رمان غرامت پارت 33

دست‌اش از حرکت ایستاد و گفت:
جدی؟

-اره تو حلال احمر یاد گرفتم..

دستانم را از روی پیشانی‌اش برداشت و گفت:
برو پس وردار بیار مردم از درد..

-اسمش چیه؟

با گفتن اسم‌اش نیم خیز شد، من بلند شدم وبه سمت آشپزخآنه رفتم و برق اش را روشن، و به دنبال آمپول گشتم
درون نایلون داخل یخچال بود….
برداشتم و صندلی های میز ناهار خوری یکجا جمع کردم و صدایم را کمی بالا بردم:
مهران بیا تو آشپزخونه..

کمی طول کشید با چشم‌های نیمه باز آشپزخآنه را پیدا کرد وقتی در روشنایی چشمم به چهره‌اش خورد فهمیدم درد زیادی را به دوش دارد..

-دراز بکش اینجا

طبق خواسته‌ام دمر دراز کشید، روسریم را از سرم کشیدم و روی چشمانش بستم

-میگرنت می‌گیره نباید تو روشنایی باشی، دردت زیاد میشه!

گره شُلی به روسری زدم و آمپول داخل نایلون را آماده کردم..

-تا حالا رو کسی‌ام تست کردی؟

صادقانه لب میزنم:
نه!

نیم خیز می‌شود و کمی روسری را پایین می‌کشد، صورتش پر از حرص و تعجب است..

-می‌خوای با سر کچل من اُستاد بشی؟

خنده ناخواسته‌ام را کنترل می‌کنم و آرام می‌گویم:
راهی بهتری مدنظرته؟

کلافه نفس عمیقی کشید و دوباره به حالت اولش برگشت..

-آروم بزنی..

مانند بچه‌ها نق‌نق می‌کرد، آمپول را آماده کردم و گفتم:
یکم راحت تر دراز بکش.

بالاتنه‌اش را هم به زمین چسباند و گفت:
زنمون زودتر از ما باسنمون و دید!

خنده‌ام دیگر کنترل نشد و با تک خنده‌ای رها شد، با صدای پر از حرصش لبخندم را عمیق تر کرد..

-می‌خوای برات قُمبل کنم؟

بدون آنکه بفهمم طرف حسابم مهران است رک می‌گویم:
همین پوزیشن مناسبه!

حرف تمام شده و چشمان ریز شده و قرمز مهران مرا شکار..
و من تازه میفهمم که چه گفتم!
خجالت زده شانه‌اش را فشار میدم تا دوباره همان حالت اول را بگیرد

-نوبت منم میرسه یامور خانوم،

صدایش پر از حرص و تهدید بود کاملا معلوم بود از امپول زدن می‌ترسد سعی دارد که حواسش را پرت کند..
شلوارش را کمی پایین می‌دهم واو هنوز هم تهدیدش را ادامه می‌دهد:
یک پوزیشنی نشونت…

سوزن را فرو می‌کنم حرفش نیمه رها و آخ‌اش در می‌آید، مواد داخل امپول خارج می‌شود و بیرون می‌کشم

-تو روحت یامور..

خنده‌ام با صدا رها می‌شود

-تو بخند اشکال نداره..

باصورت دلخور، شلوارش را بالا کشید و نیم خیزشد، مثل پسربچه های تخس بود!

-یک آمپول بود مهران!

دستی به باسن‌اش کشید و دلخور لب زد:
باسنم با صفحه دارت اشتباه گرفته بودی!

درپوش سوزن را گذاشتم که کنارش بی حسی را دیدم و آن موقع بود که تازه فهمیدم من اصلا از آن
استفاده نکرده بودم!
لبم را به دندان گرفتم تا قه‌قه‌ام رسوایم نکرده..
کمر راست کردم و وسایل را درون سطل آشغال ریختم..

-لگنم تکون نمی‌خوره

به سمت‌اش برگشتم اگر می‌فهمید که چه کرده‌ام قطعا خفه‌ام می‌کرد

-اولش همین‌طوریه، تو بمون برم اتاق آماده کنم برو بخآب!

سری تکآن داد و من به سمت اتاق رفتم..
وقتی از بسته شدن در اتاق مطمئن شدم خنده‌ام رها شد..
ناخواسته انتقام رفتارهای‌اش را گرفته بودم
با ته مانده خنده‌ام پرده های اتاق را کشیدم و تخت را مرتب کردم و از اتاق آمدم بیرون و او را صدا زدم

-تو نمیایی؟

-یکم خونه رو جمع‌وجور کنم میآم..

تو چشم‌هام به سختی خیره شد و گفت:
یامور دلم نیست باهات چَپ باشم،
پس رو فُرم باش با این اعصاب تُخمی من!