، تصمیم گرفت بهش یه زنگی بزنه، الاناست که بیان. شماره‌اش رو گرفت،
با خاموش بودنش تعجب کرد و موبایل رو از گوشش فاصله داد. نیم ساعت از رفتن حسام می‌گذشت چرا این‌قدر طولش داده بود!

این مدت عجیب زود استرس می‌گرفت. تند شماره‌اش رو گرفت، صدای گوینده پشت خط روی اعصابش رفت.